NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Wedstrijd: wie kan zijn gast beter leegschudden, Rik Felderhof of Jeroen Pauw? Allebei hadden ze de landelijk gevierde provinciaal Benny Jolink van nederpopgroep Normaal op bezoek. Beiden maken ze gebruik van tv-gimmicks, Jeroen Pauw legt dilemma's voor en Felderhof voert zijn gasten helemaal naar Tanzania. Er zijn tijdhandicaps, Pauw wordt onderbroken door reclame en Felderhof had ook een schrijfster van 75 meisjesboeken, Margreet van Hoorn. Pauw, mijn favoriet, maakt een vliegende start, na wat inleidende wederwaardigheden komt hij meteen ter zake met wat dilemma's. Voor elke niet beantwoorde vraag wordt 100 gulden afgetrokken van de 1000. Zo weten we bijvoorbeeld dat hij voor zichzelf "mensenschuw" verkiest boven "graag in het middelpunt". Al gauw komt de eerste pauze voor de reclame. Bij Felderhof beginnen we in de vliegtuigcabine naar Tanzania met wat muziekjes en Afrikaanse luchten. Waarom helemaal daarheen om iets van Jolinks bestaan in de Achterhoek te weten te komen?

Over Afrika gesproken, gisteren had ik het over een vrouw uit Opper- Volta. Ik bedoelde Ivoorkust. Maar, terug in Tanzania bij Felderhof: dat begint met een gezamenlijk ontbijt met een in wit livrei geklede zwarte boy. Jolink zegt dat hij altijd slecht slaapt, zodat hij veel tijd heeft om over zijn nieuwe werk na te denken. Van Hoorn citeert Elisabeth Eybers: "Ek moest door baaijen pijn om mens te worden". "Jonges, jonges, hoe laat is het?", reageert Jolink wat geïrriteerd aan zijn spek met eieren. Hij kent ook een gedicht: Al lig ik in den vreemden op een vrouw/ Dan denk ik nog altijd roodwitblauw. Dan stapt het gezelschap in een jeep en in een dorp stuiven de zwarte kindertjes uiteen. Ze gaan kijken naar giraffes. Ze praten over relaties. Bij zijn eerste vrouw deed Jolink "heel veel" in huis maar nu, bij zijn tweede "breng ik nog geen kopje naar de keuken". Doet zij allemaal. Kan hij werken.

Later loopt het gezelschap langs een Masaïfamilie en dat ziet er toch een beetje belachelijk uit, dat westerse gapen naar wat lange zwarte mensen voor strohutten alsof ze een kudde zebra's zijn. Ze maken ook Afrikaanse geluiden, dus onderling contact is er niet. "De mannen zijn krijgers, ze kunnen heel hard lopen, heel lang zonder water", beschrijft Felderhof. Ik krijg plaatsvervangende schaamte.

En dan begint Jolink zijn tirade tegen de Nederlandse feministe: "een grijze muis in een paarse hobbezak." De masaïvrouwen zijn de echte feministen, "die al dat werk doen en niet zeuren ook nog". Niet zoals in Nederland "aan hun eigen ik werken". Ik zie hem in zijn woonboerderij dit soort tirades houden tegenover zijn vrouw die met het dienblad klaar staat. Later gaat hij tekeer tegen "mannen uit de randstad" die uitbundig zijn en het niet menen. In Amsterdam hield hij het niet uit want daar keken ze neer op zijn accent. Zijn concerten eindigen altijd met het Wilhelmus, "het muziekstuk dat op mij het meeste indruk maakt". Veelzeggend dat zo iemand al meer dan twintig jaar een groot plattelandsidool is. Van zijn vele aanhangers zie ik zelden iets op tv.

Van gevoelsuitbarstingen en wilde uitspraken moet Felderhof het hebben en die krijg je met zo'n megaschoolreis. Pauw tikt in twintig minuten alle controversiële punten af. Hij heeft zich grondig ingelezen, hele knipselmappen. Scherpe vragen. Een grappig filmpje van een schroothandelaar die vertelt over alle total loss gereden Mercedessen van de Normaalman. Hij houdt van scheuren langs smalle weggetjes. Soms met drank erbij. Als er een fiets in de buurt is, racet hij niet maar het klonk niet geruststellend. Hij houdt niet van mensen. Toch blijft het abstract, vergeleken bij al die sappige quotes en anekdotes uit Tanzania. Zo'n flapuit, die het gesprek domineert, is ook wel een dankbare gast. Felderhof wint. Wel duur, via Tanzania. Er was ook veel dank voor de KLM, Bever Zwerfsport en KPN/station 12.