NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Videokunst is een tv-vorm die zo uitgelezen is, dat ze niet kan worden uitgezonden voor een groot publiek. Vaak zie je mensen die iets gewoons of iets heel raars doen en dat honderd keer achter elkaar. Als ze over de grond kronkelen, heet het performance. Het camerawerk ziet er onprofessioneel en primitief uit maar daarin kan de goede kijker juist de hand van de ware meester herkennen.

Om van populaire videoclips te genieten moet je een pilletje op hebben. De vertoning van videokunst op de televisie gaat in een gewijde sfeer. Voor mij is het niveau te hoog. In de praatshow Remi praat laat zag ik eens een stukje van een groot kunstenaar van wie ik, arme leek, de naam vergeten ben, terwijl hij nog zo beroemd leek. Hij vertoonde een videofragment waarbij een mannelijk lid op een cactus druppelde. Geniaal! Hij had zich laten inspireren door een koffiezetapparaat dat hij op een vuilnisbelt had gevonden. Vooral die vuilnisbelt was belangrijk, want een koffiezetapparaat in de keuken of in de Kijkshop inspireert niet. Volgens Remi van der Elzen was de video populair, dus Rick van der Ploeg kan blij zijn: steeds meer mensen in het land staan op zulk hoog niveau dat ze hier van kunnen genieten.

De NPS Cultuurprijs, de zes uitzendingen durende wedstrijd tussen allerlei soorten kunstenaars, had ook een videokunstenares in de aanbieding. Ze liet haar vader in bed stappen, zette toen een met rode verf gevulde ballon op zijn kussen en liet die uiteen spatten. Iedereen vond het prachtig, behalve één jurylid dat vroeg: "Maakt het uit of ik het kan volgen of niet?" "Dat maakt voor mij wel uit", zei ze. "Ik kon altijd heel pissig worden als mensen in een heel andere richting denken dan ik bedoelde." Daarna hield iedereen geschrokken zijn mond en ze overleefde de ronde niet. Toen begon ik al te twijfelen aan de deskundigheid van die jury.

Gisteren was de slotfinale en presentator Dolf Jansen bleek al helemaal geen verstand van kunst te hebben. Twee knappe architecten lieten een foto van een hooiberg zien. Daar had de eigenaar een eigen kantoor in gebouwd om de voorschriften te ontduiken. Je zag er niks van. De welstandscommissie ontduiken is een hele kunst, weet ik toevallig. De volgende foto toonde een veld met hooibalen. "Wat voor kantoren zitten hier nu in?" vroeg Jansen verbaasd. "Nee, dit is een boer die zijn hooibalen op zo'n dramatische manier op het land heeft gelegd dat het een kunstwerk is geworden", zei de architect. Ik begreep dat het duo zelf nog niet zoveel gebouwd had maar "fantastische ideeën" had. Een componist had een muziekstuk op kwarttonen geschreven dat zo moeilijk was dat het alleen op een computer kon worden uitgevoerd. Zelf vond de componist dat niet zo mooi. Jansen luisterde naar het fragment met open mond en een panische blik in de ogen.

Twee modeontwerpers hadden kleding gemaakt die was geïnspireerd op straatafval na een evenement. Ik stelde me de vormenpracht van plastic bierbekertjes, drankblikjes, pindasaus en frikadelresten na de Amsterdamse Uitmarkt voor. In een jurk was een "geabstraheerde plastic zak" en een "geabstraheerd dekentje" verwerkt. Het model sleepte een geel opgerold gordijn achter zich aan dat was gemonteerd op haar bovenstukje. Het was bedoeld als jurk en daar moest dan waarschijnlijk al dat straatafval aan blijven hangen. Hier hadden ze Parijs en Japan mee geëpateerd en nu de NPS-jury nog. "Het gaat ons om zo mooi mogelijk", zei de ontwerpster. "Het lijkt me logisch dat kleding zo mooi mogelijk is", zei Jansen. "Nee, dat is niet logisch", was het wrevelige antwoord. In hun beraad prezen de juryleden alle finalisten nog eens uitbundig maar ze stemden bijna allen op Tania Kross, een verlegen mezzosopraan die weinig over zichzelf praatte maar die enthousiast een klassiek lied had gezongen, waarvan zelfs ik had begrepen dat het mooi was. Ik was het hartsgrondig met de keuze eens en misschien was die daarom wel ondeskundig.

( a d v e r t e n t i e s )