NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Seksuologen zijn de belastinginspecteurs van ons nachtelijke leven, de wakers van de therapeutische staat. Doen we het wel goed? Knuffelen we elkaar wel genoeg? Zijn we open? Durven we het onderwerp seks wel voldoende aan te roeren in het gesprek, vooral met hen? Zij speuren naar signalen van frustratie.

RTL5 is gisteren gestart met een nieuwe documentaireserie: Seksualiteit, een leven lang. Met zo'n onderwerp hoopt zo'n omroep wat af te pikken van de nachtelijke kreun- en hijgbrigade op de andere commerciële zenders. Maar dan als voorlichting. Gisteren bleef het kuis. Het ging over de eerste seksuele uitinkjes van kinderen. Ze leken niet seksueel, maar ze waren het wel hoor, verzekerden de specialisten. Voor geprojecteerde schaduwen van wriemelende, naakte lichamen vertelden seksuologen over onze plichten tot totale openheid, vooral tegen de kinderen. Als we dat hebben gedaan, gaan onze kinderen ook minstens drie keer in de week gezond wriemelen later, al of niet onder ouderlijk toezicht. Dat is misschien bij de volgende uitzendingen te zien en let dan op de kijkcijfers. Maar krijgen onze kinderen na zo'n open opvoeding ook van die perfecte zonnebankgebruinde lichamen?

Uitvoerige massages geven de baby ,,het gevoel gewaardeerd te worden''. Daar zijn cursussen voor. Het doet me denken aan de Amerikaanse bumperstickers in de files naar het werk: ,,Did you hug your child today?''. De hele dag weg zijn en hard werken. Dan 's avonds na wat cursusjes quality time inhalen met de verplichte omhelzingen en massages. Echt relaxed is anders.

Op een Brabantse katholieke school krijgen kleuters les over verliefdheid. ,,Dan krijg je kriebels in de buik'', zegt er een. Dan aanraakles. Een geblinddoekt meisje staat midden in de kring, voelt alle ogen op zichzelf gericht en moet voelen wie de ander is. Ze deed het nauwelijks. Maar alles moet bespreekbaar blijven, vinden de seksuologen, van de eerste erectie tot de laatste machteloze zucht. Toch moet ik de eerste Nederlandse Viagra-patiënt nog op televisie zien maar waarom zou hij zich vertonen? Die permanente drang tot supervisie is precies wat me zo tegenstaat in dit soort lesprogramma's. De angst dat kinderen misschien iets voor zichzelf zouden houden en niet met ouders of leerkrachten willen delen. ,,Als de ouders er niet over willen praten, gaan ze het er misschien met hun vrienden of vriendinnetjes over hebben'', waarschuwt een seksuologe. Zomaar zonder toezicht of adviesaanvrage bij de schoolvertrouwenspersoon, dat kan nooit goed gaan. Aanraakles wordt gezien als ondersteuning van ,,natuurlijke ontwikkeling'' maar is net zo goed als de catechismus die de school vroeger onderwees, een projectie van de wensen van ouderen. Bij de quiz Quatro voor elf- tot dertienjarigen wordt de seksuele kennis overhoord. Tussen sporthelden, aardrijkskunde en woordkennis zitten altijd een paar vragen over seks. ,,Wat zijn tampons?'', ,,Wat is seksuele intimidatie?'', ,,Wat is preuts?''. Meisjes zijn minder verlegen met antwoorden dan jongens. RTL5 had eind vorig jaar een Amerikaanse documentaireserie over seksualiteit onder het vaandel ,,onderzoek heeft uitgewezen''. Wat ik met een half oog zag, beviel me eigenlijk ook niet. Er werd een natuurlijke orde in gepresenteerd waarin mooie vrouwen en mooie mannen altijd winnen. Kan niet anders, harde wetten van de evolutie. We zagen hen flirten, springen en dartelen in het zwembad. De slotdocumentaire was een pleidooi voor seriële monogamie. Dankzij haar economische onafhankelijkheid is de vrouw nu in staat haar partner te verlaten, zei een wetenschapster enthousiast. Zij onderscheidde drie huwelijken, het eerste voor seks, het tweede voor de kinderen en het derde voor kameraadschap. Tussen die huwelijken in hebben de therapeuten vrij spel. Wat is het natuurlijke leven toch verrukkeluk.