NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Landgenoten, vandaag hebben onze strijdkrachten samen met onze NAVO- bondgenoten luchtaanvallen uitgevoerd op de Servische strijdkrachten die verantwoordelijk zijn voor de wreedheden in Kosovo. We hebben besluitvaardig gehandeld, en wel om verschillende redenen: we treden op om duizenden onschuldige mensen in Kosovo te beschermen tegen een steeds sterker wordend militair offensief. We treden op om een grotere oorlog te voorkomen, om een kruitvat in het hart van Europa onschadelijk te maken dat deze eeuw al twee keer eerder ontploft is met catastrofale gevolgen. Wij zetten ons samen met onze bondgenoten in voor vrede.

Door nu te handelen houden we onze waarden hoog, beschermen we onze bondgenoten en bevorderen we de zaak van de vrede. Vanavond wil ik met u spreken over de tragedie in Kosovo en over de vraag waarom het van belang is voor Amerika dat we er, samen met onze bondgenoten, een einde aan maken.

Laat me uitleggen waarop we reageren. Kosovo is een provincie van Servië in het midden van Zuidoost-Europa en ongeveer 260 kilometer ten oosten van Italië. Dat is minder dan de afstand tussen Washington en New York en maar 110 kilometer ten noorden van Griekenland. De inwoners zijn merendeels etnische Albanezen en overwegend moslim.

In 1989 ontnam de Servische leider Slobodan Milosevic, dezelfde leider die de oorlogen in Bosnië en Kroatië begon en het laatste decennium ook tegen Slovenië in actie kwam, Kosovo de constitutionele rechten die de mensen daar genoten. Daarmee ontzegde hij hun het recht hun eigen taal te spreken, hun eigen scholen te hebben, hun dagelijks leven vorm te geven. Jarenlang hebben de Kosovaren vreedzaam gestreden om hun rechten terug te krijgen. Toen president Milosevic militairen en politie stuurde om hen te verpletteren, werd de strijd gewelddadig.

Afgelopen herfst wist onze diplomatie, met steun van de dreiging met geweld door ons NAVO-bondgenootschap, de gevechten voor enige tijd te stoppen en tienduizenden mensen te redden van kou en ontbering in de heuvels waar ze hun toevlucht hadden gezocht om hun leven te redden. En vorige maand stelden we, met steun van onze bondgenoten en Rusland, een vredesregeling voor om voorgoed een einde te maken aan de strijd. De leiders van Kosovo hebben die overeenkomst vorige week ondertekend.

Hoewel het hun niet alles geeft wat ze willen en hoewel hun volk nog altijd fel aangevallen wordt, zagen ze in dat een rechtvaardige vrede beter is dan een lange en niet te winnen oorlog.

De Servische leiders daarentegen weigerden zelfs maar te praten over de sleutelpassages uit het vredesakkoord. Toen de Kosovaren ja zeiden tegen de vrede, stationeerde Servië 40.000 militairen in en rondom Kosovo ter voorbereiding op een groot offensief en in duidelijke schending van de afspraken die ze hadden gemaakt.

Nu zijn ze begonnen van dorp naar dorp te trekken, waarbij burgers worden bestookt en hun huizen worden verbrand. We hebben gezien hoe onschuldige mensen uit hun huizen werden gehaald, gedwongen werden om in het stof te knielen en vervolgens doorzeefd werden met kogels. Mannen in Kosovo zijn weggehaald uit hun gezinnen, vaders en zoons tegelijk, op een rij gezet en in koelen bloede neergeschoten. Dit is geen oorlog in de traditionele zin van het woord. Het is een aanval met tanks en artillerie op mensen die zich vrijwel niet kunnen verdedigen en wier leiders al hebben ingestemd met vrede. Het is een morele plicht om hieraan een einde te maken. Het is ook van betekenis voor de Amerikaanse nationale belangen. Kijk naar deze kaart. Kosovo is maar een klein gebied, maar het bevindt zich op een breuklijn tussen Europa, Azië en het Midden-Oosten, op de plaats waar de islam en de westelijke en orthodoxe christenheid elkaar ontmoeten.

Ten zuiden van het gebied liggen onze bondgenoten Griekenland en Turkije. Aan de noordkant onze nieuwe democratische bondgenoten in Midden-Europa. En rondom Kosovo liggen andere kleine landen die geconfronteerd worden met hun eigen economische en politieke uitdagingen, landen die omvergeworpen zouden kunnen worden door een nieuwe golf vluchtelingen uit Kosovo.

Alle ingrediënten voor een grote oorlog zijn hier aanwezig. Oude grieven, strijdende democratieën en te midden van dat alles een dictator in Servië die niets heeft gedaan sinds het einde van de Koude Oorlog, maar wel nieuwe oorlogen begint en olie gooit op de vlammen van etnische en religieuze verdeling.

Sarajevo, de hoofdstad van het naburige Bosnië, is de plaats waar de Eerste Wereldoorlog begon. De Tweede Wereldoorlog en de Holocaust zijn over deze regio gegaan. Voorj beide oorlogen duurde het lang voordat Europa de gevaren onderkende en de Verenigde Staten wachtten nog langer voordat ze aan het strijd deelnamen. Stel u eens voor dat de leiders van toen wijs en vroeg genoeg waren opgetreden, hoeveel levens zouden er dan niet gered zijn? Hoeveel Amerikanen zouden dan niet hebben hoeven sterven?

We hebben dezelfde les een paar jaar geleden in Bosnië geleerd. Ook toen trad de wereld niet vroeg genoeg op om de oorlog te stoppen. Laten we niet vergeten wat er is gebeurd. Onschuldige mensen zijn concentratiekampen ingejaagd, kinderen op weg naar school neergeschoten door sluipschutters, voetbalvelden en parken in begraafplaatsen veranderd. Een kwart miljoen mensen is gedood, niet omdat ze iets gedaan hadden, maar omdat ze waren wie ze waren. Twee miljoen Bosniërs werden vluchteling.

Dit was genocide in het hart van Europa, niet in 1945, maar in 1995. Dit waren geen korrelige journaalbeelden uit de tijd van onze ouders en grootouders, maar in onze eigen tijd, waardoor onze menselijkheid en onze besluitvaardigheid op de proef worden gesteld. Indertijd geloofden veel mensen dat er niets gedaan kon worden om een einde te maken aan het bloedvergieten in Bosnië. Men zei: ,,Zo gaan de mensen op de Balkan nu eenmaal met elkaar om.'' Maar toen wij en onze bondgenoten de handen ineen sloegen met de dappere Bosniërs tegen de agressors, hielpen we een einde maken aan de oorlog. We hebben geleerd dat inactiviteit tegenover wreedheid op de Balkan een uitnodiging is tot wreedheid. Alleen vastbeslotenheid kan legers tot staan brengen en levens redden.

We moeten deze les toepassen in Kosovo, want wat in Bosnië gebeurde, gebeurt hier ook. De afgelopen maanden hebben we al het mogelijke geprobeerd het probleem vreedzaam op te lossen. Minister Albright heeft onvermoeibaar aan een akkoord gewerkt. Maar Milosevic weigerde. Afgelopen zondag stuurde ik ambassadeur Dick Holbrook naar Servië om hem opnieuw duidelijk te maken, namens de Verenigde Staten en onze NAVO-bondgenoten, dat hij zijn eigen afspraken moest nakomen en de repressie moest stoppen of militaire actie moest verwachten. En opnieuw weigerde hij.

Vandaag zijn wij en onze achttien NAVO-bondgenoten gaan doen wat we zeiden dat we zouden doen, wat we moesten doen om de vrede te herstellen. Onze missie is duidelijk: de ernst van de vastberadenheid van de NAVO laten zien zodat de Serviërs begrijpen dat ze hun koers moeten verleggen, een nog bloediger offensief tegen de onschuldige burgers van Kosovo voorkomen en, als dat noodzakelijk is, het Servische militaire vermogen uitschakelen om schade toe te brengen aan de bevolking van Kosvo.

Kort gezegd: als president Milosevic geen vrede maakt, dan zullen wij zijn vermogen oorlog te voeren beperken.

( a d v e r t e n t i e s )

Domicilie,
voor wie zich vestigt
in het buitenland.