NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

DANA LINSSEN
Twee mensen moeten wel heel aanstekelijk kibbelen, wil je er anderhalf uur naar kunnen kijken zonder er een slecht humeur van te krijgen. Hun gekissebis over trivialiteiten die niet de jouwe zijn, moet bovendien zo herkenbaar zijn dat je er om kunt lachen.

Geen wonder dat de relatiekomedie een populair genre is dat maar weinig echte hoogtepunten kent. Recentelijk nog ging Rob Reiner hopeloos de mist in met The Story of Us, waarin Bruce Willis en Michelle Pfeiffer te zien zijn als uitgeblust echtpaar.

De hoofdpersonen van A Fish in the Bathtub (Joan Micklin Silver, 1998), Sam en Molly, zijn al veertig jaar getrouwd en hebben van bekvechten hun natuurlijke habitus gemaakt. Als de een het raam opendoet, doet de ander het dicht, hij doet altijd dat vreselijke jasje aan waar zij zo'n hekel aan heeft en zij, nou ja, zij heeft ook altijd wat te kijven. Het is leuk om te weten dat de acteurs die Sam en Molly spelen in het echt ook al veertig jaar samen zijn (het Richard Burton en Elizabeth Taylor-effect in Who's Afraid of Virginia Woolf). In de jaren zeventig waren Jerry Stiller en Anne Meara de sterren van hun eigen shows, deden samen een serie radiocommercials en maakten ook nog zo'n vijftien filmproducties. Maar inmiddels is hun zoon beroemder, voormalig Saturday Night Live-komiek Ben Stiller (There's something about Mary), die later zijn eigen show kreeg en onder meer het Jim Carrey-vehikel The Cable Guy regisseerde. Maar ook zonder dat te weten, krijgt het gemopper van deze twee zestigers greep op je - en dat komt doordat het met de chemie die ze op het scherm weten op te roepen prima in orde is. De manier waarop Anne Meara een dekentje over haar echtgenoot heenvouwt als hij op de bank in slaap is gevallen is teder en elegant, en ze kijkt zo liefdevol naar haar slapende man alsof ze nog nooit zoiets zoets heeft gezien. Dat is opmerkelijk want op dat moment in de film is ze al boos met haar koffer weggelopen en bij hun zoon gaan logeren omdat ze gek wordt van die knorrige oude man die toevallig haar echtgenoot is.

A Fish in the Bathtub (behalve voor een letterlijke gebeurtenis, is de titel van de film natuurlijk ook een metafoor voor hoe de hoofdpersonen zich voelen) is een hele zachtaardige film, waarin wat echo's van Woody Allen doorklinken. Memorabel is bijvoorbeeld een scène waarin de hele familie terechtkomt bij een relatietherapeut en het ene na het andere pijnlijke verwijt volgt. Veel met de huwelijkscrisis van Pa en Ma heeft het niet te maken. Wel legt de film een existentieel onvermogen van al z'n hoofdpersonen bloot om zich aan iemand te binden. En daarom kibbelen ze. Omdat ze anders moeten knuffelen.

Deze film van de maakster van ruim tien filmproducties (waaronder een groot aantal televisiefilms, maar ook het in 1988 redelijk succesvolle Crossing Delancey), ademt de sfeer van een reeks Amerikaanse onafhankelijke producties die de laatste jaren verschenen. Sympathiek en charmant zijn ze, zwaar leunend op de acteerprestaties van elke hoofd- en bijrolspeler en met net dat beetje venijn dat ze hun onvolkomenheden vergeeft.

A Fish in the Bathtub (Joan Micklin Silver, VS, 1998). Ned.3, 0.20- 1.49u.