NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Zoveel heb ik wel gezien de afgelopen dagen. We hebben een relatie met Turkije, veel intiemer dan die met Griekenland, Spanje of Denemarken, laat staan met Eurokandidaat Polen. Daar zijn ze in Duitsland en Engeland ook achter. En in de Haagse Wagenstraat.

De Haagse winkelier en zijn glasverzekeraar zijn nu ook geïnteresseerd in het lot van de ontvoerde Koerdenleider Öcalan. De lugubere beelden van de doodsbange leider met zijn Turkse ontvoerders in het vliegtuig zijn dan ook vaak herhaald op de Nederlandse televisie. Ook op de Turkse zender en die zit vooraan op de Amsterdamse kabel. Belangrijker dan CNN. De beelden over Öcalan roepen wel vragen bij me op. Eerder had ik hem al zien pochen hoeveel vrouwen hij bevredigde. Anti-propagandafilmpje. Waar kwam dat nou weer vandaan? Hij ligt wel heel goed bij de vrouwen, zo zei een Duitse Koerdische in Netwerk. In het vliegtuig zei Öcalan wat suffig tegen zijn ontvoerders dat hij van Turkije hield. Hij had zelfs een Turkse moeder. En toen kondigde hij aan dat hij Turkije ,,een dienst kan bewijzen''. ,,Ik kan overal over praten als mij die kans geboden wordt'', zei hij cryptisch. Doelde hij op een deal? Wilde hij de PKK verraden? Dergelijke onheldhaftigheid suggereert de Turkse overheid graag. Misschien wilde hij niet meer dan een politiek gesprek. Maar hij mag al blij zijn als hij een advocaat krijgt. Turkije is de wilde neef die nu eenmaal familie is. Voorzichtige diplomatieke initiatieven. Slaat hij zijn vrouw niet te hard? Moeten ze niets doen aan de mensenrechten? Op korte termijn komt Turkije in ieder geval niet in huis, suste Eurocommissaris Van den Broek gisteren in Netwerk. Cyprus, mensenrechten, Koerdenprobleem. Dat houdt hen op afstand.

Toch zitten we er midden in. De Koerdenkwestie is een beetje de onze geworden. In B&W discussieerden een jonge Koerd en een jonge Turk in vlekkeloos Nederlands kalm over de onderlinge politieke strijdpunten. Veel schriller was het aanwezige Vlaamse deelparlementslid Hugo van Rompaey. Met overslaande stem protesteerde hij tegen demonstratieverboden. Na de arrestatie van Öcalan had hij ontslag genomen uit zijn partij. Zijn ontmoeting met de Koerdische leider was ,,een van de belangrijkste gebeurtenissen uit mijn leven geweest''. Als cynisch kijker dacht ik dat er bij die geëmotioneerde Van Rompaey allerlei andere dingen moesten spelen dan de Koerdenkwestie, te beginnen met het ideaal van een onafhankelijk Vlaanderen. Na zo'n zware nieuwsweek zocht ik ontspanning. Geen Het Glazen Huis waarin Violet Falkenburg het millennium had aangesneden. Het jaar 2000 staat er namelijk aan te komen. Ook geen Het andere gezicht met de zoveelste uitzending over seksueel misbruik in de kerk. Religie is saai dus mag er best wat seks bij, mits het over deerniswekkende slachtoffers gaat. Ivo Niehe moest het zonder de aangekondigde Britse regisseur David Attenborough stellen. Op hem had ik me verheugd. De goedgebekte presentatrice Catharine Keyl schoot hem te hulp, maar die kan ik al elke dag zien. De Duitse misdaadserie Wolkenstein op RTL4 eens geprobeerd. De advocaat Wolkenstein lijkt op Rick van der Ploeg, vlotte, intelligente man, maar dan een die meer luistert dan praat. Geen echte Duitse krimi was het. Er komt weinig psychologie bij kijken. Dat vind ik jammer. De schurk tegen wie Wolkenstein streed, had geen persoonlijkheid. Het plotje is eenvoudig en met al die reclame-onderbrekingen leent het zich tot simultaan kijken, samen met andere dergelijke films. Het onderzoek van de advocaat eindigt altijd in de rechtzaal. Ook Duitsland juridiseert. Heel Amerikaans eigenlijk, inclusief het traantje dat bij de slotscène wordt weggepinkt. Een Duitse sentimenti. We zien hoe de moeder vrede sluit met de valselijk beschuldigde vriend van haar dochter. De schurk is gepakt. Alles komt gut. Nederlandse dramaschrijvers houden nog niet zo van tranen en dat betreur ik niet.