NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Nederlandse acteurs houden er niet van om zichzelf belachelijk te maken. Ze doen zich graag waarachtig sympathiek voor. Het zelfde geldt voor auteurs van Nederlandse comedies.

Hun hoofdpersonen zijn te volmaakt om lachwekkend te zijn. Het is een nationaal trekje: we zijn te goed voor deze slechte wereld en dat maakt onze comedies tot zo'n sombere aangelegenheid. Elk televisieblijspel is een gevecht om de grootste goeiigheid. Allemaal ruwe bolsters met o zulke blanke pitten. Humor die raak is, zou paniek brengen in de gelederen van de omroepbesturen die met het rode potlood hun publiek beschermen. Zelfkennis is domineesland niet gegeven.

In de comedy Oh oh Den Haag, waarvan gisteren de laatste aflevering werd vertoond, zijn gelukkig wel slechte mensen te ontdekken maar de hoofdpersoon is het beste Kamerlid, want ze heeft nog idealen waar ze voor wil vechten. En daar zit het probleem. Zij is ontsproten aan het brein van Volkskrant-columnist en scenarioschrijver Jan Blokker en is een kruising tussen Femke Halsema en Marilyn Monroe als die nog geleefd had. Een mannenfantasie, een vamp op leeftijd met vele jurken, royale decolletés, een conservatief Kamerlid als vriend, een dochter thuis en hier en daar wat hogere doelen in het leven. Tegen politieke correctheid en evenwichtig, want niets menselijks is haar vreemd. Jan Blokker in travestie. Actrice Betty Schuurman heeft van dit bundeltje eigenschappen nog enigszins een persoon weten te maken. Hilarisch is het nooit, hooguit glimlachdrama. Vaak spreekt zij stukjes Blokkercolumn uit over allerlei schijnheiligheden, leuk, maar meer voor de krant. Zij zou in al die dingen waar ze zich boven stelt, moeten geloven en ze zou ze zelf moeten doen. Niet zij moet namens ons lachen om de politiek maar wij, de kijkers, moeten lachen om haar en haar collega's.

Alleen al door zich in een aftandse driedeurs BMW door het land te laten chaufferen maakt ze al dat voorname gedoe belachelijk. Ik kan me daar geen echt Kamerlid bij voorstellen, zelfs al zou dat bestaan. Ze zou juist een net iets te grote auto moeten hebben met extra reisaftrek. Ik wil niet het beste maar het belachelijkste Kamerlid zien. Een ideale komische voorganger lijkt op Remco Camperts "Drs. Mallebrootje, uitvinder van een stofbril voor de woestijnvlo", een prachtige karikatuur, gevangen in ijdelheid maar hij heeft niets door, wij wel.

De fractieleider die zich in Oh oh Den Haag uitspreekt tegen "het politiek bedrijven met principes" is te direct en dus niet lachwekkend. Leuk wordt pas een politicus die zijn realisme vergeefs met principiële vijgenbladen probeert af te dekken. Het is vervelend om een fractieassistent openlijk te zien toegeven dat hij "schijterig" is. Hij zou als rechtgeaarde lafbek juist van zijn principiële heldenmoed moeten getuigen of een beleefd relativerinkje moeten kuchen als zijn baas, de fractievoorzitter, dat doet. Dan moet ik lachen. De figuren in de Britse politieke comedy Yes Prime Minister namen alles veel te serieus, behalve dan de slechte topambtenaar die als beleids-cipier alle politici manipuleerde. En wij, de kijkers, niet de spelers, konden daarom schateren.

De Nederlandse comedy blinkt ook niet uit in regie en timing van de humor. Gek genoeg doen de oude cracks van het vroegere duo Rijk de Gooyer en Johnnie Kraaykamp het nog het beste. Zonder De Gooyer was Schoon Goed, over een nare, humeurige wasserette-eigenaar, nergens geweest. Kraaykamp weet als moeilijke, inwonende schoonvader nog iets te maken van het uit het Engels vertaalde 't Zonnetje in Huis op RTL. Het echtpaar Martine Bijl en John Kraaykamp jr. doet gewoontjes maar zodra Kraaykamp sr. binnen komt sloffen met zijn kleine onhebbelijkheden, verandert alles. Toch, het is slechts een Endemolletje, goedkoop en haastig in elkaar gezet, zodat zelfs Kraaykamp het niet kan redden.

Nee, het zonnetje van de avond zal voorlopig uit Engeland en Amerika moeten worden geïmporteerd.