NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

MARK DUURSMA
Hoe herken je een low budget-film? Aan de passanten die bij een straatscène in de camera kijken. Kennelijk was er geen geld om iets te organiseren en die passanten in ruil voor een lunch tot figuranten te promoveren. Tegen het einde van La fille seule kijken Parijse voorbijgangers nieuwsgierig naar de camera die de jonge actrice Virginie Ledoyen achtervolgt. Dat is vreemd, want in de voorafgaande film heeft regisseur Benoît Jacquot juist geprobeerd om ons de camera te laten vergeten.

La fille seule is een experiment, en ondanks de stijlbreuk aan het slot is het een geslaagd experiment. Jacquot toont ons een flard uit het leven van Valerie, zonder ook maar iets uit die flard weg te laten. Valerie's eerste uur in haar nieuwe baan, als kamermeisje in een chic hotel, zien we integraal, ofwel in real time. Rondom dat uur zitten gesprekken met haar vriendje in een café, moeizaam cirkelend rond de vraag wat Valerie's net geconstateerde zwangerschap voor de relatie betekent, en een epiloog die zich een paar jaar later afspeelt.

De fictie rond Valerie oogt als een documentaire, en suggereert door het ontbreken van tijdssprongen een grote mate van authenticiteit. Alsof we Valerie daadwerkelijk betrappen, zonder tussenkomst van een filmmaker.

Verrassend aan La fille seule is vooral dat het formele experiment zo levendig uitpakt. Zelfs zonder ordening of selectie is het onderhoudend om Valerie aan het werk te zien. Jacquot heeft dan ook flink wat fictie in de sleur verstopt, met personages die niet zouden misstaan in een docu-soap over een groot hotel. Ook al gebeurt er niets bijzonders, met liefde had ik had deze treurigstemmende microkosmos langer dan een uur willen volgen.

Dat is ook de verdienste van actrice Virginie Ledoyen, die haar innerlijke strijd bijna onzichtbaar weet uit te stralen. De filmtitel slaat evengoed op de actrice: ook Ledoyen staat er alleen voor, haar tegenspelers zijn slechts figuranten zonder echte interactie met de hoofdpersoon.

De epiloog, waarin twijfels zekerheden worden, lijkt een concessie aan het experiment, alsof Jacquot het op de valreep toch niet aandurfde om geen verhaal te vertellen. De illusie van 'flard-uit-het-leven' wordt daarmee verbroken. Ten onrechte, want die flard was spannend genoeg, ook zonder verhaaltje.

De VPRO vertoonde La fille seule al eerder in een serie recente Franse films. Nu maakt de film deel uit van een reeks t.g.v. het Filmfestival Rotterdam, waarbij de drie Tiger Award-winnaars van vorig jaar zijn aangevuld met een aantal willekeurige films.

La fille seule (Benoît Jacquot, 1995, Frankrijk). Ned.3, 0.30-01.56u.