NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Boudewijn Büch bindt de strijd aan met Marco Borsato en Lulu Wang kan mooi vertellen over ellende. Schrijvers worden performers op het jonge en succesvolle Lezersfeest in Rotterdam.

Door MARTIJN MEIJER

ROTTERDAM, 9 NOV. De Rotterdamse tegenhanger van het Amsterdamse Boekenbal wordt het al genoemd: het Lezersfeest, dat zaterdagavond voor het tweede jaar plaatsvond, en net als het Boekenbal 's nachts in het rumoer van dans en muziek eindigde. In de Centrale Bibliotheek waren zo'n vijftig schrijvers aanwezig om te signeren, voor te lezen en zich te laten interviewen op een van de vijf podia. De lezers, die in groten getale waren komen opdagen, liepen druk heen en weer om uit het grote aanbod op de vijf podia zelf hun programma samen te stellen. Ze hoefden zich niet tot de literaire onderwerpen en auteurs te beperken: er was ook aandacht voor tuinen, Rotterdam en de Rechten van de mens. En de honderden leesclubs in Nederland, die vooral uit wat oudere vrouwen schijnen te bestaan, werden in het zonnetje gezet. De Algemeen Dagblad Leesclubprijs ging naar leesclub Woubrugge, die de beste boekbespreking had gemaakt, en de top tien van de leesclubs werd bekendgemaakt, met op nummer één De tweeling van Tessa de Loo.

Terwijl op het podium in de hal Boudewijn Büch zijn offensief tegen de 'taalbederver' Marco Borsato begon, sprak op de tweede verdieping van het immense bibliotheekgebouw Lulu Wang (Het Lelietheater) haar publiek toe.

Opgewonden vertelde ze over de vernederingen en martelingen in communistisch China, en hoe ze daar verlangde naar een land met meer vrijheid. ,,Nederland was niet mijn eerste keuze, ik wist niet eens waar het lag'', bekende ze. Uiteindelijk moest Wang haar eigen woordenstroom een halt toeroepen, presentator Philip Freriks en het publiek waren volledig in haar ban. Anders dan bij die andere bestseller-auteur, Elle Eggels, die nauwelijks kon boeien met een fragment uit Het huis van de zeven zusters.

Onder de vlag 'Jong en niet verlegen' traden een aantal jonge schrijvers en dichters op. Mustafa Stitou bleek niet verlegen toen hij zei dat hij ,,het beste gedicht dat ik ooit geschreven heb'' ging voorlezen. De titel, 'De aarde is een nat balletje', bleek tevens het gedicht te zijn. Er was wel enige reden voor de verlegenheid, die men 'plaatsvervangende schaamte' noemt: presentratice Carrie Jansen presteerde het om geen enkele zinnige vraag te stellen. En iedereen die iets anders verwachtte kon wat haar betreft 'oppleuren' naar Philip Freriks. Het ging natuurlijk over geld: hoeveel verdiende Hafid Bouazza nou met z'n stukken voor de Volkskrant? Dat ligt aan het aantal woorden, antwoordde hij. Jansen: ,,Oh, schrijf je daarom zo bloemrijk?''