U kijkt naar de website van NRC Handelsblad gedurende de periode 1995-2001. Bezoek ook de de huidige site.
    R A D I O  &   T E L E V I S I E  
NIEUWS  | TEGENSPRAAK  | SUPPLEMENT  | AGENDA  | ARCHIEF  | ADVERTENTIES  | SERVICE 

  NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e


Televisie

Radio

T V   V O O R A F :
Transparant theater

JUDITH EISELIN
Liesbeth Coltof, theatermaakster en artistiek leidster van jeugdtheatergroep Huis aan de Amstel, leidt een leven vol hartelijke begroetingen en innige omhelzingen. Een erg druk leven, blijkens het portret In Holland staat een huis, dat de NPS van haar maakte. Coltof spoedt zich met wuivend witte haardos van bijzonder locatieproject naar boerengehucht, van boerengehucht naar haar vaste theater aan de Lauriergracht te Amsterdam om theater te maken. Een groep Russische toneelspelers is nog niet weg of ze staat alweer Zwitsers te regisseren. Iedereen wordt uitbundig gekust. "Tijd voor een privéleven heb ik nu niet, maar daar ga ik geen gewoonte van maken", zegt de regisseuse ergens in het programma.

In het boeiendste gedeelte van het portret komt Coltof zelf nauwelijks voor. Ter illustratie van haar uitspraak dat Huis aan de Amstel een echt 'huis' moet zijn, waar toeschouwers gasten zijn in de gedachtenwereld van Coltof en haar collega's, zie je kinderen bezig met activiteiten rond een voorstelling. Ze schrijven een zin op die ze graag eens in een toneelstuk zouden horen. Hun wens komt onmiddellijk uit in een scène die ze zelf met hun klasgenoten opvoeren. Zo is een verlegen meisje met rastastaartjes voor even de koningin. Iedereen buigt voor haar, terwijl zij stralend en grinnikend op een doodgewone stoel zit, die ineens duidelijk een echte troon is.

Voor haar hele oeuvre ontving Liesbeth Coltof afgelopen week de Prins Bernard Cultuurfonds Theater Prijs. Ze maakt sinds 1975 kinder- en jeugdtheater. Maar wat voor theater dat nou precies is, blijkt te weinig uit dit warrige portret. Coltof doet uitspraken over haar smaak en haar stijl, maar de flarden van de voorstellingen die getoond worden zijn te summier. Het zijn er veel, maar ze duren heel kort, wisselen elkaar in rap tempo af en krijgen nauwelijks context mee. Coltof "zoekt de beweging van het hart op", "met oog voor detail", haar voorkeur gaat uit naar 'transparant theater'. Veel onderscheid tussen theater voor kinderen en voor volwassenen ziet ze daarbij niet. Voor een leek blijven het voor het merendeel helaas loze kreten; In Holland staat een huis is voornamelijk boeiend voor kijkers die Coltof's bijzondere werk al kennen.

Liesbeth Coltof, In Holland staat een huis. Het uur van de wolf, Ned.3, 23.25-0.25 u.

NRC Webpagina's
1 NOVEMBER 1999


E-mail uit New York

    Bovenkant pagina

NRC Webpagina's © NRC HANDELSBLAD (web@nrc.nl)