NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Dolgelukkig is premier Tony Blair met de geboorte van zijn zoon Leo, "zoals elke jonge vader die zijn kind geboren heeft zien worden". Ook politiek komt het hem wel goed uit, nu zijn populariteit afneemt.

Door onze correspondent HANS STEKETEE

LONDEN, 22 MEI. Leo, het zaterdag geboren vierde kind van de Britse premier Tony Blair en zijn vrouw Cherie Booth, is zeven pond onschuld, maar Baby Blair heeft een hoog politiek gewicht.

Het imago van oververmoeide, nog onwennige maar dolgelukkige vader is precies wat papa Tony nodig heeft nu de opiniepeilingen over zijn premierschap licht beginnen tegen te vallen. Leo is ook op tijd geboren om zijn vader volgend jaar de campagne voor de landelijke verkiezingen in te sturen als de betrouwbare family man die hij al jaren achteloos-doelbewust speelt, maar nu met een verse, lieve peuter op de arm. De Blairs weren de pers krachtig uit hun gezinsleven. Een krant die bericht over het schoolleven van hun drie tienerkinderen of een nanny die haar memoires schrijft kunnen een proces verwachten. Want zonen Euan (16) en Nicky (14) en dochter Kathryn (12) mogen in Downing Street wonen, ze hebben volgens hun ouders recht op een zo normaal mogelijk leven. Met Leo, onder stafmedewerkers bekend als Yogi Blair, zal het niet anders gaan, zei Blairs woordvoerder Alastair Campbell vorige week. Maar het wordt schipperen, erkende hij. Enerzijds moet de nieuwsgierigheid van de natie en de onverzadigbare tabloid-pers worden bevredigd. Maar laat teveel aaibare foto's circuleren en diezelfde pers beschuldigt je meteen van exploitatie en spin, politiek effectbejag, aldus Campbell.

Hoe het dilemma wordt opgelost is onduidelijk. Behalve zijn gewicht (six pounds en 12 ounce), zijn naam en geslacht is er vrijwel niets over Blair the Younger bekend. Het land weet dat zijn moeder (45) "moe maar blij" is en dat zijn afgepeigerde vader (47) nog maar net wist hoe je een luier moet verschonen. Maar kleur haar en ogen van The First Baby zijn onbekend, laat staan of hij de licht puntige oren van Tony en de brede mond van Cherie heeft. Pas later deze week komt er één officiële foto. Toch werden zaterdagmorgen al contouren van het nieuwsmanagement duidelijk, toen Blair in de zon de pers even te woord stond. Zo had hij quasi-nonchalant een mok in de hand waarop een foto stond van zijn drie oudste kinderen. En zijn opmerking dat hij zich voelde "zoals elke jonge vader die zijn kind geboren heeft zien worden", lijkt bij nader inzien evenmin onschuldig. Zijn belangrijkste politieke tegenstanders, onder wie de al twee jaar getrouwde Tory-leider William Hague én rivalen in eigen kring, zoals Ken Livingstone en Gordon Brown, zijn immers nadrukkelijk niet like any father, maar kinderloos. Juist door zich te presenteren als gewone jongen die werk en gezin probeert te combineren steekt Blair een hand uit naar al die écht gewone gezinnen die volgend jaar op hem moeten stemmen.

Premier Blair speelt met imago van family man

"Blairs geworteldheid in zijn gezin is echt maar hij gebruikt het imago van family man zeer doelbewust", zegt Blairs biograaf John Rentoul vandaag in The Independent. Vóór zijn verkiezing tot premier in 1995 vertelde hij in alle interviews dat kinderen "je gek maken én gezond houden" en dat hij "als politicus beter functioneert omdat ik zo'n normaal leven leid". Sindsdien treden ze regelmatig op in zijn toespraken over onderwijs, milieu, gezondheidszorg, drugs en de bestrijding van misdaad. Blair begon zelfs eens een toespraak in de Verenigde Naties "niet alleen als premier maar óók als vader".

De laatste Britse premier die in functie vader werd was Lord John Russel, de opa van de filosoof Bertrand Russell, die in 1848 een zoon kreeg. In het Engeland van koningin Victoria werden bevoorrechte kinderen echter zoveel mogelijk door gouvernantes en kindermeisjes onzichtbaar gehouden, laat staan dat ze voor politieke doeleinden werden benut. Dezer dagen wordt vaker een vergelijking getrokken met John F. Kennedy die zijn kinderen in het Oval Office liet spelen. Ook bij de Blairs slingert kinderspeelgoed in de gangen. En regelmatig wringt zich een slungelige tiener mét vrienden door de vips in de hal van 'Number 10'. De Blairs spelen niet alleen graag een gewoon gezin, het heeft er alle schijn van dat ze het ook echt zijn.

Blair gaat even in wat hij 'de vakantiestand' noemt. Dat betekent niet meer dan een paar uur per dag werken uit zijn rode dossierkoffers en de rest van de dag is voor het gezin. Maar over een week of wat is het weer business as usual. En dan zal zijn gezinsleven nadrukkelijker in de schijnwerpers komen te staan. Adoptiewetgeving of de door Blair bepleite hervorming van onderwijs beloven op zichzelf al politieke strijdpunten te worden maar kunnen steeds minder los gezien worden van Blairs eigen denkbeelden en praktijk.

Die zogeheten work/life-kwestie belooft ook voor Cherie een testcase te worden. Ze geldt als zijn 'linkse geweten' en de sterke vrouw achter de sterke man, die niettemin zijn verantwoordelijkheid ook na de eerste week niet mag ontlopen.

Cherie is een zeer succesvol advocate en plaatsvervangend rechter die eerder deze maand een eigen kantoor begon dat zich onder meer specialiseert in mensenrechten en arbeidsrecht. In die functie voerde ze vorige week nog het woord in een zaak tegen de staat over een wetsartikel dat ouders met kinderen die vóór 15 december vorig jaar zijn geboren verbiedt om onbetaald verlof te nemen. Pikant was dat de regering van haar man dat artikel had ingebracht en dat het indruist tegen een Europese richtlijn, die volgens de regering-Blair de economie schade zou berokkenen.

Maar in de linkse pers beschuldigen vrouwelijke journalisten Cherie er van de vrouwelijke zaak de afgelopen dagen niet gediend te hebben. "De Blairs zijn geweldig ambitieus, machtig en succesvol", schreef Catherine Bennett vorige week in The Guardian. Dat de Blairs de taken zo kunnen verdelen is omdat ze twee machtige dubbelverdieners zijn, die zich alle hulp kunnen permitteren om hun levensstijl mogelijk te maken, aldus Bennett. De praktijk voor gewone gezinnen ligt anders.

( a d v e r t e n t i e s )