NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Zondagmorgen toog ik met de door de leverancier verstrekte standaardwerken naar mijn video om de klok een uur terug te zetten. Bleek-ie het uit zichzelf al te hebben gedaan. Volgens het boek moet ik al eerder de goede knop hebben ingedrukt. Ik kan het me niet herinneren maar wat een gelukkig toeval.

Dezelfde middag al was ik bang dat er toch iets mis was. Ik had een opname van Buitenhof geprogrammeerd, maar bij het afspelen verscheen professor Pinto in beeld. Zijn aankondiging om als lid van de VVD te bedanken wegens 'doodknuppelen van buitenlanders' had ik al een halve week eerder gezien, bij EO-presentator Andries Knevel. Later bleek het toch een opname van Buitenhof, want het duo Van Amerongen-Van Hoorn zat tegenover hem. Mijn video kan veel, maar verwisselt geen interviewers. Pinto's nummer was dus wegens succes geprolongeerd. De specialist in interculturele communicatie, die met veel misbaar van partij tot partij springt, zou een mooi typetje zijn voor Koot en Bie.

Helaas, Keek op de Week, het enige programma wat ik nooit kon missen, is weg. Later op de avond zag ik Wim de Bie alleen - half zo leuk als Koot en Bie samen. Hun figuren zie ik dagelijks in het echt. Zonder hen komt de VPRO-zondagavond traag op gang. Spreker: Wim de Bie is half humor, half preek en mislukt op beide fronten. Gelachen heb ik niet en ik was ook niet geraakt door De Bies afschildering van de Britse premier Tony Blair als een derde-rangs-acteurtje. Nee, erger, Blair was als Hans Wiegel. Uitleg voor jonge lezers: Wiegel was het mikpunt van links Nederland heel lang geleden. Wie vóór hem was, kon zich niet vertonen op feestjes waar de mode van lang haar werd gevolgd. Als een figuur uit die tijd Blair met hem vergelijkt, bedoelt hij daar iets heel ergs mee. De Bie deed vaak beroep op het vakbondsverleden. Dat waren pas goede tijden, met Henri Polak, de spoorwegstaking en de Roland Holsten. In een oude, met donker hout beklede zaal van het Nationaal Vakbonds-museum gaf hij als Toekomstman aan een antiek katheder een toespraak over zijn ergernissen: De vervlakking van alles. Een neppubliek en een nepcommissie van Algemene Zaken luisterden toe. Een starre enscenering.

Televisiebeelden uit andere programma's illustreerden zijn relaas, van Blair, van een Nova-interview. Ook vertelde hij over nieuwe snufjes op telefoon- en computergebied. Hij behandelde een nieuw scheerapparaat als een dildo, was even leuk. Zijn stelling voor de discussie: in de toekomst wensen wij geen nieuwe bevlogenheid. Niemand reageerde en dat moest van de regie zodat de kijker kon zien hoe vervlakt alles was. Het publiek kwam pas in actie bij de elektronische stemming over de vraag wat de toekomst heeft: Nat of droog scheren. Ik wachtte op scherpe satire en zal volgende keer weer hoopvol kijken naar de schepper van mijnheer Foppe en 'Different Koek'.

Waarschijnlijk ben ik ook zo'n moderne, oppervlakkige persoon die lijdzaam wacht tot hij lacht, onlinks, ongeëngageerd, onopgewonden. In een openhartig interview met Jeroen Pauw op RTL4 (Een Kwestie van Kiezen) signaleerde Freek de Jonge de 'enorme vervlakking van het cabaret'. Hij moet steeds vaker de moeilijke dingen schrappen. ,,Een heleboel mensen willen het graag gemakkelijk hebben'', zei hij. ,,Daar word je toe gedwongen, tenzij je hen stampvoetend tegen je in het harnas wil jagen.''

De Jonge ergert zich aan de verloedering van programma's, zoals Paul de Leeuw die Brigitte Kaandorp in de borsten kneep, maar hij gaf toe dat hij vroeger ook aan de vergroving had meegedaan.

Anders dan De Bie past De Jonge zich aan zijn publiek aan. ,,Op een bepaalde manier is de klant wel koning'', zei hij, maar hij vindt het 'paarlen voor de zwijnen', 'bezigheidstherapie'. Het is een opmerkelijke waarneming in een tijd dat cabaret overal volle zalen trekt. Ik geef De Jonge en De Bie graag gelijk maar ze krijgen het pas als ik schater.