NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

DANA LINSSEN
De een kookt en de ander kotst. Zo is het ongeveer gesteld met de twee buurvrouwen uit 301/302 (de nummers van hun appartementen). Als de film begint staat de ene in haar high tech keuken een maaltijd te bereiden, die ze even later serveert aan de politieman die haar verhoort over de vermissing van de ander. Hij heeft nog nooit zo lekker gegeten.

301/302 (1995) is een elegante erotische thriller van de Koreaanse veteraan-regisseur Chul-Soo Park, die in eigen land bekend staat om zijn 'male-feminist' blik op vrouwen en met 301/302 internationaal door had moeten breken. De film was in 1996 de Koreaanse inzending voor de race om de Oscar voor beste buitenlandse film, maar op enthousiaste vertoningen op de festivals Sundance en Berlijn na, deed 301/302 niet veel.

En dat terwijl hij voortborduurt op een aardige reeks films over de relatie tussen eten en seks. Van La grande Bouffe tot The Cook, the Thief, his Wife and her Lover en het eveneens Koreaanse Eat Drink Man Women. Beide vrouwen zijn op een dwangmatige manier met eten bezig. Yun-hi kan op grond van traumatische jeugdherinneringen geen vast voedsel verdragen. "Hoe kan ik eten of een man in me hebben als ik zo smerig ben", fluistert ze wanhopig. Buurvrouw Song-hi houdt meer van voedsel dan van wat ook. Aanvankelijk alleen van eten koken voor haar kersverse echtgenoot. Liefde gaat door de maag. Maar zijn eetlust neemt af, waardoor ze al die prachtig bereide schotels zelf maar opeet, waarna de rest van zijn lust ook afneemt.

Chul-Soo vertelt zijn verhaal met stijl en humor, je zou hem een Koreaanse Alex van Warmerdam kunnen noemen, met een strenge kijk op een absurde wereld. De vreemde afhankelijkheidsrelatie die zich tussen de twee vrouwen ontwikkelt is meer dan alleen maar die tussen twee tegenpolen die elkaar in evenwicht houden. Yun-hi is niet alleen maar die seksueel gefrustreerde neurotische anorectica, maar ook iemand die zich op een bijzondere manier opoffert voor Song-hi's verlangen. En Song-hi is beslist geen dwangmatige veelvraat, want ze geniet zo oprecht van alles dat ze prepareert en verorbert, of het nu een worteltje of een cactus of een hondje is.

301/302 (Chul-Soo Park, 1995, Zuid-Korea). Ned.3, 0.15-1.49u.