NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

BERNARD HULSMAN
Er bestaan twee soorten Nederlandse popzangers: zij die in het Engels en zij die in het Nederlands zingen. Het verschil tussen deze twee categorieën gaat verder dan alleen de taal. Nederlandse Engelstalige popmuzikanten hebben veel vaker dan hun Nederlandstalige collega's ook internationale aspiraties. Zo werd voor de Haagse, altijd in het Engels zingende zangeres Anouk al twee jaar geleden, kort na het uitkomen van haar debuut-cd in Nederland, een dure en tot nu toe vergeefse promotiecampagne gevoerd in de Verenigde Staten. Ook Fabienne, de vroegere TMF-presentatrice die nu popster wil worden, heeft aspiraties die verder reiken dan Nederland.

Marco Borsato, de populairste Nederlandse zanger van de laatste jaren, heeft daarentegen tot nu toe geen enkele poging ondernomen om succes te halen in het buitenland. Hetzelfde geldt voor Abel, wiens nummer 'Onderweg' om de haverklap door The Box wordt uitgezonden.

Het verschil in aspiraties tussen Nederlandstalige en Engelstalige popmuzikanten wordt weerspiegeld in hun videoclips. Zowel het filmpje bij Anouks 'The Dark' als dat bij Fabienne's '21' staat in het teken van het surrealisme, de stijl die de laatste tijd erg in zwang is bij videoclipregisseurs. Fabienne's '21' begint met het beeld van een met water gevulde kamer, waar in een hoek een bed staat of drijft. Later loopt Fabienne met brandende voeten over het water en zit ze in een vreemd gevormde doos, die ook al blijkt gevuld met water.

Nog surrealistischer is de videoclip bij Anouks 'The Dark'. Hier wordt een desolaat landschap van gekleurde blokjes bevolkt door onder anderen een grote blonde Anouk, zwartharige Anouk-dwergjes, een Anouk-hoofd dat in een vogelkooi vliegt en een slang die afkomstig lijkt uit een van de animaties van Terry Gilliam voor Monty Python's Flying Circus.

Wat de beelden van 'The Dark' met de tekst hebben te maken, blijft volstrekt onduidelijk, maar Anouks clip en in mindere mate die van Fabienne kunnen zich gemakkelijk meten met al die andere surrealistische videoclips van internationale popsterren als The Red Hot Chili Peppers en David Bowie.

In Marco Borsato's clip 'Binnen' valt niets surrealistisch te ontdekken. Borsato wil met het filmpje vermoedelijk zijn reputatie van 'doodgewone jongen' bevestigen. We zien hem zelf met versterkers sjouwen voor een repetitie in een oud Rotterdams pakhuis en hij voetbalt ook gezellig mee met de bandleden. Maar als Borsato en zijn band later op het dak van het pakhuis staan te spelen, stroomt van alle kanten het publiek toe en krijgt Borsato's weerzinwekkende jubelpop de passende entourage van een idolaat publiek. Zo gewoon is Borsato nu ook weer niet.

Wel echt door en door gewoon is Abels 'Onderweg'. De zanger oogt als een heel gewone, zelfs beetje slome jongen, de beelden van de Amsterdamse metro zijn alledaags, de tekst over een verloren liefde is ook al niet bijzonder, de muziek kabbelt vooral voort en het opvallendste kenmerk van Abels zang is het zware zuidelijke accent. Alles aan deze clip lijkt te zijn bedoeld als illustratie van het bekende Nederlandse spreekwoord: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.