NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Toen Frans Bromet Buren maakte, was mij alles duidelijk. Met de camera liep hij heen en weer tussen de huizen van de ruziemakers tot de laatste vraag was beantwoord. Ik ken de context, weet ruwweg de omstandigheden van de geportretteerde mensen want ik woon ook in Nederland. Buiten de ruzie zelf hoeft er niet zoveel te worden uitgelegd.

Geniale miniatuurtjes. Het programma Veldpost werd al moeilijker. Dat ging over de zelfkant van Europa. Bromet en Peter van Ingen filmden niet zelf maar hadden het werk uitbesteed aan lokale televisieploegen. Die mensen werkten allemaal anders. Ze kenden zelf de omgeving en vonden niet dat ze veel hoefden uit te leggen voor een Nederlands publiek. We kregen verhaaltjes en ellende te zien in de arme wijken van onder andere Sevilla, Lille, Berlijn, Manchester en zelfs Eindhoven. Ik kon me er nog iets bij voorstellen. Hier en daar zag je een mooi portretje. Het een was meer de moeite waard dan het ander. Toch was het met meer achtergrond erbij meer de moeite waard geweest. Er werd weinig toegevoegd aan het algemene idee dat armoede bestaat in Europa. In Veldpost kwam die fantastisch schilderachtig naar voren. Bij Balkanpost op zondagavond zie ik de docusoap-benadering stranden. Eigenlijk weet ik als kijker weinig van de oorlog in Kosovo. Behalve dan dat de slechte Serviërs de goede Albanezen eruit gooiden. Toen kwamen onze jongens met de bommen en na een paar maanden mochten de Albanezen weer terug, hoera.

Er is dus nog veel te doen om die halve waarheden aan te vullen. Het conflict heeft een lange geschiedenis. Sommige mensen zijn schurken, andere helden, maar de meesten zitten er tussen in en worden met zo'n oorlog meegesleurd. Werk aan de winkel dus voor een deskundige verslaggever. Maar bij Balkanpost krijg ik alleen meer vragen. Nergens uitleg of historische achtergronden.

Neem afgelopen zondag. We zien een verdrietige Albanese man bij een graf vertellen over zijn vrouw die is doodgeschoten door de Serviërs. Zijn kinderen staan er wat narrig bij. Ze was achtergebleven om te vechten met het UCK. Heel honorabel voor haar maar niet voor hem. Mannen en kinderen eerst, want hij was met het gezin over de grens naar Skopje gevlucht.

Maar naarmate het verhaal vordert, wordt het mistiger. Een getuige wijst de met kogels doorzeefde ijzeren poort aan waar ze met haar vriend stond toen die werd doodgeschoten. Ze had dus een vriend? Een man met baret wijst een plek aan tussen twee houten hekken waar die op de vlucht zou zijn doodgeschoten. Was hij daar ook bij en heeft hij het wel overleefd? Heeft de Servische overmacht niet iedereen gedood? Kenden ze de soldaten? En de vrouw vocht niet met de UCK, maar kookte voor de mannen. Voor de Kosovaarse televisieploeg is het allemaal klaarhelder maar voor mij als vreedzame kijker helemaal niet. Een verslaggever zou toch wat meer moeten ziften en zoeken voor hij al deze beelden voorschotelt.

Een ander verhaaltje gaat over een zigeuner die zich een terreintje in de buurt heeft toegeëigend om daar zijn lompen neer te gooien. Of heeft hij toch rechten op dat terreintje? De eigendomsakte kan hij niet vinden. Hij heeft ruzie met de buurt, zoveel is duidelijk. Die zien de rotzooi niet zo zitten en willen ook niet dat hij een gebouwtje neerzet. We zien veel gescheld heen en weer tussen de zigeunerfamilie en de buurtbewoners, even dreigt zelfs een handgemeen. Heel spectaculair hoor, maar geen idee waar het over gaat. Wat heb ik nou gezien? Een Bromet- burenruzie? Of is er in Kosovo meer aan de hand? Lijkt me wel, want er was oorlog. Was de burenruzie dan een etnisch conflict? Discriminatie? Ik heb gelezen dat zigeuners de Serviërs hadden geholpen met de etnische zuiveringen van Albanezen. Stonden Serviërs en zigeuners dan wél op goede voet met elkaar? Waren die buren Albanezen? Helaas, Balkanpost is tijdverspilling. Wie meer wil weten, kan beter de krant lezen.