NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Interviewer Martin Simek vleit zich als een poes tegen zijn gasten. Met glimlach en de ogen in devote aanbidding kijkt hij zijn slachtoffers aan. Die moeten dan verlegen worden van zoveel aandacht en gaan praten, praten, praten. En Simek maar toekijken met open mond, hij hoeft niet eens te luisteren of te vragen. Het gaat vanzelf.

Maar zo lief is Simek niet. Gisteren zei hij tegen een zwaar geschminkte vrouw met een bol gezicht dat ze op de clown Popov leek. Hij lachte erbij, goed bedoeld hoor, maar evengoed had hij het gezegd. Dat soort ergernisjes ontstaat als je zomaar iedereen die zich aandient op tv laat komen. In Simek Adverteert! mogen mensen met levensverhalen, ambities of talenten in zijn wekelijkse spreekuur. Simek ontvangt achter een kamerscherm middenin een kale kantoorzaal met grote ramen, in het volle daglicht. Het is een uitnodiging aan querulanten of mensen wier gebrek aan talent ruim wordt gecompenseerd door grootse creatieve intenties. Mensen die tijdens een midlife crisis hun ware ik willen laten spreken. Er komt nooit een thuisverpleger die vertelt over het geweldige contact met de patient die hij dagelijks verbindt. Die zoekt geen publiciteit. Zo'n programma trekt eerder de verpleegkundige die zich na vijftien jaar gefrustreerd ploeteren een WAO-uitkering heeft verworven om het theater in te gaan. De uitnodiging van Simek is de doorbraak tot nationale roem. Gisteren zag ik een psychologe die ontslag had genomen voor het theater. Ze speelde een stukje uit een boek van Marjan Berk en het was derdeklas amateurtoneel. "Fantastiesj, fantastiesj", zegt Simek dan. "Uit het niets heb je een wèhreld gecreëerd."

Lief glimlachend merkt hij dan op dat ze loenst. Is dat niet een lastig gebrek voor het theater? Kan ze niet beter gaan beeldhouwen? Ze heeft eerder een zelfgemaakt beeldje laten zien. "Ik heb me heel lang laten tegenhouden", zegt ze. "Maar ik vind dat je datgene wat je wil doen, moet laten doorgaan." De grijzende kater strijkt er dan nog eens langs: "Fantastiesj. Ik ben zeer onder de indruk. U bent intelligent en moedig, wat wil je nog meer."

Een eerdere bezoekster had zich eraan geërgerd dat iedereen slecht Nederlands sprak: "De meesten weten het verschil niet tussen hun en hen." Simek: "Je kan best streng zijn maar ik ben blij dat ik geen Nederlander ben." Ik denk dat Simeks programma beter zou werken als hij de zelfadverteerders in hun omgeving zou filmen. Dan krijg je meteen een verhaal. Zo'n slechte uitvoering met een gesprekje vind ik te mager. Het lijkt te veel op een lokale zender waar de burgers zelf tv mogen maken. Waskracht! had een aantal maanden geleden mensen die zichzelf aandienden naar hun eigen biotoop gevolgd en het resultaat was interessanter dan Simek gisteren. Zo kreeg ik een aardig portret te zien van een vrouw die haar theaterambities uitleefde in het bejaardentehuis waar ze manusje-van-alles was. Ze liet de bejaarden spelen en haalde zelf allerlei gekkigheid uit. Ze was een beetje raar - vond haar zoon ook - maar ik denk dat de bejaarden haar niet wilden missen. Fantastiesj, zou ik zeggen. In zijn drang om te behagen kan Simek krenken. Als goed interviewer heeft hij een instinct voor menselijke zwakten maar soms wrijft hij het in. Gisteren nam hij een binnenkomende man op schoot, terwijl hij naar het gitaarspel van een ander luisterde. Later excuseerde hij zich: "Je bent zo'n klein mannietje en daarom heb ik je op mijn schoot genomen. Vond je dat niet loellig?" Het was mij nog niet opgevallen dat het mannetje klein was, want op televisie zie je afmetingen niet zo gauw. Maar Simek had een politieke incorrectheid begaan en dat moest hij publiekelijk goedmaken. Hij kwam er nog drie keer op terug. Hij gaf de gitaarspeler een koes maar het mannietje kreeg er geen. "Jij krijgt geen, want jij bent een échte man", zei hij. De échte man lachte verlegen want de vernedering was nu compleet.