NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Al die buitenlanders, jaloers op ons economische wonder, zouden gisteren een leerzame avond hebben gehad. Langs de Derde Hollandse Snelweg naar het jaar 2000 liggen de geplette wrakken van overspannen werknemers.

Het Ikon-programma Babylon onthulde gisteren de zwakke kanten van loonmatiging door arbeidstijdverkorting. Bij de farmaceutische groothandel Interpharm, waar Babylon haar decor had opgesteld, is het tempo flink opgejaagd sinds de werkweek van 40 uur naar 36 uur is gegaan. ,,We doen het zelfde werk met het zelfde aantal mensen in minder uren, dus er is meer werkdruk'', zei een magazijnchef. Een andere chef: ,,Die dag in de week vrij is wel fijn. Maar je vraagt je altijd af wie er vandaag weer komt. Er is altijd wel iemand ziek, vrij of met ATV. Er is nooit een stabiele bezetting van de afdeling. Dat is moeilijk plannen.'' Sommigen houden vier dagen werk tot zeven uur 's avonds niet vol. Interpharm kan te weinig opgeleide apothekersassistenten krijgen op de krappe arbeidsmarkt. Ze zouden daar terug willen naar een 40-urige werkweek van vijf dagen. Maar dat kan niet volgens FNV-voorzitter Lodewijk de Waal. Hij ziet de oplossing in het opleiden en aannemen van meer mensen. Maar verdwijnt dan niet ons concurrentievoordeel van lage arbeidskosten, zodat de banenmotor hapert, vraag ik me af.

Presentator Thijs Berman schetste in gesprekken met werknemers en deskundigen in een uur de complexiteit van het probleem. Een rondgang langs de magazijnrekken en beeldschermen van het bedrijf eindigde in een discussie met onder meer werknemers, de personeelsmanager en minister van Sociale Zaken Klaas de Vries in een productiehal. Op de presentatie viel weinig aan te merken maar ik wil in zo'n uur televisie meer informatie door video-animatie en analyse waar het bij Interpharm vastloopt. Te lange uitleg door werknemers haalt het tempo eruit. Origineel om het gesprek op locatie te organiseren, maar van een programma dat slechts één keer in de maand wordt uitgezonden, verwacht je net wat meer. Maar misschien schieten ze daar dan in de stress.

De afsluiting van Avro's themaweek over zinloos geweld door Karel van de Graaf bracht geen nieuwe inzichten. Boeiender was de discussie over zinvol geweld van het Nederlandse leger bij humanitaire missies in Het Glazen Huis. In een decor van legerwagens, camouflage en besnorde mannen vroegen militairen zich aan een tafel af of ze hun leven zouden moeten geven voor de mensenrechten elders in de wereld. De jonge dominee Bregman, met een gelouterd Vincent-van-Gogh-gezicht, vond van wel. De christenen die zich vroeger verzetten tegen defensie en tegen de opstelling van kruisraketten zijn nu het krijgszuchtigst.

De militair Jasper Verplanke, die in Srebrenica een been heeft verloren, vroeg of dominee Bregman zijn leven wilde geven. ,,Ik heb een vrouw en drie kinderen, ik heb verantwoordelijkheid'', sputterde die tegen. Maar Verplanke was ook getrouwd en zijn vrouw was zwanger, toen hij naar Srebrenica ging. Een goed gevonden ethisch dilemma van Het Glazen Huis. De Arbowet is in oorlog niet van toepassing op de beroepsmilitair. Maar in Nederland weten degenen die de militairen erop uit sturen niet waar ze het over hebben omdat ze nooit in een oorlog hebben gevochten. Ze missen moreel overwicht, zeker dominee Bregman. Moreel herstel zocht Marco Bakker gisteren bij de dankbare tv-biechtvader Ivo Niehe. Een jaar nadat de zanger met een slok op een vrouw dodelijk had aangereden, smeekte hij snikkend om vergiffenis. Hij had gedronken, erkende hij, maar de auto was buiten zijn toedoen op hol geslagen. Hij leefde met de familie mee, zijn leven was ingrijpend veranderd. Hij hoopte dat de familie van de overleden vrouw de band van het interview zou zien. In een reactie liet de familie weten genoeg te hebben van de publieke aandacht voor het ongeluk. Voor excuses is de televisie een te grof medium.