NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Zo'n avondvullende VPRO-voorstelling doet een zwaar beroep op de kijker. Ik moet erop vertrouwen dat het altijd boeiend blijft.

In de aankondiging stond alleen dat het over 'werk' ging en verder moest ik maar zien. Maar de tijd dat de kwetterende klasse elke zondagavond haar licht bij de VPRO opstak met wederzijdse overhoring de volgende dag is voorbij. Nog niet eens door de VPRO zelf maar omdat er zoveel netten en keuzes zijn. Ideologie is lifestyle geworden. De één dweept met soap, de ander met voetbal. De vernieuwingen van vroeger zijn algemene stijlmiddelen. Lidmaatschap van de VPRO is geen insigne van smaak meer, geen lokmiddel in een contactadvertentie. De meeste gegadigden voor zo'n megadocumentaire zien alleen gedeelten. Omdat een inhoudsopgave ontbreekt, zappen ze. Sommigen stuiten op beelden die hen interesseren, anderen zijn snel weg omdat ze het verkeerde moment pakten. TV is geestelijk gemaksvoedsel, ook al wordt het geproduceerd door de VPRO. Een beschrijving van zo'n thema-avond met tussentijden erbij zou de kijkers meer dienen.

De uitzending over werk was lang van stof maar interessante momenten waren er zeker, een stuk of acht documentaires in één. Overspannenheid, Arbeidsvitaminen, ontslag, jubileum, vrijwillige werkloosheid, een speelgoedkist van onderwerpen. Een Amerikaanse die vrolijk vertelde over haar 'werkaholisme' en daarom bij een zelfhulpgroep was gegaan. Een uitvoerig verslag van een 25-jarig-jubileum van zeven werknemers bij de ENCI in Maastricht. Daar heerste een sterk 'familiegevoel', zoals een feestredenaar zei, maar de verstikkende kant bleef verborgen. Een Randstadmedewerker zei dat flexiwerk zijn natuurlijke einde vindt in de behoefte van bedrijven aan vastheid en identiteit. Door de hele uitzending heen praatten vijf mensen over hun werk en ze hielden er allemaal van, van de koekjesinpakster tot de hoogleraar mediëvistiek. De documentaire bevatte weinig nieuws, het aardige zat hem in de voorbeelden. Toch miste ik een dwingende structuur, die duidelijk maakte wat er met werk anno 1998 aan de hand is. Omdat de makers daar niet uit kwamen, konden ze waarschijnlijk ook weinig specifiek zijn met de aankondiging. Toch heeft de computer een Tweede Industriële Revolutie veroorzaakt die hogere productiviteit en meer alertheid van de mensen eist met terugkerende reorganisaties. Je zou een tweede Modern Times kunnen maken met de nieuwe Charlie Chaplin in de weer met een virus in zijn vijftiende Windowsversie. De komische noot verschafte sollicitatiespecialist J.R.R. van Minden die aan een bureautje van een autocue voorlas hoe de sollicitant de werkgever in de ogen moet kijken en zich zeker moest gedragen. Zijn stunteligheid weersprak de inhoud van de boodschap.

De nieuwe Schipholbaas G. Cerfontaine ziet tv als onderdeel van zijn werk. Gisteren probeerde hij in Buitenhof 'als dokter de mensen te kalmeren' maar zijn kritiek op de overheid was bitter. Ze keken daar in Den Haag te veel in het verleden. Het milieu moest eens worden losgetrokken van de groei. Met zijn slordige pony, zijn bourgondische spraak, zijn vertrouwelijke voorover buigen naar de interviewer is hij een lossere verschijning dan zijn voorganger. Smits was zo'n steile Rijkswaterstaat-ambtenaar. Cerfontaine is een vriendelijke geneesheer die stikstof en lawaai voorschrijft.

Aan het slot van Buitenhof werden journalisten Martin van Amerongen en Henk van Hoorn ingemaakt door advocaat Spong. Het tweetal had zich slecht voorbereid op hun stelling dat Kamerlid Van Dijke ten onrechte was veroordeeld voor belediging van homo's. Spong had Van Dijke aangeklaagd voor de beledigde partij. De schaakmat gezette Van Amerongen vroeg of Spong ook het tegendeel kon bepleiten. Op zich wel, antwoordde Spong voorzichtig.

,,Dat pleit voor onze argumenten'', zei Van Amerongen.

,,Die zou ik niet hebben gebezigd'', was de dodelijke reactie.