NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Kreeg een beetje beroemdheid vroeger een brief op papier, tegenwoordig open je een `web-site' op Internet en creeer je je eigen hype. De Britse Lara Croft is zo populair dat er maar liefst 15.210 `web-sites' aan deze aristocratische, op Zwitserse scholen en met butler grootgebrachte dame besteed worden. Ze sierde al 80 voorpagina's van tijdschriften en kranten maar toch eet ze het liefst bonen op toast. Met haar lenige acrobatische droomfiguur is ze het rolmodel voor menige vrouw. Nederlandse lookalikes zijn zelfs bereid hun borsten te laten vergroten om maar op Lara te lijken. Ze heeft echter niet alles mee: Lara bestaat niet, Lara is een cybergirlie, hoofdrolspeelster in het razend populaire computerspel `Tomb Raider' dat het midden houdt tussen James Bond en Kuifje.

De van oorsprong Hongaarse choreografe Krisztina de Chatel heeft met de virtuele `Lara Croft' de lust tot avontuur gemeen. De Chatel werkte eerder met aarden wallen, paarden, Amerikaanse `football'-spelers en windturbines om dimensies toe te voegen aan het pure bewegen. Met haar nieuwe choreografie `Lara' heeft ze het element `cyberspace' aan haar repertoire toegevoegd. Samen met kunstcriticus en Lara Croft-kenner Paul Groot, componist Dirk Haubrich, beeldend kunstenaar Quirine Racke en de vijftienjarige wizzkid Jimmy Petri maakte ze een voorstelling die in veel opzichten geslaagd is maar waarin de dans volledig ondersneeuwt.

Jimmy speelt `live' op het podium en dirigeert `Lara' met zijn computer. Lara vliegt, springt, schiet, zwemt en glijdt over het kleine projectiescherm tussen grotten, spelonken en bergen door. Af en toe wordt ze op het podiumbrede doek geprojecteerd en rent ze als het ware in het decor van de dansers op de voorgrond. De dansers bewegen zich zoals de heldin: driedimensionaal houterig alsof elk ledemaat afzonderlijk functioneert.

Het geeft aan Lara Croft iets charmants maar bij mensen krijgt het al snel een clownesk effect a la Marcel Marceaux. Janine Dijkmeijer beheerst als enige die isolatietechniek perfect maar zelfs haar perfectie maakt duidelijk dat De Chatel na-aapt en weinig toevoegt aan wat we op het scherm zien. Iedereen doet een korte als virtuoos bedoelde staccato-solo om vervolgens wat door de ruimte te schokken en schieten. Choreografisch heeft het niet zoveel om het lijf maar De Chatel heeft zich omringd door videokunst en hippe muziek zodat je je niet verveelt. De projecties van Lara en de dansers op het doek wisselen elkaar af of lopen door elkaar heen en door de bewerking van de computer krijgt het iets grafisch. Een visueel spektakel dat bij vlagen magisch mooie beelden tevoorschijn tovert.

`Lara' is paradoxaal genoeg geen choreografie geworden maar een performance die meer met beeldende kunst dan met dans te maken heeft. De Chatel heeft als een regisseur de juiste mensen bij elkaar gebracht en een produktie gemaakt waarin dansers in feite weggespeeld worden. `Game over' zou Lara Croft zeggen.

Het grappige is dat Krisztina de Chatel in de jaren `80 de koningin van het minimalisme was. `Change', dat op de kop af tien jaar oud is, behoort al tot de museumstukken van een afgesloten tijdperk. Pure dans, strak, eindeloos repeterend, minimale variaties die trance-achtig werken; `Change' is nog even mooi als voorheen maar uit en over als de Memphis-golf van toen in de beeldende kunst.