NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Roelof van Gelder
Sommige sportprestaties blijven onderbelicht. Neem nu het wereldrecord schommelen. Het werd deze week gebroken in Fochteloo (F.), maar op televisie heb ik er niets van gezien. En terwijl daar toch, pal voor café 't Korhoen, het record kwam te staan op vier dagen, en, let wel, volgens de aangescherpte regels, die bepalen dat duwen verboden is.

Wel kan men elke week op donderdagavond andere bijzondere prestaties op de televisie zien, prestaties waar het om kracht gaat en nu eens niet om denkkracht. Het programma heet 'Sterkste Man van Nederland'. Dat is een misleidende titel, want de wedstrijden maken deel uit van een aantal Europese 'Grand Prix'-rondes, die weer moeten leiden tot de sterkste man van de wereld. Het is dus een internationale zaak.

Gisteren stonden de sterke mannen aangetreden in de Evenmentenhal te Hardenberg. Forse types van weinig woorden, opgebouwd uit spieren en functioneel vet. Toegejuicht door hun moeders. Ze tillen boomstammen, heffen halters, doen aan 'deadlift', trekken vrachtwagens voor ('truck- pulling'), laten zich door een lift pletten en tillen stenen kogels op een ton.

Dat laatste is het machtigste onderdeel. 'Stones of Strength' moet naast het touwtrekken - dat hier niet im Frage is omdat dat een teamsport betreft - een van de oudste sporten ter aarde zijn. Gisteren zag ik namelijk een reportage over de bewoners van het Altaï- gebergte in Siberië. Die deden dat ook al. Het verschil was dat zij niet half nakend, maar gehuld in Zuid-Siberische kledij de klus klaarden. Een ander verschil was dat zij werkten met een ruwe rotsklomp en het hier in Nederland wordt gedaan met een ronde bal van steen. Dat is de vooruitgang. Je hebt ze van 80, 100, 120, 140 en 160 kilo. De bedoeling is dat men met de blote handen de bal optilt en bovenop een manshoge ton legt. Dat is alles. Maar wat daar niet allemaal bij komt kijken!

Het lichaam wordt ingesnoerd door de buikband, de trommels roffelen, het publiek schreeuwt. Daar ligt de bal. Hij grijnst en de uitgedaagde man staart terug en ziet in een oogopslag of hij een kans maakt of niet. Zo niet dan zakt heel het machtige vleesstelsel ineen en keert hij terug naar zijn bank. Zo ja, dan omarmt hij de bal. Eerst tot kniehoogte, dan tegen de buik, boven de borst, en tenslotte in een eeuwig lijkende seconde boven het hoofd. Het vlees siddert, de aderen zwellen, de ogen puilen uit hun kassen, de tanden bijten elkaar in stukken en het zweet spat als een stralenkrans van de machtige kop. En dan rolt de bal op de ton.

De triomf der triceps.

Hier staat de moderne Sisyphus. Want hoeveel ballen de mannen ook op tonnen leggen, altijd is er een volgende ronde, een nieuwe wedstrijd, een ander land en altijd weer moet de bal op de ton. Hier zien wij de essentie van de mens: terug naar de bron, het lichaam en niets anders. Waar het schommelen nog een beroep doet op het geestelijk uithoudingsvermogen en men onzichtbare tegenstanders heeft in de vorm van de tijd, de verveling en de slaap, staat bij de krachtsport het lichaam moederziel alleen tegenover een concrete vijand. Ontdaan van elke mentale ballast.

Denk niet dat het zonder gevaar is. Menig krachtman schiet het in de rug, verrekt een armspier of schaaft zich. Presentatrice Mylène die na elke prestatie een praatje maakt, legt altijd troostend een arm op de schouder, aait nek of hals en prikt met haar wijsvinger als Thomas de Ongelovige in schaaf- en snijwonden. Ook bezoekt zij de massagetafel. De mannen geven geen krimp en zo hoort het ook. Een uur lang. Bij RTL 5. Veel te kort.