NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Soms wordt de dopevraag wél gesteld. Dat was in het Tourjournaal gisteren door een in Nederland achtergebleven spelbreker die niet met de jongens in de tourkaravaan had meegeleefd. Hij stelde de vraag aan Leon van Bon die heeft afgehaakt. Hij had hem opgewacht bij zijn villa op het platteland. Gekneusd, geknakt, geblesseerd kwam de wielrenner aan. In de ziekenboeg. Mentaal was het lastig. Kwam kort te zitten. De verslaggever vroeg zich af waarom de Nederlandse equipe het vorig jaar zo goed deed en dit jaar zo slecht. "Er is een andere dokter meegekomen. Heeft het daar iets mee te maken?"

Van Bon: "Daar heeft het niets mee te maken. Maar er is wel een vertrouwensman minder in de ploeg".

"Heeft het te maken met het woord Epo?" drong de verslaggever aan. Van Bon keek zo luchtig mogelijk. Is hij ook op getraind: "Ik vraag me af hoe ze erbij komen. In Parijs-Nice waren we heel sterk".

Onder het tour-epos speelt een schaduwverhaal. Elke avond zie ik die eerlijke, afgetrainde koppies van de wielrenners. Hun bescheiden verklaringen achteraf. Als ze worden geïnterviewd, zijn ze nog half in gedachten aan het fietsen. Doorzetter Dirk..., Dierk.., Dierck.., Dierckx.., Dierckxsens. Elke nieuwe generatie kreeg er één Franse letter bij en de laatste wint een touretappe. Hoera. Toch, bij elk succes, bij elk paar armen dat met gejuich de lucht in gaat, vraag ik me af "zou hij ...?"

Ik had me verheugd op een Amerikaanse documentaire op Net5 over de cultuur van geweld in de VS. Goed onderwerp. Helaas bleek het programma één groot weg-met-ons-cliché. Vol halve waarheden. Geweld tegen indianen, cowboys, vrouwen, kinderen, zwarten, misdaadslachtoffers, concurrerende bandieten, immigranten; alles werd opgeteld. Van ontdekker Columbus tot lustmoordenaar Jeffrey Dahmer. Eigenlijk is Amerika een grote berg slachtoffers en daders. Na zo'n uitzending verbaas je je dat er nog iemand leeft.

Het leverde wel sensationele historische beelden op. Daar was het de makers om te doen. Zo nu en dan een quote-je van een professor en een vaag statistiekje, want kwaliteit is ons motto. Maar voor de kijkers van Nederland 3 zal Net5 hoger moeten mikken.

Habets was helaas minder op dreef dan vorige week. Zij maakt een rondreis langs Nederlandse emigranten in het buitenland. Doet ze al een tijd. Gisteren had ze twee Nederlandse families in Nieuw-Zeeland door elkaar gesneden tot een chaotisch resultaat. Van Liefting naar Kronenberg en weer terug. De familie Kronenberg met de zoon die niet wist waar hij hoorde, leek me al genoeg voor een hele uitzending.

Het portret van de Nederlandse landbouwkolonie Castrolanda in Brazilië vorige week was rustiger en minder oppervlakkig. De identiteitskwestie kwam helder in beeld met veel reportage-elementen. De dochter van de eerste immigrant sprak vloeiend Nederlands en was getrouwd met een andere boer uit het oude durp, die naar Brazilië was gekomen. Ze voedde haar kinderen Nederlands op, zei ze. Strenger dan in Brazilië. Vroeg naar bed. Nederlanders lieten hun kindje wel eens een poosje huilen, Brazilianen deden dat nooit.

Ze gingen naar de gereformeerde kerk waar een echte Gremdaat-imam zalfde vanaf de preekstoel. Voor Brazilië krijgt zo iemand dus wel een visum. Ze organiseerden klompendansen. Ik vroeg me af of de Braziliaanse Rick van der Ploeg subsidie overweegt. De jongeren hielden minder van de Nederlandse folkore en gingen met Brazilianen om. Vroeger vergaderde de coöperatie wel in het Nederlands, nu niet meer.

Habets doet nuttig werk. De Nederlandse visie op immigratie springt van geëxalteerd naar somber. De oud-landgenoten in het buitenland ontnuchteren. Je gaat de immigratie-ervaring beter begrijpen. Met werk als integratiemiddel. Ik ga een poosje emigreren voor vakantie. Zonder televisie. Anderen zetten het recensiewerk tijdelijk voort. Eind augustus ben ik terug op deze plek.