NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Tot vermaak van de sparende sufferds kwamen gisteren de eerste slachtoffers van de aandelenval bij het praatprogramma Barend en Witteman. Een leraar had 270.000 gulden verloren. Zijn aandelen had hij gekocht met geleend geld en toen ze 40 procent waren gezakt, moest hij de lening terugbetalen aan bank Labouchère. De leraar was stom maar de praatjesmakers van die bank verdienen ook pek en veren. Er zullen nog heel wat slachtoffers volgen.

Ook te gast was Bloemink, de uitvinder van legiolease, een vorm van beleggen met geleend geld. Witteman kon nog net voorkomen dat hij op de televisie een aantal nieuwe 'producten' aan de man bracht. Financieel adviseur Rienk Kamer zei dat hij de crisis had voorspeld in zijn nieuwsbrief. Het was de udder foels market, vond hij. Onbesproken bleef Kamers mislukte speculatie met beleggersgelden in waardeloze Amerikaanse grond, begin jaren tachtig. Sindsdien houdt hij het bij advies en volgens hemzelf is dat heel goed.

Enigszins laat in deze economische cyclus bracht het nieuwe culturele programma C-Land een uitzending over de oude trend van Corporate Identity, waarbij ik denk aan nerveus gesneden pakken en new age-taal in driesterrenrestaurants. Het gaat erom dat het bedrijf naar buiten toe brengt waar het voor gaat. Niet het product maar het verhaal erachter of de facade ervoor, nieuwe logo's of een andere vormgeving. In een recessie wordt dat ouderwets, want dan wil de klant het goedkoopste. In het economische naseizoen hebben de specialisten het nog ,,druk, druk, druk, druk'', volgens presentatrice Petra Possel. Niettemin was er een heuse industrieel ontwerper bereid gevonden om uitleg te geven.

Ook verplicht culturele programma's zijn aan restyling toe. De houterigheid en traagheid doet denken aan schooltelevisie. Het moet goedkoop zijn en de makers hebben vaak weinig journalistieke ervaring. Een specialiste bezocht en becommentarieerde drie nieuwe ijsverkoopketens Hagen Dasz, Australian Natural en Ben and Jerry's. Ze verkopen alle drie dezelfde te grote en te dure ijsjes en onderscheiden zich door het behangetje, verkopersuniform of ideologie. De oprichters van Ben and Jerry's zijn bijvoorbeeld wel rijk maar links. Ik miste een berekening van het aandeel flauwekul in de prijs van zo'n ijsje. C-Land eindigde met een tien minuten durend gratis advertorial voor de winkelinrichting van de doe-het-zelf-keten Praxis. In de VPRO-serie Veldpost eindigt de kijker op de afvalhoop van het turbokapitalisme, bij het werkloze reserveleger van Europa. Beelden van arme wijken in Engeland, Duitsland, Frankrijk en Nederland. Ik heb junks gezien in Manchester voor wie alleen kortstondig genot nog telt bij gebrek aan perspectief. Gisteren werd een vrouw uit Manchester gevolgd die last had van ratten in haar huis. Toch kwam er geen enkele rat voor de camera. Met een beetje wachten moet dat toch wel lukken. In natuurfilms doen ze het altijd. Waarschijnlijk hadden de makers het geduld niet. Anders dan bij de oude Veldpost vorig jaar over Nederlandse armoede hebben makers Peter van Ingen en Frans Bromet het filmwerk uitbesteed aan buitenlandse teams zodat onderling verband en historisch perspectief ontbreken. De documentaires missen contekst en corporate identity. Jammer, want het is een belangrijk onderwerp. Zijn deze mensen net arm geworden of achtergebleven? Wat zegt de sluiting van een drankzaak in Berlijn over de huidige tijd? Dat de supermarkt goedkoper is of dat de mensen het geld niet meer hebben? Als een Duits meisje scheldt op de Ausländer zou ik meer willen weten over de lokale verhoudingen. De klandizie van het gisteren getoonde Eindhovense alcoholistencafé Monica is waarschijnlijk generaties lang kansarm. Welvaartsstijging heeft hun sociale problemen niet verholpen. Het wordt niet uitgelegd. Met deze flarden wanhoop lijkt Veldpost op gewone reality tv bij Veronica.