NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Volgens de nieuwe etiquette wordt een huwelijksaanzoek meestal gedaan door de vrouw aan de man. Tenminste, dat leid ik af uit de verliefde-parenshow Love Letters waar al die huwelijksaanzoeken worden gefilmd. Goed, ik zie ook wel eens een man op de knieën gaan maar meestal is het de vrouw die na een jaar of wat hokken of latten (living apart together) besluit dat het er nu maar eens van moet komen.

Betrapt door de camera kan de man niet anders dan al zijn twijfels laten varen en een gloedvol 'ja' laten horen. Dat is de geëmancipeerde huiselijkheid en als ik de historicus Herman Beliën van Bestaat Nederland wel? mag geloven, heeft het vrouwelijke initiatief wortels in de 17e eeuw. De man heeft het hoogste inkomen maar de vrouw neemt de stap om er een economische eenheid van te maken. Gisteren zag ik een vrouw van in de vijftig haar vriend naar Schotland lokken en daar, waar ze ooit als minderjarigen waren getrouwd, vroeg zij hem opnieuw ten huwelijk. Ze waren namelijk ooit gescheiden en na een paar maanden apart weer bij elkaar gekropen. Zo'n aanzoek tot een hersteloperatie, daar kan ik inkomen maar ik zou me beledigd voelen door het gebrek aan intimiteit. Een andere jonge vrouw van 26 liet haar vriend oppakken door een politieboot, toen hij waterskiede. Terwijl hij met handboeien aan (hoe tekenend) op de steiger zat te wachten maakte zij met een sleuteltje de polsen los en deed zij haar aanzoek. Ik zou het meteen op een lopen hebben gezet.

Alleen het derde geval was min of meer klassiek. Een vrachtwagenchauffeur zette zijn oplegger midden op de Dam in Amsterdam, verzamelde publiek, zette huwelijkstaarten klaar, liet een vioolspeler fiedelen, gooide de rode loper uit naar de laadcontainer en vroeg haar ten huwelijk. Eerdere aanzoeken had zij afgewezen omdat ze "niet romantisch genoeg" waren maar dit keer zei ze 'ja'. Met al dat publiek erbij leek me het wel het minst romantische aanzoek uit de reeks. Het was vlot, precies zoals het in allerlei speelfilms en musicals wordt voorgedaan. Ik word dan wel benieuwd naar het vervolg: zij met de kinderen thuis, hij met de vrachtauto op reis door Europa. Zo nu en dan wordt de video nog eens gedraaid. Omdat vriend en vriendin toch al samen zijn, is het aanzoek zelf een publiek evenement geworden met het huwelijk als nakomertje. Ik zag mensen die eerder waren gescheiden en op die luidruchtige manier hun oude gezinnen wilden fuseren. De oude en nieuwe kinderen waren present. Zij had voor haar aanzoek een speciale bruidsjurk laten maken. Voor een groot gezelschap kondigden zij dan aan dat het voor altijd was bedoeld, dit keer wel. Zouden de ex-en ook kijken, vroeg ik me af. Mijn wantrouwen groeit bij het volume van de uitroepen "ik hou van je", "voor eeuwig".

Al deze elementen maken Love Letters tot een boeiend kijkje in het moderne liefdesleven. Presentatrice Linda de Mol is gelukkig niet te kwijlerig. De gevraagde partners moeten later op hun beurt binnen een minuut een geïmproviseerde liefdesverklaring afleggen en veel verder dan "met geen pen te beschrijven" komen ze meestal niet. Het saaiste vind ik de spelletjes en quizjes die de paren moeten doen. Dan schakel ik meestal verder. Hoewel, gisteren was er een leuk spelletje bij. Ze hadden vijf paren opgesteld die vijftig jaar getrouwd waren, tegenover vijf uitvergrote zwart-witte huwelijksfoto's. Er moest worden geraden welke personen bij welke foto pasten. In het spelletje dat ik gisteren zag, werden alle mannen herkend, maar werd slechts één vrouw naast haar eigen trouwfoto gezet. Vrouwen veranderen blijkbaar meer met de jaren. Een ander lichaam, een ander gezicht, het haar wordt geverfd, er komt een permanentje bij. Mannen houden de oude trekken in hun gezicht maar gaan toch veel eerder dood. Het heeft iets bitters. Dat biologische verschil zal niet door nieuwe etiquette kunnen worden uitgevlakt.