NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Wielrennen is geen televisiesport. De beelden zelf zeggen te weinig. Zonder commentaar en uitleg is het niet te begrijpen. Almaar mannen die met hun benen draaien, dat gaat me vervelen. De verslaggever moet zeggen of de camera zich in de kopgroep bevindt of achterin, want fietsen doen ze allemaal. Er is geen bal die wordt afgepakt of doorgegeven en die het brandpunt van de actie aangeeft.

Neem dan tennis, waar de kijker zelf de puntentelling kan bijhouden en de zwetende gezichten tot op de laatste spanningsrimpel kan bestuderen. Als er bij wielrennen ergens iets belangrijks gebeurt, zoals gisteren die massale val op de glibberweg langs de zee, is de camera er niet bij. Er zweefde alleen een helikopter boven maar dat is net te ver voor zo'n beslissend moment. Hindert niet, want zolang er een Nederlandse ploeg bij betrokken is, wil iedereen de kleinste glimp opvangen. Of ze nu pijltjes werpen, kleiduiven schieten of komkommers gooien, als het maar Hollanders zijn. Jammergenoeg liggen die Hollanders nu achteraan. De Tour hoort op de radio, omdat een rad pratende verslaggever, het liefst met sappig Vlaams of Limburgs accent, een saaie wedstrijd tot epische hoogte weet op te stuwen. De nachtegaal en de tourverslaggever, dat zijn de geluiden van de zomer. En als de Nederlandse ploeg valt, moet er teleurstelling zijn. Een goede sportverslaggever vertolkt de gevoelens van zijn publiek en is dus een beetje partijdig. Bij sport past nationalisme. De verslaggever is deel van het spel en vertelt over de helden en hun knechts, de brandende hitte, het staan op de pedalen, het beulswerk, de slachtingen op de cols, het 'kapot zitten'. Een vakman kan er een godenstrijd van maken. Uitdrukkingen als 'demarrage', 'vedette' en 'eindsprint' zijn algemeen taalgebruik geworden. Van een afstand zag ik de fietsers vallen, gewoon omdat ze in de modder voor elkaar remden. Als een aanstormende cavalerie die werd geveld in vijandelijk spervuur. Maar er stonden geen camera's in de buurt en lange tijd bleef er verwarring. Wie was er bij en wie niet? Nu is de Nederlandse ster Michael Boogerd wel televisiegeniek met zijn gladde, afgetrainde babyface. Hij weet hoe hij moet praten voor de televisie nadat hij door twee keer te vallen zijn kansen op een hoge plaats in het eindklassement heeft verspeeld. De staalblauwe ogen blikken eerlijk in de NOS-camera als hij over zijn gevoel (matig goed) vertelt en over het moreel - hij zegt net als de verslaggevers moraal - waar het even slecht mee is gesteld. RTL5 had hem vlak na de eindlijn nog even weten te vangen en hij bracht meteen iets citeerbaars te berde. "Rintje Ritsma zou hier een wereldrecord rijden", zei hij over de spekgladde weg. "Het lijkt wel of hij Mike Tyson is tegengekomen", zegt zijn knecht Lotz op het NOS-Journaal.

Zonder de uitzendrechten blijft het behelpen voor het Tourjournaal van Rick Nieman op RTL5. Gisteren bracht hij nauwelijks beelden van de eigenlijke strijd en moest hij de tijd vullen met loze gesprekjes. En dat op de dag van de grote val. Een wielrenner bracht hij een taart omdat die jarig was. Zijn ploeggenoten zongen Compleanno per ti. Hoe moet je dan nog doen? Uit armoede liet Nieman het perscentrum zien aan de kijkers en de caravans waar de televisieploegen bivakkeren. Het werd een demonstratietje tegen de RTL5-directie, want ik begrijp dat Nieman niet zo'n hoog budget heeft als de buitenlandse collega's. Dat is ook wel aan het programma af te zien. Het eindigt met Martin Ros die voor zijn boekenkast en zijn gammele fiets met evenveel geestdrift als spreekvocht van een blaadje een tekst opleest over het parcours van die dag. Past beter op de radio. RTL5 is geen partij voor het Tourjournaal van de NOS dat wel alle beelden voor een goede samenvatting in huis heeft. Nieman mag hopen op een mals dopingschandaal, waar hij verslag van kan doen. Dan wordt het misschien nog wat.