B E E L D :
Keizersnede
Maarten Huygen
Veel heb ik niet kunnen zien van
die keizersnede. Tussen slome pixels herkende ik vagelijk de felrode
kleur van de met scalpel gekerfde opening in het vlees, zoals routineus
te zien in het medische programma Vinger aan de Pols. Een aantal
blauw beklede armen, hoeveel kon ik in de puntjesmist niet tellen,
graaide in de kierende baarmoeder en haalde er iets kleins uit en dat
was dan de baby, een van de drieling. Het Journaal en Netwerk
citeerden deze keizersnede uit de internetsite van het vrouwenblad
Margriet maar voor echte televisie was het te onhelder. Het was
gluren met al zijn beperkingen. Live op internet. Wereldprimeur!
Wat is nog niet live op internet geweest? Misschien komt het close-up en
uitvergroot uit de neus halen van een snotje nog in aanmerking voor het
Guinness Book of Records. Van een afstand is dat vaak vertoond
maar wat er in de neus zelf gebeurt, is nog nooit op tv waargenomen. De
live bevalling was al op internet geweest en op de televisie heb ik hem
al weet ik niet hoe vaak gezien, al of niet vergezeld van meepuffende
vader. Want de geboortegolvers en hun opvolgers hebben van de bevalling
een biologische Apollolancering gemaakt met publiek en videocamera's.
Dan kan een keizersnede er nog wel bij. Die is lief en onschuldig
vergeleken bij het kloppende mensenhart dat door een gehandschoende
chirurg uit de opengesperde ribbenkast wordt gehaald en in een soort
ijsbak wordt gelegd. Niet het soort programma waar ik graag op afstem
maar miljoenen kijkers vinden het prachtig. Het is de genarcotiseerde
high tech versie van de middeleeuwse publieke marteling.
M. Kagie, de snijdende chirurge, vond de uitzending "educatief en
informatief". Degenen die een keizersnede zouden moeten ondergaan,
konden het op internet zien. Maar dan had ze het beter op een eigen site
kunnen zetten en niet op die van Margriet. Het blad zette het
zendingswerk voort in Het Huis van Oranje tegenover amuseerder
Paul de Leeuw die dit onderwerp een welkome afwisseling vond op de
voetbalfeestverveling. De baby's waren nog nét niet oranje
geverfd. Dat bevestigde het oordeel van een ontstemde vertegenwoordiger
van de vereniging van gynaecologen, G. van Doorn. Hij bestempelde in
Het Journaal de beelden als 'entertainment' en vond het daarom
ongepast. Hij gaat ervan uit dat al dat medische kijken ergens voor moet
dienen. Kennelijk moet zijn beroepsgroep aan de camera wennen. De
keizersnede is een van de minder ingrijpende vrouwenoperaties. Mijn
voorliefde heeft het niet maar hoe mijn hersenen ook kraken, ik kan geen
ethisch bezwaar verzinnen, behalve dat de patiënt niet onder druk
mag worden gezet.
Mooie reclame is het wel en misschien was dat het bezwaar van Van Doorn.
Met een operatie in beeld kunnen een ziekenhuis en een specialistengroep
zich profileren. Het Haagse Westeinde-ziekenhuis is vaak in beeld. Het
aangrijpendst was het documentairevierluik van Irene van Ditshuyzen
anderhalf jaar geleden over patiënten aan en over de rand van de
dood. Die serie vond ik informatief omdat hij bij al die ethische
argumenten over euthanasie iets van de dagelijkse praktijk liet zien. Ik
heb er wat van geleerd. Maar woog dat op tegen het publieke sterven,
onherroepelijker dan het publieke bevallen? Zouden patiënten en
familie nooit spijt hebben gekregen van de toelating van de camera? Dat
is belangrijker dan de kwestie of het amusement of informatie is.
Interessant voor Van Ditshuyzen om de nabestaanden nog eens te bezoeken
en te vragen.
Dan vraag ik me ook af wat de familie Kennedy heeft gedacht van de
Zapruder-film, de acht millimeter amateur-zwartwitopname van de moord op
Kennedy in 1963, even grofkorrelig als internet. Op bijna elke cd-rom-
encyclopedie is dit filmpje van het heen en weer schokkende hoofd en de
uitspattende hersenstukjes van de in een open auto gezeten president
Kennedy te zien. De beeldenreeks is een icoon geworden van het verloren
Camelot. Gruwelijk maar toch niet te versmaden al veranderden we in
zoutpilaren.