NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Wie zonder nicotine is, doet vreemde dingen. Dat blijkt uit de televisiespot-reeks van de Stichting Volksgezondheid en Roken. Een vader slaat zijn kinderen. Een meisje grijpt een jongen die onder zijn auto ligt te werken direct in het kruis. ,,Maar ik rook niet'', zegt ze. Het lijkt me duidelijk wat haar te doen staat.

Als ik de boodschap van Postbus 51 vat, kun je beter maar geen kinderen krijgen. Daartegen helpen de Bingo-condooms bij het gekleurde ondergoed. Volgens een tweede postbusspot heeft onderzoek uitgewezen dat kinderen vaak ongelukken krijgen waar de ouders bij zijn, zelfs dodelijke. Ik zag een jongetje van een radiator vallen en op een enge manier op zijn hoofd terecht komen. Gelukkig kwam er daarna nog geluid uit dus het leefde nog. Het hing tegen videosnuff aan, zo beklemmend. De Postbus raadt ouders aan sneller te leren dan hun kinderen. Maar wat tegen pech helpt, wordt er niet bij gezegd. Bedoelen ze dat kinderen altijd moeten worden vastgebonden? Dan kunnen alleen nog de ouders van het keukentrapje vallen. De Vara-serie Twaalf Steden, Dertien Ongelukken vertelt de voorgeschiedenis van ongelukken na, gedramatiseerd. Aan het eind van zo'n verhaal duikt dan een man op die zegt hoe mensen zich veiliger kunnen gedragen. Voor het vakantieseizoen de banden van de caravan goed nakijken, zegt hij na een stevige slippartij met botsing. Het vakantie-echtpaar hadden we eerst zien vrijen in die caravan vóór vertrek. De vrouw had net haar vruchtbare dag en wilde per se een kind. Misschien kwam het ongeluk wel van die vreselijke lusten, denk je dan. Kortom laat dat programma zich nou gewoon aan dat verhaal houden, de boodschap achteraf gaat verloren in de vele feiten. De tv, zeker de commerciële, houdt ervan om mensen bang te maken. Angst verdient. Buiten is het niet pluis en de mensen blijven lekker binnen om nog meer te kijken. Zo'n avondje SBS6 maakt me een ongeruste sofa-aardappel, klaar voor de nieuwe aanpak van minister van Justitie Benk Korthals. Het begint met de eerste hulp en de agenten van Dossier Alarm, later volgen de permanente zwaailichten van Trauma Team en dan zijn er de vechtende gasten van presentator Jerry Springer. In zulk onguur gezelschap is misdaadverslaggever Peter R. de Vries een uitblinker, hoewel ik me na zijn programma niet veiliger voel. Wekelijks presenteert hij zijn zaken voor SBS6, vroeger dagelijks bij RTL. Er gaan veel dingen mis bij Justitie. Zaken worden half uitgezocht. Stukken raken kwijt. De Vries laat zich onder andere tippen door advocaten die hem een dossiertje laten inzien om hun zaak vooruit te helpen. Acteurs reconstrueren het verhaal. Spectaculair, maar het begeeft zich in de richting van fictie.

Vorige week ging het over cocaïnesmokkel van de Antillen naar Nederland in kastdeuren. De eigenaars van de verhuislading hadden er niets mee te maken, maar dat bleek pas later, nadat mevrouw al een tijd in de cel had gezeten. De vingerafdrukken van een berucht drugssmokkelaar werden gevonden. Bij de arrestatie werd hij tussen vrouw en kinderen doodgeschoten. Zo ontstond een nieuw verhaal: was dat schieten nou wel nodig? De politie onderzoekt het. Goede verslaggeving, scherpe interviews.

Gisteren maakte De Vries zich schuldig aan een kwaal die verergert met de ouderdom: jezelf en je vrienden in kromme zinnen bewieroken. Het halve programma werd gewijd aan de promotie van het nieuwe boek over moordplekken van zijn voormalige collega bij de Telegraaf, Cees Koring. Ze hadden samengewerkt aan primeurs en ,,afgelopen week ontmoette het illustere journalistenduo elkaar weer'' nabij Soesterberg. Daar haalden ze herinneringen op. Zo'n programma moet altijd vol en omdat hij niemand anders had voor een verhaal, nam hij zichzelf en zijn oude vriend maar.