NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Waarschuwing: in deze rubriek komt het allergeniaalste aan de orde, zodat gewone lezers misschien moeten afhaken. Voor hen is dit gedeelte over het Nationaal Songfestival. Presentatoren Paul de Leeuw en Linda de Mol hadden een trucje bedacht: aan het begin van de avond laat Linda zich filmen in bad, op de massagetafel en in badjas omdat ze net een kindje had gekregen en moest uitrusten. Daarom kon ze niet presenteren. Wij natuurlijk allemaal met haar meeleven maar het was ook lachen, hoor. Het beeldscherm ging op gegeven moment op grijs, terwijl Paul de Leeuw grappige grapjes maakte en daarna zag ik een guitig "Even geduld aub". Ik lag in een deuk maar het leukste moest nog komen. Aan het einde van de uitzending kwam Linda de Mol zelf plotseling op en ze zag er heel goed uit na haar bevalling. Wat een verrassing voor de kijkers en de mensen in de zaal en ze was helemaal zonder kindje en zonder dikke buik. De mensen juichten.

Ze hadden het er maar druk mee, want de uitzending duurde twee uur en de liedjes waren al na drie kwartier afgelopen. De rest van de tijd werd gevuld met de puntentelling. Alle provincies mochten apart stemmen, zoals bij het echte songfestival en het publiek mocht bellen. Ik leefde intens mee met Noord-Holland, want ik ben een rechtgeaarde Noord- Hollander die van onverstaanbare Engelse teksten houdt. Het was hogere wiskunde voor de jury's, want de muziekjes waren met dezelfde poem- poem-synthesizer gemaakt. Nu eens had je gymmende mannen in hempjes rond de zangeres en dan weer springende, neuriënde vrouwen met veelkleurige lichteffecten maar ik ben weer vergeten wie bij wie. Er was een liedje in het Fries van Gina de Wit. Die had een mannelijke engel zien verschijnen die haar leven had veranderd en daar ging dat liedje over: "Hjir is it begjin", Fries voor "Hier is het begin". Alleen slimme en bijzondere mensen spreken Fries en zien engelen verschijnen maar Gina's opgetogenheid stuitte op kil onbegrip, want ze won niet. Een liedje heette One step behind en het andere One step closer. Winnaar was No goodbyes van Linda Wagenmakers, de voormalige ster van musical Miss Saigon. De zaal had het niet meer .Uit het enige Nederlandse liedje Evenwicht heb ik een poëtische zin opgetekend: "Jij bent een stimulans om mee door te gaan" en in gedachte vulde ik ritmisch aan "en ik heb veel positieve gevoelens naar jou toe". Maar goed, inmiddels was Wim Kayzer zijn interview gestart met de geniaalste wiskundige op aarde, Edward Witten. Het interview begon met afstandsopnamen van het Amerikaanse Princeton Institute of Advanced Studies, waarbij Kayzer herhaaldelijk aankondigde dat Witten toch echt de geniaalste man ter aarde was en dat andere geniale mensen dat ook allemaal vinden. Na zo'n kwartiertje kwam Witten zelf in beeld om te zeggen dat de hele wereld uit snaartjes bestaat die allemaal op verschillende manier trillen. Dat was dus zijn theorie. Hij zei ook dat voor het eerst de exacte wetenschappen dingen ontdekken en berekenen die wij, gewone mensen, niet echt kunnen begrijpen. Hij zei dat wel vijftien keer in verschillende bewoordingen en vandaar dat deze uitzending bijna twee uur duurde, want zulke geniale uitspraken komen zelden in beeld. Witten had het over W- en Z-bosonen, links-rechts- symmetrieën, anomaly cancelation, heterotische snaren, Hilbertruimte en golffunctie. Kayzer begreep het allemaal namens ons en vroeg zo nu en dan wat de schoonheid van dit alles was en of Witten de formule eens wilde opschrijven en dat deed hij dan. Kayzer vroeg naar het verband met de holocaust en dat was pas diepzinnig. Ik verwachtte een berekening of het nu 250 miljoen gulden, 2,2 of 22 miljard moest zijn maar Witten liet wijselijk verstek gaan. Hij kon nog wel twee leuke dingen zeggen over snaren maar niets over de holocaust die - erkende hij - verschrikkelijk was. En daarmee werd de avond waardig afgesloten.