NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Hoe goed Manon Uphoff kan schrijven of hoe prachtig ('vernieuwend' zegt het departement) Peter Klashorst kan schilderen doet er niet toe. Ze moesten een televisieprogramma maken van 25 minuten, De Sprekende Ezel. Uphoff als model en Klashorst als schilder. En onderwijl praten, dat was dan een interview.

Uphoff had een lezinkje over haarzelf voorbereid. Ze houdt van spannend dus ze had door de grimeur een diepe nepwond op haar sleutelbeen laten aanbrengen. Dat was haar pijn. Met dat conversatiestuk stak ze van wal in een nauwelijks onderbroken monoloog die pas ophield toen Klashorst aan signeren toe was. Ze begon met een definitie van de wond. Een wond was 'een opening in de huid om aan te geven dat het contact niet zonder slag of stoot was verlopen', zei ze. Nooit bij stilgestaan. En zo ging het verder, over slachtoffer en dader. Ze was er zelf nog niet uit wat ze was. Zoveel in de wereld waar ze nog niet uit was en dat moest ze allemaal in dat kleine halve uurtje vertellen. Toen ze volwassen werd, was de wereld niet zo duidelijk als ze had gedacht. Is mij ook overkomen. Ze wil niet dood maar is er wel nieuwsgierig naar. Heb ik ook. Schuldbesef was best nuttig (mee eens) maar zij was de schaamte voorbij. Dat was inderdaad te merken. Ik kreeg alles te horen over haar overgaves, prikkelingen en orgasmes, haar vaste vriend (onpraktisch om alsmaar opnieuw verliefd te worden). Peter Klashorst hoefde er alleen zo nu en dan een paar woorden tussen te gooien als 'wel lekker om verleid te worden', 'Heb je een doodsverlangen?', 'hier spreekt een schuldbesef' en dan ratelde het weer door. Dat is nu eenmaal de conventie van een interview: gooi het eruit. Maar Uphoff kon beter vermomd blijven in haar verhalen, want in het interview zag ik steeds duidelijker de uniforme fantasiedaken en gevelgrime opdoemen van Nieuwegein, waar ze vandaan komt en Begeerte, opvlammend tegen de lage Vinex-plafonnetjes en gelucht tijdens de koffie met de begripvol knikkende buurvrouw. Sex als ochtendgymnastiek. En telkens een nieuwe oefening en verleidingstechniek bedenken voor de afwisseling. Ze had ook een legging aan onder een kort rokje, handig voor tochtige parkeergarages en toch sensueel. Maar van cultuur verwacht je dat details met een lantaarntje worden uitgelicht in plaats dat in één keer de tl-buis aan gaat die naakt narcisme exposeert.

Het is wel aardig bedacht, interviews met bekende vrouwen tijdens het schilderen. Vrouwen die zo bekeken zijn door een schilder worden wat ijdel en gaan vanzelf praten. Maar als je er als interviewer niet je aandacht bij kunt houden omdat je tegelijkertijd moet schilderen, begint het lelijk te tochten van al die open deuren die je niet kunt sluiten. Is dat de zelf- openbaring die de wereld van jonge vrouwen verwacht? Interviewen is eigenlijk best moeilijk. De oudere vrouwen hadden meer verhalen te vertellen. Staatsvrouw Hanny van Leeuwen had veel om op terug te kijken. Sylvia Kristel was een belevenis, alleen al de manier waarop ze bij de bewonderende schilder stond.

Interessant vond ik dat de sessie met het Amsterdamse gemeenteraadslid Fatima Elatik leek op die met Uphoff. Ze droeg een hoofddoekje, want gelovig moslim, maar haar taaltje was eigentijds. Of dat een geruststellende gedachte is, weet ik niet. "Je hebt de leer en wat de mensen ervan maken", zei ze over haar godsdienst. "Ik geloof in de hoofddoek als symbool, als eindpunt van een lange ontwikkelingsfase. Wat past wel bij mij en wat past niet bij mij in de religie? Wat vind ik belangrijk van mezelf? Hoe ga ik ermee om en hoe sta ik erin?", zei ze. Ik hoorde de gevoelens aan en ik herkende ze, want ik had ze ook. Een orgasme is best wel lekker, je moet het meemaken om het te beleven en er zit toch wat in godsdienst en schuldgevoel, als je maar jezelf blijft.