NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Het konvooi in Kosovo is de bunker in Bagdad. Elke moderne oorlog die hoofdzakelijk buiten beeld wordt gevoerd, kent zo'n fase. Beelden van onschuldige slachtoffers, beide partijen geven elkaar de schuld en de kijker raakt in verwarring.

Had Saddam in 1991 zijn burgers in een wapenopslagplaats laten schuilen? Zodat hij later met dramatische beelden van doden en gewonden de bombarderende Amerikanen kon aanklagen? Hadden de Servische militairen zich bij de vluchtelingen gevoegd of hadden ze zelf op hen geschoten? Of hebben onze vliegtuigen de tractorkonvooien aangevallen. John Simpson, correspondent van de BBC in Belgrado, verwachtte gisteravond dat de Joegoslavische woordvoerders hem wel naar het terrein zouden meenemen als ze gelijk zouden hebben. ,,Als ze ons daar iets kunnen laten zien, nemen ze ons mee. Zo niet, dan gebeurt het niet'', zei hij. Ik heb hem daar nog niet gezien.

Nu houden de redelijke Joegoslavische voorlichters een vredesoffensief. Hun Engels is perfect, ze hebben een paar jaartjes aan een Amerikaanse of Britse universiteit gestudeerd. Misschien hebben ze in het Westen zelfs verbaasde vrienden. Het waren toch van die keurige Westers opgeleide intellectuelen? Ze horen tot de bruggehoofdelite, die in de hele wereld thuis is. Kunnen zo terecht bij een VN-organisatie of een internationale bank. Drinken cappucino en kennen het Concertgebouworkest. Nu zijn ze cameravlees voor een provinciale woesteling. Ze mogen van alles beloven, want Big Brother achter de schermen is toch niet gebonden. Tijdens de gijzelingsacties in Iran herhaalde minister Gotzbadeh per satellietverbinding voor elk televisiestation dat het horen wilde dezelfde mantra: ,,Dzie problem is not dzie hostages, dzie problem is dzie American policy.'' Gotzbadeh ging later met president Bani Sadr ten onder in de maalstroom van de revolutie. Saddam heeft zijn welbespraakte ambassadeur bij de VN of zijn trouwe minister van buitenlandse zaken, die afhankelijk van zijn stemming of de politieke toestand met of zonder uniform loopt. Milosevic heeft nu zijn voormalige tegenstander Vuk Draskovic en diens medewerkers voor zijn zaak gewonnen. Die organiseert de persconferenties om proefballonnetjes op te laten. Gisteren, in Nova, zag ik zijn medewerker Simic, nette man in tweedjasje. Die wil zich graag aansluiten bij de Europese Unie. Hij verwelkomde de vredespogingen in Brussel. Tegelijkertijd betoonde hij zijn leedwezen over de zeventien vluchtelingen die door Navo-aanvallen zouden zijn gedood. En dan vraag ik me af, weet zo'n intelligente man niet van de door Serviërs gedolven massagraven? Maakt hij zichzelf krampachtig wijs dat het maar propaganda is? Denkt hij slimmer te zijn dan Milosevic of moet hij gewoon zijn boterham verdienen? In een Buitenhof van drie weken geleden had Paul Witteman een diepgaand interview met voormalig Zuidafrikaans president De Klerk die ik overigens niet rechtstreeks met Milosevic wil vergelijken. Het ging over de vraag in hoeverre de Klerk op de hoogte en verantwoordelijk was voor de wandaden van zijn veiligheidstroepen vroeger. Witteman was goed voorbereid, De Klerk verweerde zich sterk. Na het interview bleef de vraag hangen. Zelf opdracht gegeven had hij niet, maar lagen de wandaden niet in de lijn van het beleid? Dan de lijdzaamheid waarmee de Joegoslavische functionarissen de aanval doorstaan. Als glimlachende boksers die zich tot bloedens toe laten slaan. Kosovaren haten ze meer dan ons. Ongezien zetten de zuiveraars in Kosovo hun vuile werk voort. Ze hullen zich in de mantel van het verzet. De Navo? Dat zijn de nazi's die vroeger Belgrado bombardeerden. Servische demonstranten in Nederland hadden in hun grofheid zelfs gele jodensterren opgespeld. De Navo vecht juist om een nieuwe holocaust te voorkomen. Twee partijen die elkaar bestrijden in naam van hetzelfde antifascisme, dat niets meer betekent.