NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Ziezo, het programma Sync is achter de rug. Misschien had u allang doorgezapt, maar elke woensdagavond om half negen prime time startte de NPS op Nederland 3 filmpjes waarin ,,de relatie tussen beeld en muziek centraal staat''.

Het was een ,,experiment'', betaald door het Stimuleringsfonds Nederlandse Culturele Omroepproducties. Gisteren werd de beeldenmaalstroom begeleid door elektronische piep-piep-knor-muziek. Twee kunstenaars stonden aan grote schakelborden. Vooral na het kijken naar Wilhelmus 2000 werd ik duizelig. Reeksen gezichten, racende trams, versneld en vertraagd afgedraaide video's en geluiden. Wat me bijblijft is de misselijkheid na een rit in zo'n mensencentrifuge op de kermis. Nou heb ik wel vaker zo'n centrale relatie tussen beelden en muziek op het scherm opgemerkt. Maar er is onderscheid tussen artistieke en gewone uitingen. Als de kijker het niet begrijpt en geïrriteerd raakt, is het videokunst - en moet het gesubsidieerd worden. Zodra de beelden te bevatten zijn, is het televisie. Als je niet meedoet met zulke trends, kun je de flitstrein naar de toekomst missen. Dat was ook de boodschap van de Nationale Ouderavond gisteren. Uit de aankondiging ,,computers, Internet, wat moeten we ermee in het onderwijs'', had ik opgemaakt dat er een discussie zou komen. Helaas bleek het Teleac-propaganda voor hardware in de school, voor een elektronisch studiehuis, waar de leraar als informatiemanager rondwandelt.

In een gedramatiseerd verhaaltje werd een ouderwetse onderwijzer tijdelijk vervangen door een computergoeroe die alle leerlingen enthousiast maakte en aan het werk zette. Er kwam een zesjarige aan bod die zijn moeder geërgerd corrigeerde aan de computer. Het is een waandenkbeeld, dat kinderen het beter kunnen. Er zijn vele bejaarden op Internet. Je leert nu eenmaal sneller het Internet te bespelen dan de piano. Het één kost een week, het ander jaren. Dus iedere zesjarige hoeft geen eigen computer met telefoonlijn, hoe graag Philips en de KPN dat ook zouden willen. Digitalisering heeft voordelen voor het onderwijs, net als radio en tv. Maar over het hoe en wat zijn deskundigen minder zeker dan Teleac. Wijsheid achteraf blijft leuk. De Duitse ARD bracht een documentaire over de burgerlijke trendsetter en seksuele Aufklrer van de jaren zestig, Oswalt Kolle. Hij is nu 70 en woont met zijn vrouw Marlies al vele jaren in het vrije Nederland, dichtbij het strand. Duitsland is hem te preuts. Zijn minnekunst is zachter, tederder dan vroeger. De Viagra-pil doorbreekt volgens hem het taboe van seks tussen ouderen. Met zijn huisarts heeft hij een afspraak gemaakt over euthanasie bij ondragelijk lijden. Zijn hobby is jagen. Indertijd maakte hij voorlichtingsfilms die nu voor pornografie zouden doorgaan. Reden te meer voor ARD om delen uit te zenden. Het enige wat de copulerende partners nog aan hadden, was een trouwring. Een aantal critici vond hem te commercieel en ,,seksueel technocratisch''. Maar het dankbare oude dametje in de lingeriewinkel zei dat haar huwelijksleven er enorm op vooruit was gegaan. Kolle leerde partners praten over seks in het ,,verkrampte'' na-oorlogse Duitsland.

Gezinspornokoning Kolle heeft goed geboerd. Vaak verbleef hij op het dure Duitse Waddeneiland Sylt tussen Rollsen en Mercedessen. Hij betrok zelfs zijn gezin bij de voorlichting door zich naakt met vrouw en kinderen op het strand te laten filmen. Zijn zestienjarige dochter ondervroeg hij naakt voor de camera over verliefdheden. Dat zou nu op nog grotere kritiek stuiten dan toen. De status van ,,dochter van'' viel haar moeilijk, vertelt ze achteraf, omdat alle mannen er onterecht van uit gingen dat ze alles van seks wist. Ondanks Kolles biseksuele avontuurtjes is zijn familie bij elkaar gebleven. Kerstmis is nog steeds een familiefeest. Zoon Til vindt deze saamhorigheid wel witzig vergeleken bij meer burgerlijke gezinnen die na bittere scheidingen uit elkaar zijn gespat. Wat een artiest, die Oswalt.