DE BURGER die in Amsterdam een taxi neemt, weet vaak snel hoe de vork in de steel zit. Tot begin dit jaar was het doorgaans al geen genoegen om de chauffeurs (de goede en beleefde niet te na gesproken) te moeten aanhoren.

Maar sinds de liberale taxiwet van kracht is en op de hoofdstedelijke pleinen een 'taxioorlog' woedt, zijn de meeste conversaties bedreigend geworden. Ongevraagd wordt van de passagier in een taxi van de hoofdstedelijke centrale TCA solidari teit gevraagd in de strijd tegen de nieuwe concurrent TaxiDirekt. Nog ernstiger is de wijze waarop sommige chauffeurs de laatste maanden passanten op straat en stoep bejegenen. Wie zich in het verkeer niet aan hun normen houdt, loopt het risico (verbaal) te worden behandeld als een handlanger van de tegenstander.

Het probleem schuilt niet zozeer in de individuele chauffeurs. Door de taxiwet is hun vergunning, waarvoor ze zich voor tonnen in de schuld hebben gestoken, inderdaad waardeloos geworden. Dat zij zich te weer stellen tegen deze 'broodroof' is, psychologisch gezien, nog enigszins verklaarbaar. Het werkelijke probleem is de leiding van TCA. Jaren lang heeft de directie van de centrale het taxivervoer in Amsterdam kunnen monopoliseren. Een potentiële chauffeur moest op zijn knieën smeken (én betalen) voor een daklicht. Het gemeentebestuur op zijn beurt heeft deze cliëntelistische sovjetstructuur al die tijd oogluikend toegestaan of zelfs ondersteund.

Pas toen de taxiwet in het Staatsblad stond, werd het college wakker. En was het te laat. De directie van TCA had zich inmiddels ingegraven in haar eigen gelijk. De chauffeurs op straat werden de pionnen in het fysieke gevecht.

GEWELD LOONT soms in Amsterdam, zoals de kraakbewe ging twintig jaar geleden heeft bewezen. Dit keer leek dat patroon zich te herhalen. Eerst werd ex-minister Rood van Binnenlandse Zaken gevraagd om te bemiddelen. Kern van de zaak bleek de macht over de standplaatsen. Zijn compromis was alleszins redelijk. T CA wees het niettemin van de hand. Vervolgens deed wethouder Köhler van Verkeer het nog eens dunnetjes over. Diens eindvoorstel was mogelijk nóg redelijker. De twintig drukste standplaatsen zouden voor iedereen toegankelijk moeten zijn. Van de overige 44 zou TaxiDirekt er zes mogen beheren en TCA de resterende 85 procent. Ook dit idee was voor TCA onaanvaardbaar. De directie liet haar laatste tegenbod zelfs vergezeld gaan van een imperatief briefje waarin stond dat er niet meer te praten viel.

HET GEMEENTEBESTUUR heeft zich, mede onder druk van de raad, nu eens niet laten intimideren door dit slikken-of-stikken. Het woord is daarom weer aan de politie. Hoewel het college van B en W ook boter op het hoofd heeft, is er geen andere uitweg. T CA draagt thans de grootste verant woordelijkheid voor de gevolgen van zijn onwettige halsstarrigheid. Het beste zou zijn als de gewone chauffeurs zich in eigen kring zouden ontdoen van de directie. Zo niet, dan rest alleen strikte handhaving van de openbare orde.

Zie ook:

Front Taxicentrale vertoont barsten (15 april 2000)

( a d v e r t e n t i e s )