NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Door onze redacteur ROBERT MISSET
LONDEN, 25 JUNI. Dinsdag leek het een tragische vergissing van Boris Becker om tijdens zijn afscheidstoernee ook Wimbledon nog een keer te bezoeken. Pijnlijk was de aanblik van een legende op zijn retour, die in de ouverture tegen de Schotse nobody Miles MacLagan ternauwernood drie matchpoints overleefde. Maar geïnspireerd door de magie van het centre court, waar hij als tennisser is geboren, omringde de 31-jarige Becker zich gisteren in het pikante duel met zijn tien jaar jongere landgenoot Nicolas Kiefer met een aura van onaantastbaarheid.

Drie sets (6-4, 6-2 en 6-4) lang verkleedde de drievoudig Wimbledon- kampioen zich wellicht voor de laatste keer als tennisgod en hij koos Kiefer niet toevallig als zijn slachtoffer. De twee Duitsers gunden elkaar bij de toss geen blik waardig en na afloop van zijn verbluffende demonstratie gaf teamchef Becker zijn vernederde pupil in het Duitse Davis-Cupteam slechts een slap handje. De beladen confrontatie tussen Becker en Kiefer werd in hun vaderland niet voor niets als het 'duel van de haat' gepresenteerd en in de burgeroorlog in het Duitse tennis wenste Becker de bestaande hiërarchie nog eens te bevestigen.

Sinds Kiefer in december 1997 het Mercedes-team van Becker voor jonge talenten verliet, omdat hij de invloed van zijn mentor als verstikkend ervoer, botert het niet tussen de 'rode baron' en zijn jonge slippendrager. Tijdens het toernooi in mei dit jaar om de World Team Cup in Düsseldorf kwam het sluimerende conflict tussen Becker en Kiefer tot een uitbarsting. Nadat Becker zich voor het duel met Zweden met een vage blessure uit het dubbelspel had teruggetrokken, verzocht hij Kiefer de plaats naast Prinosil in te nemen. De baseliner met het ringbaardje die zo graag de Duitse pendant van Agassi wil zijn, simuleerde vervolgens ook een blessure.

Becker ontplofte toen Kiefer hem liet weten niet het vuile werk voor de teamchef te willen opknappen. "De horizon van Kiefer reikt niet verder dan zijn voeten", blafte Becker. In een column in een Duitse krant verweet hij zijn jonge opvolgers Haas en Kiefer dat ze de sfeer in de Duitse ploeg hadden vergiftigd door zich slechts te laten omringen door hun ouders en op geld beluste managers. Geen wonder dat de nieuwe generatie hem keihard liet vallen in de Davis-Cupwedstrijd tegen Rusland, waarin vooral Kiefer door het ijs zakte. De nummer 18 van de wereld klaagde op Wimbledon dat Becker hem sindsdien openlijk negeert. "Ik zei vriendelijk goedendag, maar Boris reageerde niet. Ik heb geen probleem met Becker, hij blijkbaar wel met mij." Becker had zich gisteren geen beter decor kunnen wensen om de rekening met de pedante Kiefer te vereffenen. Bij zijn terugkeer op Wimbledon was hij door weemoed bevangen geweest en de uitbundige wijze waarop hij door het Britse publiek was onthaald, had hem ontroerd. "Mijn partij tegen MacLagan had niets met tennis te maken", zei Becker gisteren. "In feite ben ik al twee jaar een schaduw van mezelf sinds ik niet meer fulltime speel. Voor mijn eerste partij op Wimbledon sinds 1997 kwamen talloze herinneringen naar boven, die ik in zo korte tijd niet kon verwerken. Nu had ik vrede met mezelf en de wetenschap dat ik op het centre court mocht spelen, bracht het beste in mij naar boven."

Alleen superkampioenen als Björn Borg, John McEnroe, Pete Sampras en Boris Becker weten wat het betekent Wimbledon te winnen. In een vlaag van melancholie vergeleek Becker zijn eerste overwinning in 1985 als jochie van zeventien jaar met het beklimmen van de Mount Everest. "Maar je moet ook weer naar beneden en dat levert problemen op", vertelde hij vorige week aan het Zwitserse blad Sport. "Je bent niet slechts vijftien minuten beroemd, je bent plotseling een legende. Maar de Wimbledon-kampioenen zijn dan nog veel te jong om daarmee om te kunnen gaan. Zij zijn op een leeftijd dat ze eerst de hoogte- en dieptepunten in het gewone leven moeten ondergaan. Die zaken met elkaar te verenigen, is niet eenvoudig."

Becker zal in de herinnering voortleven als de Wimbledon-kampioen die het tennis een nieuwe dimensie heeft gegeven, terwijl hij ook in het dagelijks leven zijn geluk heeft gevonden. Over ruim een maand verwacht hij zijn tweede kind en Becker had zich ook zelf afgevraagd wat hij zijn vrouw Barbara dinsdag had aangedaan door "bijna op baan 2 van Wimbledon te worden begraven". Lachend biechtte Becker op dat hij zijn echtgenote had verzocht de tribunes te verlaten tijdens zijn martelgang tegen MacLagan. "Ik zei haar: 'Wind je niet zo op, straks wordt die baby nog op een tennisbaan geboren'." Gisteren onderging Becker een metamorfose en Kiefer leek geïntimideerd door de gedachte dat hij naast zijn illustere landgenoot mocht optreden in het beroemdste tennistheater ter wereld. Bovendien serveerde de kampioen van 1985, '86 en '89 als in zijn beste dagen. Slechts drie breakpoints wist Kiefer te forceren en die werkte Becker telkens triomfantelijk met een ace weg. Oud-bondscoach Niki Pilic was diep onder de indruk van het heilige vuur dat uit de ogen van Becker spatte. "Eerlijk gezegd had ik verwacht dat Kiefer zou winnen", zei Pilic. "Maar Nicolas dacht ten onrechte dat hij Becker op gras van achteruit zou kunnen bestrijden. Op het centre court van Wimbledon is dat pure zelfmoord. Dit is het huis van Becker, hier bepaalt hij de regels." Glimlachend ontkende de Duitse megaster, die volgende maand op het toernooi in Stuttgart definitief zijn rackets opbergt, dat hij het centre court op Wimbledon nog als zijn exclusieve domein beschouwt. "Het was ooit mijn huis, maar Sampras heeft de sleutels tegenwoordig in zijn bezit. Het centre court heeft een nieuwe eigenaar, maar ik heb nog steeds het gevoel dat ik thuis kom als ik er mag spelen. Ik heb op het centre court twee fantastische uren beleefd, want ik had nooit verwacht dat ik deze vorm nog zou kunnen bereiken. Ik voel me een gezegend mens."

Richard Krajicek beschouwt zichzelf nog niet tot de grote favorieten op het tennistoernooi van Wimbledon. "Ik geef Henman en Sampras toch de meeste kans om te winnen", zei Krajicek na zijn soepele overwinning in drie sets (7-5, 6-4 en 6-4) op de Australiër Todd Woodbridge. "Ik vind dat Rusedski ook indrukwekkend speelt, ik zit voorlopig in de tweede groep van mogelijke kanshebbers op Wimbledon." Krajicek wacht in Londen nog steeds op zijn eerste, serieuze test, want van zijn volgende tegenstander, de Zwitserse qualifier Lorenzo Manta, zal hij niet wakker liggen.

Paul Haarhuis treft in de derde ronde op Wimbledon drievoudig finalist Goran Ivanisevic. De Brabander dolde gisteren drie sets (6-2, 6-2 en 6- 2) lang met Fernando Vicente, een Spaanse gravelbijter die op Wimbledon voor het eerst gras onder zijn voeten had. "De tweede service van Ivanisevic is twee keer zo hard als de eerste opslag van Vicente", verzuchtte Haarhuis.

( a d v e r t e n t i e s )