NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
De woordvoerder als oorlogsheld, als de man die het eigenlijke bevrijdingswerk heeft gedaan. Beloond voor zijn kwinkslagen in Brussel. De Albanezen namen NAVO-woordvoerder Jamie Shea gisteren bijna op de schouders en hij kon zijn vreugde niet op. "Shea, Shea, Shea", riepen ze. Ze liepen zijn NAVO-chef Solana bijna omver om hem de hand te schudden.

"Het is een van de hoogtepunten in mijn leven", zei Shea op BBC World. "Ik besefte niet dat de briefings die ik gaf, doordrongen tot die mensen." Het is een van de absurditeiten van zo'n oorlog op afstand. De veldheren van Star Trek verlaten hun leren zetels in Brussel om te kijken wat ze hebben aangericht. Of het klopt wat ze op de televisie en satellietfoto's hadden gezien. Ze worden feestelijk ingehaald en de grootste held is een professional, die elke dag in de Brusselse file naar kantoor reed, een communicatiespecialist. Hoe modern. Hij sprak dagelijks een klasje toegewijde defensiecorrespondenten toe maar er stonden veel camera's in de zaal. Dat was het verschil met al die andere vergaderingen in Brussel. In Kosovo volgde het feest der wederzijdse herkenning. De Albanezen en Shea zagen elkaar in het echt. Het gekke is dat ik Shea's gezicht ook weer gauw zal vergeten en hem niet meer zou herkennen in een restaurant. Hij lijkt te veel op die andere internationale Brusselse professionals in het stervormige Commissiegebouw of in belendende advocatenkantoren. Een kloon van de Britse premier Blair. Wat is het fijn om in een rijk land te zijn, want dan kun je oorlog voeren zonder vuil te worden. En nog winnen ook. Het doet me denken aan president Reagan die zei dat hij aan de Tweede Wereldoorlog had meegevochten. Hij meende het. Maar die oorlog bleek zich in een filmstudio te hebben afgespeeld. Reagan was zijn tijd ver vooruit. Hij incasseerde de winst van 44 jaar westerse inspanning en won de Koude Oorlog. Dat was een lang spiegelgevecht op afstand. Reagan geldt nog steeds als een van de grote Amerikaanse oorlogshelden, omdat het uniform hem zo goed stond. Net als Colonel Saunders van Kentucky Fried Chicken. Of Colonel Tom Parker, de manager van Elvis Presley. Ook onder de mensen zijn sierduiven en postduiven. Sierduiven vallen op omdat ze hoog op hun til blijven, in het zicht. De camera is dan een belangrijke innovatie.

Met de overwinningsroes van de NAVO in mijn hoofd twijfelde ik aan de straffe uitspraken van de Tilburgse bestuurskundige Paul Frissen. In een aardige aflevering van de documentaireserie Het andere Gezicht: State of the Union rekende die af met het primaat van de politiek. Daar heeft hij een boek over geschreven, De Lege Staat. "Het politieke systeem dat op een pyramide lijkt, verdampt in een wereld die een archipel is geworden", zei hij mooi. En het is waar, ik zag gisteren weer beelden van het zoveelste debat over het zoveelste incident waar ambtenaren hun minister slecht hadden geïnformeerd. Bergen feitjes niet gezien. Maar toch, als politici oorlogen winnen, zijn ze tot meer in staat. Ik merk de gevolgen aan mijn belastingformulier. Dat is niet irrelevant voor mijn dagelijkse bestaan. Heel raak kwam het democratische tekort in beeld in een samenspraak tussen Frissen en zijn collega bestuurskundige Uri Rosenthal die als VVD-Senaatslid werd geïnstallleerd. De anonieme interviewer vroeg door wie hij was gekozen. Rosenthal kwam niet verder dan een lange kandidaatsprocedure en een soort stemming door het Nederlandse electoraat. Ik heb zijn naam niet gezien op het stemformulier. Volgens Frissen zijn partijen louter banenmachines met een 'angstwekkend smal reservoir aan leden'. Ze organiseren het publieke debat niet meer.

Maar nu de praktijk. Wanneer zou Frissen gaan bedanken voor zijn lidmaatschap van de PvdA, vroeg de interviewer fijntjes. Misschien zou hij dat wel doen, zei hij afwezig. Het klonk niet erg definitief. Want hoe kun je dan nog sierduif worden?