NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Wat is erger? Vijf dagen Senegalese cel of vijf dagen opsluiting tussen de lopende camera's van Big Brother Vips met wat B-sterretjes, ex-Toppopper Ad Visser, Emile Ratelband en Theo van Gogh? Bij B&W wist de uit Senegal ontsnapte kunstschilder Peter Klashorst wat erger was: een doe-vakantie van onbepaalde duur.

Daar had hij niet voor geboekt. Hij had zijn idealen, was best bereid om vanuit zijn gevangenschap met de islamitische regering "de discussie aan te gaan over kunst, islam en pornografie" maar dan moest het wel snel zijn afgelopen en daar zag het niet naar uit. De politie kocht hele verzamelingen condooms en pornofilms in om een zaak tegen hem op te bouwen, terwijl hij alleen naaktmodellen had geschilderd.

Kijk, die cel dat was nog dragelijk, interessante mensen, maar het duurde wat lang, zei hij: "Drie weken kamperen op de Mount Everest is leuk. Maar als je niet weet wanneer je eraf komt, dan wordt het erg." Uiteindelijk had zijn vader van in de tachtig, kennelijk niet onbemiddeld, met meer Senegalese rechtskennis dan zijn zoon en vele internationale contacten, hem eruit gehaald. Door middel van betalingen baande Klashorst zich een weg, eerst uit de cel, later uit Senegal, via Gambia naar Nederland. Klashorst dacht dat het er in Senegal ongeveer hetzelfde zou toegaan als in Nederland. Toen hij werd gearresteerd, weigerde hij de politie te betalen, hij wilde de "gewone rechtsgang". Later, in een tjokvolle cel, tussen de ratten bedacht hij zich maar de tarieven voor de vrijheid waren inmiddels opgelopen. Klashorst: "Het is niet zo dat je zonder vorm van proces wordt vastgezet. In Nederland gebeurt dat ook niet. Maar dat gebeurde dus wel. En dan begin je je achter je oor te krabben. Wat is hier aan de hand?" Ook de cellen waren anders dan in Nederland: "Je kunt best mensen in de gevangenis zetten maar als de faciliteiten ontbreken, zou ik zeggen jongens, doe dat niet." En gelijk heeft hij, ik ben ook sterk gekant tegen slechte wc's in arme landen. En ik wil hierbij openlijk uitkomen tegen honger, onrecht en oorlog. Die zijn slecht. Nee, controverses ga ik niet uit de weg. Maar laf als ik ben, had ik die arresterende agenten meteen afbetaald. Klashorst prefereerde het Hollandse martelaarschap. Leuk als het maar niet te lang duurt en een ANWB-alarmcentrale de risico's een beetje indekt. Klashorst: "Nou ja, hier had ik echt geen tijd voor, ik ga wat anders doen. Ik was na drie weken wel uitgeluld met die gasjte toch?"

Nee, ik kan begrijpen dat Klashorst wilde vertrekken en ik had liever vijf daagjes Big Brother Vips doorstaan. Verveling tussen mensen die werkelijk niets dan huishoudelijke mededelingen hebben over hun leven, is altijd minder erg dan met vijftig mensen in de hitte op veertig vierkante meter. En het kost geen geld, maar ze worden voor hun verblijf goed betaald. Ze krijgen voor hun verblijf 8.000 gulden. Ik kan er als kijker niet veel over navertellen. Dat ex-wielrenner Johan van der Velde bekende door een boekje van Emile Ratelband van de drugsverslaving te zijn gered? Ze omhelsden elkaar. De eerste dag hoorde Van Gogh als geroutineerd interviewer alle aanwezigen uit maar ik ben niet echt geïnteresseerd in de ongelukkige jeugd en daarop volgende liefdesperikelen van Christine van der Horst die 's nachts altijd die Veronica-0900-quiz heeft gedaan en ik weet niet wat nog meer.

Het scheen niet mee te vallen om kandidaten te vinden. Na vele telefoontjes en afwijzingen kwam de redactie onder leiding Hummy van de Tonnekreek uit op de categorie die altijd voor de camera wil, wat het ook is. Beroemd om hun bekendheid. Na uitgebreide onderhandelingen en gezoek in agenda's werd de verblijfperiode in de camerakeet tot vier dagen gereduceerd. Wat zullen al die mensen die hebben geweigerd blij zijn, nu ze dit zien. Op de eerste dag waren de kijkcijfers hoog voor zoiets, wel 820.000, maar de daling zet snel in. Big Brother raakt steeds sneller uitgeluld.