NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Ik heb het bij rampen altijd wat Amerikaans kitscherig gevonden, zo'n beeldverhaaltje met een happy end. Bij de aardbeving in Taiwan worden na etmalen van zoeken twee broers onder het puin van een ingestort flatgebouw vandaan gehaald. Ze hebben het overleefd. Een baby wordt gevonden en leeft nog!

Dergelijke beelden vinden meteen hun weg over de wereld. De vreugde is onweerstaanbaar. Dat er nog iets goed gaat tussen alle misère is plotseling nieuws geworden. Een oppepper en een begin van herstel dat laat zien dat er ook nog leven doorgaat.

Maar de camera's zijn juist van overal ingevlogen omdat zoveel mensen het niet hebben gehaald. En de twee Taiwanese broers lachen wel, maar leven niet gelukkig nadat ze zijn gered. Tenzij ze onmenselijk stoïcijns zijn, gaan ze een moeilijke tijd tegemoet en hopelijk komen ze er overheen. De baby heeft geen ouders meer. Maar als het slecht afloopt, kun je het niet altijd laten zien. Dat toont het voorbeeld van de in Enschede overleden free-lance journalist Marcel van Nieuwenhoven. RTL, dat overigens goed werk deed, en SBS, waar hij voor werkte, volgden zondag zijn ouders. RTL filmde twee volle borden met nasi, onaangeroerd, want ze konden niet eten van verdriet. En toen het bericht dat hun zoon nog leefde. De vader hoorde het aan maar de moeder keek nog wantrouwig. Met de zakdoek veegde ze haar tranen weg. Ze gingen naar het lokaal waar hij was gesignaleerd maar nee, hij was er niet. Ongetwijfeld hadden RTL en SBS het happy end van een gelukkig weerzien willen filmen, zoals ik er wel een paar meer heb gezien. Daar zou niets op tegen zijn geweest. Maar nu zag ik ouders, tijdens hun doffe verdriet gemanipuleerd door camerateams. Tijdens zo'n ramp sta je weerloos en naakt in je verdriet. De grens tussen privé en publiek is weggevallen. Maandag zag ik Van Nieuwenhovens woedende oom in Netwerk. In De Telegraaf stond een foto van Marcel, liggend in een deuropening van een huis dat binnen enkele ogenblikken zou instorten. Zijn collega's zijn boos op de fotograaf. De fotograaf had hem moeten redden. Die fotograaf was wel zwaargewond en een gebroken arm hing er slap bij maar de camera kon hij nog bedienen. De ouders Van Nieuwenhoven moesten in de krant zien dat hun zoon waarschijnlijk was overleden. Als die als collega niet zo bekend was onder journalisten, had er geen haan naar gekraaid. "Ik vind het een vieze vorm om zo te moeten leren dat je zoon omgekomen is", zei Marcels oom bitter over de foto. "We zijn overal geweest, we hebben stad en land afgebeld. Er gingen zoveel verhalen rond dat hij nog leefde. Die ouders hebben gisteren een jojodag gehad, hij leeft nog, 't is gebeurd, hij leeft nog, 't is gebeurd. Ze zijn daar met ploegen van SBS6 en RTL op af gegaan, op geruchten, sorry, de maat is vol." De oom weigerde te antwoorden op de vraag, hoe de ouders zich voelden. "Dat kunnen ze misschien helemaal niet verwoorden."

RTL, SBS en De Telegraaf hadden hun verdrietige beelden beter weg kunnen gooien. We zagen dergelijke wanhoop wel bij door nood getroffen Turken, Nicaraguanen of Indiërs maar worden zij ook zo op hun eigen lokale televisie aan buren en landgenoten getoond? Moeten wij het zien zodat we geld geven? Verdriet mag zeker getoond worden maar met een zekere waardigheid.

Bij het Journaal zag ik een meisje praten over haar overleden vader, brandweerman. Ze was op school bij het sportveld. "Ik ben trots op hem, want hij heeft mensen gered", zei ze. Het leek of hij nog leefde of dat het lang geleden was gebeurd. Ze was nog in shock, besefte het niet. Het zag er minder erg uit dan de RTL-beelden maar waarom hadden ze de vrouw van de brandweerman niet geïnterviewd? Die was volwassen en had waarschijnlijk geweigerd. Misschien is het selecteren van een happy end wel een vorm van discretie. Maar goed dat het rampenidentificatieteam zijn werk aan het zicht heeft onttrokken met dodenwagens en een groot scherm voor de sorteerplek.