NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Zo gaat dat vaak met Nederlands dramaseries. Ze zijn alweer afgelopen voordat ze goed en wel op gang komen. Nog een argument om niet te snel met nieuwe publieke netten te beginnen. Eerst maar eens de bestaande kanalen goed vullen. Deze maand is het seizoen weer voorbij en we zien uit naar een zomer vol herhalingen. Tot september.

De Nederlandse politie-actieserie Spangen, die vanavond eindigt, zal wel weer haar budget hebben verschoten aan mooie lokaties. Dat valt te prijzen. De 'plots' zijn niet sterk, de beelden wel. Daarvoor alleen al is de serie de moeite waard. De fotografie is prachtig met adembenemende kijkjes op Rotterdam. De brede Maas die als een sierlijke voile midden door de stad stroomt, de hoogbouw, de loodsen en kranen in de havens, de slordige oude wijken, het daglicht dat in een café naar binnen valt, het verveelt geen moment. Door haar rommelige combinatie van donkere oude huizenrijen en hoge nieuwbouw is Rotterdam een fantastische filmstad.

De helden van de serie, twee politievrouwen, zijn te onbedorven. Dat is jammer, want die gaafheid van de hoofdrolspelers en hun perfecte samenwerking, maakt het ideologische tintje aan de serie net iets te zichtbaar. De vrouwen winnen het namelijk altijd van de mannen, zowel op het politiebureau en daarbuiten. Nederlands dramaschrijvers hebben de neiging om hun idealen er iets te dik bovenop te leggen. Het tweetal speelt goed, maar toch verwacht je op die plek ruwe types met een lokale tongval. Monique van de Ven is een gesoigneerde mevrouw uit Kralingen, goed verzekerd, dat weten we van de reclame. Rijdt in een gedistingeerde Rover. Echt de directeur van een nette scholengemeenschap of van een pr-firma. Linda de Mol stel ik me voor in een witte artsenjas. De roodharige assistente van inspecteur Baantjer past beter tussen de juten. Misschien ben ik te veel geconditioneerd door Amerikaanse en Duitse series en zijn de Nederlandse bureaus vol yuppen met een Goois accent en veel glamour. Spangen is een echte misdaad-actiefilm, goed geregisseerd. Meestal is de dader in het begin al bekend, zodat de kijker nauwelijks hoeft te puzzelen. Het uur wordt gevuld met een vlot kat- en muisspel van achtervolgingen, schietscènes en verhoren. Het zijn nauwelijks milieuschetsen, want de karakters zijn oppervlakkig. De zwakke psychologie doet verlangen naar een Duitse Krimi. Baantjer van de gelijknamige serie is de ouderwetse speurder in de traditie van Maigret, der Alte. De moord wordt pas aan het einde opgelost zodat de spanning er in blijft. Ook Baantjer beleeft vanavond zijn laatste avontuur en dat vind ik terecht. Het is allemaal wat looiïger en minder mooi gemaakt, want goedkoper. De beelden zijn minder mooi, de lokaties vaker binnen.

Veel speelt zich af in de Amsterdamse rosse buurt. We zien Baantjer vaak bij een glas cognac overleggen in een café. Op de achtergrond de etalages met hoeren aan de overkant van de straat en het drukke mannenverkeer. Het doet mij te ouderwetsig aan, nostalgisch. Veel kijkers vinden dat juist leuk. Vorige week speelden een testament en verdwenen diamanten een hoofdrol bij de moord en dat doet me denken aan Kuifje of Paul Vlaanderen. Nu zou je eerder denken aan de verdwenen XTC of cocaïne. Ook hier houden de karakters een hoog fictief gehalte. Baantjer stamt echt uit de tijd dat de criminele kringen beleefder waren. De serie loopt dan ook al jaren, de laatste drie maanden op de zelfde tijd als Spangen van de Tros. Dat leidde tot een woedende actie van De Telegraaf, die vond dat de Tros de kijkers benadeelde. Heerlijk zulke opwinding om niets. De charme van de politieserie is juist de opwinding om niets. Je verliest je na een week van concentratie en werk in een reeks gebeurtenissen en acties die geen gevolgen hebben. Helaas is daarbuiten genoeg uit de harde werkelijkheid te zien. Een treurige, niet aflatende optocht van uitgeputte vluchtelingen en daar kun je ook in de huiskamer niet aan ontsnappen.