NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

FRANS VAN LEEUWEN
Wat hebben Kaapverdië, India, Marokko en Trinidad met elkaar gemeen? Niet veel, behalve dat ze arm zijn en tot de derde wereld worden gerekend. Dat de muziek uit zulke landen - vroeger vaak etnisch of volks genoemd - tegenwoordig in één vergaarbak te vinden is, hebben we te danken aan een twaalftal kleine Britse platenlabels. Zij besloten in 1987 voor de promotie van hun 'vreemde' aanbod allemaal het etiket 'world music' te gaan hanteren. Ze bedoelden er 'pop van niet-westerse oorsprong' mee, muziek die ook in het westen populair(der) zou kunnen worden gemaakt.

Het aanbod van deze independents was stilistisch zeer divers, van de van songfestivals bekende Jemenitisch-Israelische zangeres Ofra Haza tot de religieus extatische soefimuziek van de Indiase zwaargewicht Nusrat Fateh Ali Khan. Grote platenconcerns vonden de nieuwe rubriek wel handig voor het presenteren van nieuw niet-westers talent, maar ook om het 'vreemdgaan' van witte helden als Peter Gabriel en Paul Simon te kunnen plaatsen. Dat vervolgens ook exotische kassuccessen van vroeger, zoals Yma Sumac, de Kilima Hawaiians, Amalia Rodrigues, Los Paraguayos en La Flute Indienne in de bakken wereldmuziek belandden, tekent de rekbaarheid van deze rubriek. Door het scoren van het koor Le Mystère des Voix Bulgares, de Senegalees Youssou N'Dour, de Algerijn Khaled en de Cubaanse Buena Vista Social Club met gastgitarist Ry Cooder (al 73 weken in de Nederlandse top-100) heeft het begrip 'wereldmuziek' zijn bestaansrecht voor de muziekindustrie inmiddels bewezen. Dat de European Broadcasting Union (EBU), vooral bekend door het Eurovisie Songfestival, dit jaar in Maastricht zijn eerste eerste World Music Night opnam, past dus in een trend die in Nederland opvallend sterk is, met festivals in vrijwel alle grote steden. Dat de artiesten op deze Night slechts een greep vormen uit de 22 acts die hetzelfde weekeinde optraden op Music Meeting in Nijmegen zegt veel. Dat dit Festival al zijn 14de aflevering beleefde misschien nog meer. Om de muziek nog beter verteerbaar te maken heeft de NPS, die het concert vanavond uitzendt, de concertbeelden doorsneden met korte interviews en reportages. Daardoor komt men te weten dat de Kaapverdische zangeres Cesaria Evora het kettingroken niet heeft opgegeven maar nu uitstelt tot na een concert, en dat niet alle Kaapverdianen in Nederland haar sombere morna's gelijk waarderen.

De Indiase percussionist Trilok Gurtu is anders dan Evora een echte muzikale globetrotter, op zoek naar de ultieme fusion van rock, jazz en nog veel meer. Hij haalt daarbij uit alles muziek, ook uit een prozaïsch teiltje water. De in Marokko geboren Emil Zhrihan, die in Israel ook de rol van voorzanger in een sjoel heeft, wordt door presentatrice Ivette Foster aangekondigd als de 'Marokkaanse Pavarotti' maar lijkt meer op Willy Alberti. De Nederlandse schrijver Abdelkader Benali zegt bij beluistering van deze hoge tenor dat ,,elke geitenhoeder'' zo kan ,,jengelen.'' De Phase II Pan Groove steelband uit Trinidad, uitgerust met twintig olievaten, is de enige van de vier attracties die tien minuten ongestoord door mag gaan. Want als deze uitzending een boodschap heeft dan is het wel dat wereldmuziek weliswaar heel makkelijk weg eet, maar alleen in kleine porties.

EBU World Music Night. Ned.3, 20.25 - 21.55u.