NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

FRANK NOË
Nog voor de openingstitels van Reservoir Dogs zijn afgelopen is de dialoog al begonnen. Alsof Quentin Tarantino in zijn debuutfilm tijd tekort kwam om alle tekst kwijt te kunnen.

Acht gangsters praten, lachen, en schelden tijdens het ontbijt in een café en de camera cirkelt er omheen. Ze hebben het over Madonna, over fooien. De vonken spatten eraf. Iedereen heeft wel een paar rake opmerkingen. Verhalen lopen door elkaar heen, vullen elkaar aan. Dit zijn dialogen zoals ze bedoeld zijn. En als de mannen aan het eind van de scène in hun donkere pakken naar buiten lopen, verwacht je een geweldige film. Na zo'n intro kan het niet meer stuk, denk je. Dat kan wel.

Het verhaal is simpel. Een overval op een diamantair gaat mis. Er volgt een schietpartij en de overlevende boeven verzamelen zich in een pakhuis waar ze scheldend, bloedend en stervend de zaak uitvechten. De gangsters hebben schuilnamen, uit voorzorg. Mister Orange, mister White, Blonde, Brown, Pink etc. Waarom mogen we zelf geen kleur uitkiezen? vraagt mr. Pink. "Mr. Pink sounds like mr. Pussy." Maar de oude baas van de bende weet wat er dan zou gebeuren: dan wil iedereen mr. Black heten. De namen zijn de enige kleur aan de overvallers die allemaal eenzelfde zwart pak dragen. In flashbacks worden de mannen geïntroduceerd. Maar feitelijk zijn ze maar één personage: dat van het scheldende, snel op zijn tenen getrapte bluffertje. Wilde honden ('reservoir dogs') in paniek. Harvey Keitel (Mr. White) probeert die paniek te bezweren door dwangmatig zijn haar te kammen. Maar aan paniek is niet te ontkomen.

De enige uitzondering is mr. Blonde. Hij is cool en ontpopt zich tot een verontrustend personage tijdens de marteling van een gevangengenomen politieagent. Dit is een scène die niemand vergeet. De sterkste van de film. Blonde zet de radio aan. Stuck in the middle with you van Steelers Wheel. Meezingend snijdt hij het rechteroor van de vastgebonden politieagent af. De ironie van de dansende zingende gangster die martelt, zuigt je de scène in. Samen met het oor en de harde grappen zorgt dat voor een gemene, intense scène. Zo intens dat als Blonde het oor afsnijdt de camera wegdraait. Alsof het te gruwelijk is om aan te zien en zelfs de camera bevangen wordt door emotie.

In het vervolg worden de overvallers stuk voor stuk neergeknald en dan is van emotie geen sprake meer. Het pakhuis wordt een slachthuis en na de scène met het oor laat het je eigenlijk koud. Dat is de zwakke kant van Reservoir Dogs. De overvallers worden buikspreekpoppen van dialoogschrijver Tarantino: zelfs stervend lullen ze eindeloos door. Bovendien ontwikkelen de karakters zich amper en stelt de ontknoping weinig voor. In de slotscène houdt mr. White voor het eerst zijn mond. Hij kreunt, steunt en huilt alleen nog maar. Wat een verademing.

Reservoir Dogs (Quentin Tarantino, VS, 1992), Net5, 22.35-0.15u.

( a d v e r t e n t i e s )