NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

YASHA LANGE
Langs het IJsbaanpad in Amsterdam liggen woonboten. Sinds enige tijd staat er ook een noodopvang voor asielzoekers. Van die grote witte tenten.

Misschien dat op een mooie dag één van de makers van de documentaire Tussen Wal en Schip langs het IJsbaanpad fietste en dacht: "Woonbootbewoners en asielzoekers... Wat hebben die met elkaar? Woonbootbewoners zijn een beetje zonderlingen, exentriek enzo. En asielzoekers, ja, die ook wel. In boten en tenten, misschien schept dat ook een band."

Niet dus. De twee werelden passeren elkaar, soms knikken ze vriendelijk gedag. Veel meer gebeurt er niet, ook niet in de documentaire. Ter illustratie: de film eindigt met exact één minuut en zestien seconden kabbelend water.

Tussen Wal en Schip is echt oersaai. Langdradige beelden van strijkende, pianospelende, haren knippende, langs de kade wandelende, kokende en keuvelende asielzoekers. Het leven in een asielzoekerscentrum is weinig verheffend, dat wisten we al. Een paar asielzoekers worden 'gevolgd', zoals de Servische Dusan. Dusan maakt zijn post open en mist zijn vriendin, Dusan laat een foto zien.

Tussendoor zijn er telkens stemmige beelden van de omgeving. Tergend langzaam. Verder zijn er nog betekenisloze flarden waarvan je als kijker alleen maar kunt denken: wat moet ik hier in hemelsnaam mee? Dusan laat een kopietje maken - goh. De leiding van het centrum overlegt met politie en de buurt na een vechtpartij - verder wordt het niet uitgelegd. Asielzoekers halen een pasje op - waar, waarom?

Inmiddels geheel wanhopig, althans zo lijkt het, proberen de makers nog een link te leggen tussen de woonbootbewoners en de asielzoekers. Helaas ontkent iedereen dat verband. De asielzoekers zeggen dat er wel gegroet wordt op straat, de bewoners zeggen dat ze in het begin wel wat angst hadden voor overlast of zelfs berovingen, maar dat het enorm meevalt. Ook een bekend verhaal.

De reactie van een woonbootbewoonster, na wéér een vraag van de interviewster, is typerend. Ze verzucht: "Het lijkt wel alsof ik iets moet vinden, maar er is niks aan de hand." In haar blik valt te lezen: zeur niet zo, ik vind er echt helemaal niks van, zij wonen daar en wij hier en verder niks. Dat was dan zo'n beetje het spannendste moment van de documentaire.

Ook een paar 'echte' woonbootbewoners, die er al een kwart eeuw zitten, kunnen het drama niet keren. Hun reacties ("Ik heb geen last van ze, zolang ze zich maar gedragen") zijn de reacties van elke willekeurige buurtbewoner van elk willekeurig asielzoekerscentrum in Nederland.

Dan is er een voetbalwedstrijd tussen de asielzoekers en de buurt. We zijn gered, moeten de makers gedacht hebben, hier is onze link! Maar nee hoor. Eerst is er een potje voetbal met drie man en een paardekop als publiek. De asielzoekers winnen. Op een aansluitend feestje krijgen ze een beker. Luid applaus en reuze gezellig. Asielzoekers en de buurt voor even verenigd. En dan? Eén minuut en zestien seconden kabbelend water.

Werelden: Tussen wal en schip, Ned.1, 23.05-0.00u.

( a d v e r t e n t i e s )