NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Gepassioneerd correspondent

Door A.S. SPOOR
ROTTERDAM, 23 SEPT. Pas nu bereikt ons het bericht dat Eddy Lachman eind vorige week in Saas Fee op 75-jarige leeftijd is overleden. Met hem dragen we een groot deel van de geschiedenis van Algemeen Handelsblad en NRC Handelsblad ten grave. Bijna veertig jaar werkte hij voor deze krant, als redacteur buitenland, als reiscorrespondent en daarna decennialang als correspondent in Bonn, Parijs, Washington en opnieuw Parijs. Voor zijn berichtgeving over het Watergateschandaal, dat president Nixon ten val bracht, kreeg hij de Prijs voor de Nederlandse Dagbladjournalistiek.

Lachman was een van de markantste figuren onder de vele journalisten die voor deze krant hebben gewerkt. Hij was een geboren kosmopoliet (zijn moeder stamde uit de internationale bankiersfamilie Warburg uit Hamburg) en het was min of meer toeval dat zijn wieg in Nederland stond en dat hij daar opgroeide. Tijdens de oorlog wist hij uit het door de nazi's bezette Europa via Zwitserland naar Engeland te vluchten. Omdat de strijd in Europa al ver gevorderd was en de nederlaag van nazi- Duitsland vaststond, ging hij naar het Verre Oosten, waar hij in Australië bij de Nederlandse inlichtingendienst NEFIS werd ondergebracht. Na de capitulatie van Japan zat hij voor de NEFIS op Celebes, maar al gauw raakte hij zó overtuigd van het ongelijk van het Nederlandse Indië-beleid en gaf hij daar lucht aan in zulke indringende rapporten, dat hij door de legerleiding snel werd gerepatrieerd. In 1946 trad hij in dienst van het Algemeen Handelsblad als jongste redacteur op de redactie buitenland, waarvan de befaamde Anton Constandse destijds chef was.

Daarna volgde een carrière waarin Lachman een van de gezichtsbepalende journalisten van de buitenlandrubriek werd. Als reiscorrespondent schreef hij over praktisch alle delen van de wereld in een stijl die in geïnspireerde artikelen tot het fraaiste behoorde wat in de krant verscheen. Dat hij een uitzonderlijk stilistisch talent had, bleek trouwens meer dan eens als hij zich buiten de oevers van het politieke buitenlandse correspondentenwerk begaf, zoals in zijn portret van de stad Aix-en-Provence en in zijn bijdrage aan het Maannummer van het Zaterdags Bijvoegsel: 'Een Poolse liefde'.

Daarnaast was Lachman een gepassioneerde politieke correspondent, met uitzonderlijk goede contacten in de hele wereld en een altijd intelligente, eigenwijze analyse van de landen waarin hij 'en poste' was. Door deze contacten had hij soms wereldprimeurs, zoals zijn berichtgeving over het Plan-Fouchet - een, mislukte, poging van Frankrijks president De Gaulle om de integratie in de Europese Gemeenschap ondergeschikt te maken aan een raad van staats- en regeringshoofden - dat de internationale pers toen uit het Handelsblad moest overschrijven. Zijn eigenzinnige opvattingen over wat er om hem heen gebeurde deden hem sneller dan bijna al zijn collega's inzien dat het Watergateschandaal Nixon fataal zou kunnen worden. In discussies waren zijn opvattingen vaak provocerend, maar altijd inspirerend: op cliché-opinies kon men hem nimmer betrappen.

Eddy Lachman was ongetrouwd, hij leefde alleen, had weinig naaste verwanten. Voor zijn vriendenkring, die voor een deel uit zijn jeugd en zijn Engelandvaarderstijd stamde, was hij ongekend zorgzaam en trouw. Aan deze vrienden wijdde hij zijn laatste jaren. Na zijn pensionering wilde hij niet meer schrijven. Maar dat betekende niet dat hij zichzelf ontrouw was. Hij volgde elke dag het wereldgebeuren, niet via radio of televisie waarmee hij geen affiniteit voelde, maar in de grote kranten die in Europa verschijnen: de Neue Zürcher Zeitung, de Frankfurter Allgemeine, Le Monde, de International Herald Tribune, enz. En met een scherpe kritische blik volgde hij NRC Handelsblad, die hij elke dag toetste aan de berichtgeving in bovengenoemde kranten en daarbij vaak vond dat 'zijn krant' steken liet vallen. Want Eddy Lachman, ook in de laatste jaren die door ziekte en operaties werden belast, bleef zoals hij altijd was geweest: een elegante kosmopoliet, eigenwijs, outspoken, verbluffend goed geïnformeerd, altijd stimulerend en zorgzaam voor zijn vrienden. Maar uitein delijk ook op zichzelf en eenzaam.