NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Als het leuk is, meteen tien doorslagjes maken, anders wordt het allemaal wat te prijzig. Dat is het adagium van de VPRO voor humoristische programma's. Stel je voor dat je elke week een nieuwe grap zou moeten bedenken met nieuw decor, andere grime.

Elke week zie ik dezelfde persiflage van Arjan Ederveen over Televisie. De eerste keer vond ik het prachtig, de tweede keer werd ik al wat ongeduldig en de derde keer kon ik het niet meer aanzien, een invuloefening op hetzelfde formulier. Ederveen speelt een tv- gastheer en elders heeft zijn vrouw een soort kookrubriek. De reportage- buitenvrouw Tecla Zwart meldt dat er "voor spoedoverleg een brandbrief naar Den Haag is gestuurd". Er zijn ook "bewegende beelden". Al die tv-absurditeiten zijn leuk voor wie het voor de eerste keer ziet. Maar de tweede keer ben je eraan gewend en is het dus niet langer absurd. Ederveen had ooit een prachtige serie waarin hij elke week iemand anders portretteerde. Ik herinner me nog die fantastische aflevering over een Groningse boer die zwarte wilde worden. Of drie maatschappelijke werksters die vechten om een zwarte man. Televisie is inmiddels een persiflage op zichzelf. Die traagheid kenmerkt ook Jiskefet. Ik vond de aflevering van afgelopen zondag geslaagd en geestig maar het had gemakkelijk in de helft van de tijd gekund. En ik bid dat ze zondag weer wat anders hebben. Vergelijk dat met de enorme vaart van Britse humorprogramma's als The Big Train. Thema's en figuren komen wel terug maar dan duurt het niet langer dan een hilarische minuut of twee met snelle woordspelingen en krankzinnige situaties. Hier wordt het meteen een kwartier, zodat de waanzin gewoon wordt. Kauwgumhumor.

Ik denk ook dat Wim de Bie en Annet Malherbe een beter programma hadden gemaakt als ze het sneller hadden gedaan. Beetje Laat, dat inmiddels weer is afgelopen, vond ik bij tijden leuk. Het miste wel de scherpe woordgrappen van Van Kooten, die tegenwoordig voor een zaaltje zijn eigen oude werken opzegt. Nog steeds herinner ik me de twee agenten die al kwebbelend over sushi's, huisinrichting en van alles en nog wat hun ronde deden. In de tijd van de discussie over hoofddoekjes voor het politiekorps liep De Bie met een hoge blauwe mijter op. De satire van De Bie ging wel erg vaak over televisie. Vorig jaar de commerciële televisie. Beetje Laat maakte ook VPRO-producten van Wim Kayzer en een uitzending van Felix Rottenberg over de Leidsestraat belachelijk. De Bie ergert zich aan alle nieuwigheid. De afdeling humor wordt gedomineerd door lusteloze geboortegolvers die alles al hebben gezien. Het aanstormende jonge talent taalt niet naar tv maar verkiest volle zaaltjes. De hoogtepunten bestaan uit verfilming van zaalcabaret en daar doen ook de oude cracks het nog uitstekend. Freek de Jonge was op dreef bij het Boekenbal. Op een zaterdag, midden in de nacht, was het te zien.

De Bie en Malherbe verdienen meer tijd om hun programma verder te ontwikkelen. Ik mis satire over de actualiteit. Wat hadden ze met Nina Brink al niet kunnen doen? VVD-Kamerlid Henk Kamp, ook goed te imiteren. Gisteravond zag ik hem bij Barend & Van Dorp. Werktuiglijk glimlachend herhaalt hij dezelfde zinnen "illegalen moeten het land worden uitgezet", terwijl hij met de ogen knippert alsof hij van zijn gesprekspartner slaag verwacht. Dat krijgt hij ook altijd wel. Zijn interviewers waren weinig thuis in het onderwerp - "we hebben van Burgemeester Patijn gehoord dat het wel meevalt met integratie"- en wilden het liever hebben over de persoon Kamp. "Hebt u het er met u vrouw zo over?" vroeg Van Dorp. Zo kreeg je twee partijen die langs elkaar heen praatten, de automatisch repeterende Kamp aan de ene en het BVD-drietal, even welgedaan als quasi-bezorgd aan de andere kant. Een aardige vooruitblik op het komende Kamerdebat over minderhedenbeleid. Oh, geef ons actuele satire.