NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Waren de mensen vroeger onschuldiger? Natuurlijk niet, en toch lijkt het zo in de liedjes van vroeger. Het muziekprogramma Wintertijd op RTL5 liet zaterdagavond een antiek duetje van Teddy en Henk Scholten zien, Ogenmedley: Twee ogen zo blauw , zo eeuwig en trouw Wat een geluk zijn die kijkers van jou.

"Daar krijg je ook niet echt een erectie van", zei presentator Harry de Winter. Televisie heeft de mensen cynischer gemaakt, niet als doeners maar als toeschouwers. Een zangduo zou zich niet meer tot de ogen beperken. Het gehijg in Je t'aime... moi non plus heb ik niet veel teruggezien, wel veel gebruik van het woord 'fuck'. Misschien zijn saaie clips juist symptoom van spannende tijden. Iedereen kon toen in de zoetelijke onschuld vluchten. Naarmate het de mensen beter gaat, wordt het entertainment gewelddadiger, shockerender. Zoals bungeejumpen in de tijd van veiligheidsgordels en airbags.

Wintertijd liet het Nederlandse duo Johnnie and Jones uit eind jaren dertig horen. Ze probeerden Amerikaanse jazz na te doen maar hadden niet zoveel idee hoe, "zoals papoea's die de muziek van zendelingen hadden overgenomen", zei gast Midas Dekkers. Ze zongen in het Nederlands met vertederende namaak-Amerikaanse accenten. In de oorlog zijn ze allebei vermoord, ze waren joods. Wintertijd heeft aparte clips om de jeugd van de gasten uit te lichten. Het geeft een opmerkelijk resultaat. Muziek is een goede invalshoek voor een persoonlijk gesprek, omdat het emotionele herinneringen oproept. Midas Dekkers houdt van muziek "uit het beginstadium, waar je als het ware bij staat als ze die aan het uitvinden zijn". Ik zag een Duitse close harmony-groep in Spaansige klederdracht, die Dekkers de helft van de dag aan heeft staan. The Shadows die in het nummer Apache wild springen op een strand en schedels in de hand houden. Vorige week actrice Nelly Frijda met archiefopnamen van een eigen liedje en een clip van Elton John, omringd door fotografen zingend op een regenachtige dag in het Amsterdamse Bos. Boeiend archiefmateriaal. De Winter, goed formulerend, begin vijftig, grijs baardje, middellang krullend haar, heeft iets Californisch en laat zich zien als overtuigd jaren-zestig-adept. Ik ben dat niet, maar ik vind het grappig als iemand dat nog wel is, omdat het in trendy Nederland niet zoveel meer voorkomt. Terloops geeft hij veel informatie over de nummers en de tijd waarin het speelde. De rustige heimwee van Wintertijd staat me veel meer aan dan het wilde gehos in Het gevoel van... dat nu op de KRO wordt herhaald. Ze nemen telkens, lawaaiig en druk een jaar door met muziek en een actualiteitenquiz. Massaal dansen, springen en klappen vind ik een onaangename vorm van sociale dwang. Voor mensen die rustig willen luisteren is geen plaats. Ze moeten meedoen met de opgelegde vlotheid. Nostalgie is ook een register van de emotiecratie dus de televisie, vooral Nederland 1, ruimt er veel plaats voor in. De grijze golf zwelgt in de comedy Toen was geluk heel gewoon, in het zoetelijke De Stoel van Rik Felderhof. Weemoed zonder de ellende van toen. De onvolprezen Duitse wetenschapsserie op ZDF, Geheimnisse unseres Universums wees gisteravond op de "subjectieve tijdparadox", dat verveling in de herinnering veel korter heeft geduurd dan iemand die het toen beleefde. Dat de wijzers van de klok toen maar niet verder wilden, is meteen vergeten. In een race-auto vliegt de tijd voorbij maar achteraf lijkt het veel langer geduurd te hebben omdat elk moment van spanning in de herinnering blijft hangen. Oude mensen denken dat de tijd voorbij vliegt omdat ze nog zo weinig nieuws meemaken. Wat duurt nou langer, een saai of een opwindend leven? De tijd vliegt wel voorbij voor degene die zich in het spannende verleden onderdompelt.