NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Als tegenhanger van de groeiende Oranjeleut op de andere netten had TV1 gisteren een gitzwarte avond samengesteld. Buiten speelde de avondzon door de maagdelijke oranje versieringen, binnen zag ik het verbeten gezicht van Karel van de Graaf dat aankondigde dat 400 Britse hooligans zomaar hierheen kunnen om ons land een beetje te gaan verbouwen.

In hun eigen land mogen ze niet eens het stadion binnen maar de Britse regering kan niet voorkomen dat ze zich in Nederland vermaken. Drie mannen zijn al teruggestuurd! De Britse staatssecretaris van Binnenlandse Zaken Bassam was verbaasd dat Eindhoven zomaar alcohol toelaat op wedstrijddagen. Daar schijnen die Britten wild van te worden. "Ik ben voorzichtiger", sprak Bassam diplomatiek. "Misschien zou een alcoholverbod verstandiger zijn."

Ik controleerde nog eens het nachtslot op de voordeur maar helaas, de ruiten zijn van gewoon glas. Gelukkig patrouilleert de politie, dacht ik, maar de dramaserie De Aanklacht genas mij snel van dit valse gevoel van veiligheid. Bij dit soort internationale evenementen kan de politie op tilt slaan. Deze aflevering van de op de werkelijkheid geïnspireerde serie handelde over de Eurotop waar een fotografe ruw werd opgepakt en beschuldigd van opruiïng. Ze had haar toegangspasje geleend van een vriendin. Van een ME'er kreeg ze een kniestootje, terwijl ze geboeid was aan een paal van de arrestantenbus. Tot zover was het allemaal angstwekkend realistisch. Er zijn inderdaad onschuldige mensen ruw opgepakt bij de Eurotop.

De burgemeester was op een machteloze manier bezorgd om de honderden arrestanten maar de hoofdcommissaris riep dat ons land voor het oog van de wereld afging als het uit de hand liep. Tot zover alles reëel en daarom schokkend. Maar toen kwam het fictieve gedeelte: de politie had eigen mensen ingezet om die rellen te veroorzaken, zodat ze daarna al die demonstranten kon inrekenen. De aardige gevangenisvriendin van de fotojournaliste bleek ook informante te zijn en later, eenmaal vrij gekomen, roofde zij alle bewijsmateriaal van de fotojournaliste. Vandaar dat wij nog niet van deze wandaden van de politie wisten. Nu ging ik anders kijken.

Deze aflevering van De Aanklacht handelde dus niet over een echt dossier van de ombudsman. Die dossiers zijn er wel en onschuldig opgepakte mensen kregen schadevergoeding. De Aanklacht, tot nu toe heel wisselend, hangt tussen feit en fictie in maar het lijkt me beter om de pretentie van feitelijkheid maar helemaal te verlaten. Als fictie vond ik het een aangrijpende televisiefilm met suspense en spannende, goed geacteerde scènes, dreigende beelden in het donker en een sterk, afgerond scenario van Thomas Ross. De politie is niet mijn vriend, wist ik nu, dus waar moest ik heen? Zeker na Rondom Tien waar ik zag wie echt de baas is op straat, de mannen die je tot moes slaan omdat je blik hun niet aanstaat. Ook weer vaak met alcohol. Presentator Cees Grimbergen kreeg geen antwoord op zijn paradoxale vraag naar het waarom van zinloos geweld. Kwestie van definitie, lijkt me. In de zaal zaten wat figuren die op hun gewelddadige schreden waren teruggekeerd. "Een jongen kijkt je gewoon aan, je stapt op hem af en gaat beuken", zei een man opgewekt. Hij had ook bumperklevers te grazen genomen en gedurende een seconde kwam er leedvermaak bij me op. Was dat zinloos? Als je hun getuigenissen hoorde van hun kick en machtsgevoel bij plotselinge geweldsuitbarstingen deden de verklaringen van de aanwezige jeugdpsychiater hol aan: "Een krenking die heftige emotionele geladenheid veroorzaakt." Het brilletje van Grimbergen was ook een krenking, vonden de mannen. Als ik slecht ga zien, moest ik dus contactlenzen nemen, nam ik me voor, niemand aankijken, niemand aanstoten, nooit iets zeggen, nergens heengaan, zeker niet naar de stad of naar het voetbal en altijd veilig voor de televisie blijven zitten, want daar zie je pas hoe de wereld echt werkt.

( a d v e r t e n t i e s )