NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

MARISKA GRAVELAND
Als een film is gebaseerd op memoires, dan kun je er donder op zeggen dat de toon mild is. Zelfs de meest traumatische jeugdherinneringen worden bij nader inzien mooi of grappig. Zo ook bij het nostalgisch getinte en geestig geschreven Biloxi Blues, de verfilming van Neil Simons gelijknamige autobiografische toneelstuk dat zich afspeelt in een legerkamp in Mississippi rond 1943.

"De mooiste tijd van mijn leven", noemt Simons alter ego Eugene zijn harde diensttijd aan het eind van de film. "Want we waren zo jong." Waarschijnlijk moet deze epiloog ons opbeuren: iets wat op het moment niet leuk is, blijkt achteraf pas zijn waarde te hebben. Toch kleeft er iets dieptreurigs aan deze uitspraak omdat het zou betekenen dat het leven daarna alleen maar bergafwaarts is gegaan. En die 'mooiste tijd', de adolescentie, blijkt tussen zijn vingers doorgeglipt.

Scenarioschrijver Simon en regisseur Mike Nichols (The Graduate, Primary Colors) hebben het voor elkaar gekregen om de diensttijd - die toch echt geen pretje zal zijn geweest - aanlokkelijk te maken. In deze snelkookpan verliezen jongens hun onschuld, leren ze te manipuleren en ontwaakt de liefde. De wereld ligt aan hun voeten.

Biloxi Blues richt zich vooral op de confrontaties tussen zes jonge rekruten en niet zozeer op het leger of de Tweede Wereldoorlog die op de achtergrond woedt. Hoofdpersoon Eugene (een mooie ingetogen rol van Matthew Broderick) wil schrijver worden en noteert alles in zijn dagboek, maar zijn rol als observator wordt hem niet altijd in dank afgenomen. Een van zijn kwelgeesten is een racistische veelvraat die grossiert in slechte grappen. De tirannieke drill sergeant is uiteraard ook van de partij. De rol is geknipt voor Christopher Walken, die de laatste jaren zijn diabolische imago wat al te vaak heeft uitgemolken, maar zich in Biloxi Blues van een subtielere kant laat zien. De sergeant balanceert op de rand van gekte, maar hij verheft bijvoorbeeld nooit zijn stem, en straft zijn soldaten bij voorkeur door middel van psychologische spelletjes.

Biloxi Blues, de middelste film van een trilogie van Simons memoires, is bij vlagen scherp en grappig, maar het is duidelijk dat Simon tijdens het schrijven zijn roze bril op had.

Biloxi Blues (Mike Nichols, 1988, VS), Veronica, 20.30-22.30u.