NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Elke woensdagavond lopen er twee documentaireseries over hotels, na elkaar op twee netten en ik wil ze allebei zien. Tussen de eerste Nederlandse over het Amsterdamse American Hotel en de tweede Britse over een Liverpools hotel zijn grote verschillen.

Wat zou er bijvoorbeeld in Nederland zijn gebeurd met Mark, het jonge manusje van alles dat zich altijd drukt, te laat komt en niet wil deugen? Had hij in Tilburg gewoond, dan had hij na vele afspraken en cursusjes bij het arbeidsbureau een levenslange visakte gekregen. "Hij denkt dat hij niet hoeft te werken voor zijn brood", zegt een medewerker en in Nederland hoeft dat ook niet. Maar in Liverpool moet hij zich aanpassen. Telkens wordt hem op het nippertje de hand boven het hoofd gehouden omdat hij zo aardig is voor de vrouwelijke manager. Het gaat rommelig toe in Liverpool. Er zijn te weinig borden voor het 101ste Congres van de Rubber Studies Group. De chef-kok scheldt altijd de oberkelner uit. Misschien dat de serie daarom ook docusoap heet. Je begint soms te twijfelen aan de echtheid. De personeelsleden gooien er een schepje bovenop en gedragen zich als volleerde acteurs. Maar zijn de gasten wel tevreden? Er is ook een disco voor 500 personen maar het lukt maar niet die vol te krijgen.

Gogo-girls, jaren-zeventig-nostalgie, dansers, het aantal bezoekers van buiten blijft tussen de tien en de twintig. Vergeleken bij Liverpool is het American Hotel overgeorganiseerd maar dat maakt het niet minder grappig. Iedereen is supergekwalificeerd, want de kneusjes onder de beroepsbevolking zitten met psychische klachten thuis. Het management heeft een weekend op de hei. Het hotel is overgenomen en er moeten nieuwe doelstellingen worden opgesteld. Je ziet de mensen van de staf gapen aan tafel, terwijl de algemeen directeur het Engelstalige vision statement voorleest, het resultaat van twee dagen breinstormen. Het American hotel is committed aan succes, innovatie en customer satisfaction, respect voor het individu, een consistent experience en een individual approach. De Amerikaan in het gezelschap toont zich verbaasd over deze consensusbrij. Wat heb je aan al die vaagheden? "Twee jaar geleden hebben we ook zo'n statement gemaakt en leefde het toen? Ik weet het niet. Did it live?", roept hij. Een dissident! Alle deelnemers worden uit hun dutje gewekt. "Zeker leefde het", zegt de algemeen directeur. Later zien we hem verder voorlezen. Elke job is meaningful and important en teamwork is the norm. Na die plechtige woorden wordt de kijker meegenomen naar het restaurant Americain, waar de hele staf dreigt weg te lopen. Er is een McDonalds-systeem ingevoerd waarbij de ober een beeldschermpje naar de klant meeneemt en alle bestellingen intoetst. Een tweede brengt de bestelling, een derde rekent af en er zijn nauwelijks rustpauzes. Fooien blijven uit en niemand heeft nog plezier in het lopende-band-werk. "Het is onpersoonlijk", klaagt een man die er al dertien jaar werkt. De personeelswisseling zal wel veel geld uitsparen. Het contrast tussen de breinstormende top en de rennende obers hebben de documentairemakers goed in beeld gebracht. Ik vraag me af waarom het American Hotel zich in de keuken heeft laten kijken. Dat valt te prijzen. Het is ook goeie reclame. Zo'n docuserie trekt mensen die het allemaal eens in het echt willen zien. Na vier afleveringen heb je het personeel wel zo'n beetje leren kennen. Een weekeindje Amsterdam is leuker dan een bezoekje aan het Catharinaziekenhuis dat op Net5 wordt verdocusoapt. Wie lang de camera mag open zetten, zonder te veel pr erbij, stuit op verrassingen. Als het te lang duurt, moet de kijker zelf selecteren. Uit een docusoap over het vliegveld koos ik de momenten bij de douane. Die waren spannend. De gierende zenuwen van de reizigers als de koffer opengaat. Als kijker raden wie iets te verbergen heeft. Zo leer ik nog eens wat.