NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Japan heeft een nieuwe politieke partij. Een partij van vrijbuiters, die kan bogen op ervaringen uit de boven- én onderwereld. 'Ons doel is dat de mensen hun eigen gang gaan.'

Door onze correspondent HANS VAN DER LUGT

TOKIO, 21 DEC. Een vreemde schare liep rond op het oprichtingsfeest van Japans nieuwste politieke partij afgelopen zaterdag. Qua uiterlijk leek het een mengeling te zijn van intellectuelen en halve criminelen. Vertrouwen moet het comité van aanbeveling wekken dat bestaat uit een reeks schrijvers, commentatoren en academici. Al zegt een hoogleraar sociologie uit dit comité "voor 50 procent niet te weten" wat hij van de partij moet verwachten. De naam van het experiment luidt Denno Toppato, ofwel de Internet Rebellenpartij, die zijn voedingsbodem vindt in de grote algemene onvrede in hedendaags Japan. "Wij zijn tegen het gevestigde gezag, dus je kunt er zeker van zijn dat er agenten van de veiligheidsdienst op dit feest rondlopen", zegt één van de leden van de organisatie.

Ondanks het chaotische karakter van de partij - geen uitreiking van een programma of verkiezing van een bestuur - kon men op het feest al direkt het eerste parlementslid voorstellen: Shinichiro Kurimoto. Hij werd eerder dit jaar uit de regerende Liberaal Democratische Partij gegooid omdat hij zich niet hield aan de straffe partijdiscipline. Na een recente beroerte is Kurimoto - behalve parlementslid ook hoogleraar economie - nog gedeeltelijk verlamd en aan een rolstoel gekluisterd, maar dat ongemak weerhoudt hem er niet van een felle tirade tegen zijn collega's in het parlement af te steken: , ,Politici hebben geen enkel verantwoordelijkheidsgevoel en kramen alleen maar onzin uit. De Japanse politiek staat op het punt in te storten."

Geestelijk vader van de Internet Rebellenpartij is de 54-jarige Manabu Miyazaki die al een lange carrière als rebel achter zich heeft. Als zoon van een onderwereldbaas heeft Miyazaki zich achtereenvolgens ontplooid als studentenactivist, lid van een knokploeg van de communistische partij, journalist, mededirecteur van een sloopbedrijf en als jiageya, mafiose types die in de gouden jaren tachtig met dreigementen of geweld mensen van hun land joegen opdat projectontwikkelaars hun slag konden slaan. In 1996 begon hij met publicatie van een reeks boeken waarin hij op basis van zijn eigen leven en de recente Japanse geschiedenis zijn levensfilosofie van het 'rebel- zijn' uiteen zet.

Op het podium naast Kurimoto zegt Miyazaki over structuur of voorzitterschap van de partij: "Om met de conclusie te beginnen: ik ben de man die achter de schermen de zaken regelt. Een dictatuur dus eigenlijk." Bij gebrek aan organisatiestructuur is er in de praktijk echter niet veel waarover hij dictator zou kunnen spelen, en ook de levensduur van de partij is beperkt. " Een jaar of drie", zegt Miyazaki, want het doel is slechts het "in beweging zetten" van de verstarde politiek en zorgen dat mensen "hun eigen gang gaan".

Aanleiding voor de oprichting is een ontwikkeling die de macht van de Japanse staat juist heeft versterkt. Eerder dit jaar is een wet aangenomen die justitie meer macht geeft tot het afluisteren van telefoongesprekken en ander electronisch verkeer. Miyazaki is één van de mensen die zich tegen de wet heeft verzet, maar met een regeringscoalitie die 70 procent van het parlement in handen heeft was er weinig kans op succes.

Met deze genoemde 70 procent van de parlementszetels lijkt het of de huidige regeringscoalitie stevig in het zadel zit. Maar er is veel gemor binnen de coalitie en, zo blijkt uit opiniepeilingen, weinig steun onder de kiezers. De LDP verloor een jaar geleden de Hogerhuisverkiezingen en had natuurlijk geen enkele trek algemene verkiezingen uit te schrijven. Dus zocht zij in haar strijd om aan de macht te blijven een moeizame coalitie met de Liberale Partij en de Komeito, de politieke arm van een boeddhistische lekenorganisatie. De LDP is - met een ongelukkige onderbreking van een jaar - sinds haar oprichting in 1955 onafgebroken aan de macht. In wezen nog veel langer, want de partij is een directe voortzetting van het vooroorlogse establishment. Miyazaki schrijft in één van zijn boeken: "In de Japanse samenleving zijn de zogenoemde boven- en onderwereld niet gescheiden, maar leven ze in symbiose samen en het establishment maakt op zeer slimme manier gebruik van criminelen. " Ruimschoots puttend uit zijn ervaringen in boven- én onderwereld zijn Miyazaki's boeken een soort 'onofficiële geschiedenis van Japan' waarbij het inschakelen van de onderwereld door het establishment ruimschoots aan bod komt. Zelf zegt hij aan beide een hekel te hebben, want door hun organisatiegraad geven ze geen ruimte aan het individu.

Juist nu is voor dat individu de tijd gekomen om zich vrij te maken van die structuren. Miyazaki: "In nauwe samenwerking begonnen leger, ambtenaren en industrie de oorlog onder de slogan 'We stellen onze verlangens uit tot na de overwinning'. Het volk stond er voor gek bij. Na de oorlog en de wederopbouw hield datzelfde establishment het volk weer een worst voor de neus met de slogan 'Verdubbeling van het inkomen', terwijl het lot van het volk het establishment in werkelijkheid geen donder kon schelen. In de illusie dat we allemaal tot de middenklasse behoorden, werkte iedereen keihard en nam genoegen met een woning zo groot als een konijnenhok. Kort samengevat: dit leidde uiteindelijk tot de 'zeepbel' van de jaren tachtig en de huidige crisis. Waar we nu ook zoeken, die economie, het enige dat we hadden om trots op te zijn, is nergens meer te vinden."

sites
www.zorro-me.com/MIYAZAKIENG/indexeng.html
www.homopants.com/english/index.html
www.toppa.org