NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Net als zijn vrouw zit Michel het liefst aan de rechterkant van het tweezitsbankje in de huiskamer. Hij is ,,heel bedreven om zijn vrouw daar weg te krijgen'', bekent hij. ,,Staat ze op, dan ga ik er zitten.'' Hij demonstreert het. Op zijn verzoek verwijdert zijn vrouw zich en ploft hij neer. Zomaar voor de camera. Zo'n dagelijkse machtsstrijd om het beste plekje op de bank zegt iets over dit dertigers-echtpaar met kinderen. De onderlinge verhouding is nog troebel, niet bezonken. Toch krijgt de kijker er niet veel meer over te weten. Daarvoor wisselen teveel anonieme huishoudens elkaar te snel af. De documentaire Thuis van Jan Ketelaars en Paul van den Wildenburg bleef aan de rimpelloze oppervlakte. Grootouders, een homopaar, gezinnen, twee oude broers en enkele alleenstaanden werden door elkaar heen gesneden en gegroepeerd rond thema's, zoals 'beste plekje' en 'meest geliefde voorwerp'.

Er waren boeiende aanzetten. Michels vrouw vindt het zinloos om altijd alles op dezelfde plaats terug te zetten. ,,Ik verschuif steeds alles'', zegt ze. ,,Voor Michel moeten de flesjes daar staan en niet anders. Ik laat de rommel ook staan. Hij moet meteen alles schoonmaken als hij kookt.''

Je vraagt je dan af, kookt ze wel vaak? Het lijkt onpraktisch als Michel met een duizend-dingen-doekje achter haar aan moet lopen. Werken ze allebei buitenshuis? Wie verdient het meeste en werkt het langst? Zij heeft zich meer aan hem aangepast, stelt hij tevreden vast en zij vindt het ook. Hier eindigt het beeldverhaal over hun leven thuis, maar je verlangt naar de grote lijn. Nu blijft het bij een paar losse details. Twee samenwonende homo's vinden hun onder druk van familie gekochte tweepersoons bed best wel tuttig. Ondertussen gebruiken ze vier soorten wasmiddel voor verschillende soorten en kleuren wasgoed. Vriendlief volgt de door moeder uitgeschreven wasinstructies en heeft vier anders gekleurde doppen op de flessen waspoeder aangebracht. Eén uitgewerkt verhaal zegt meer over Nederlandse huiselijkheid dan fragmenten uit een tiental huishoudens. De deelnemers aan de documentaire gaven gisteren niet meer prijs dan de calvinisten die 's nachts de gordijnen open laten om de wereld te tonen dat er niets gebeurt dat het kunstlicht niet kan verdragen. Voor de kijker is het jammer, voor de gefilmde figuren is het voordelig om de camera alleen in de huiskamer binnen te laten. Documentaires over Lady Diana en Camilla Parker Bowles toonden gisteren de ruïnes van teveel aan camera's blootgestelde slaapkamers. Vrienden vertelden vrijuit over de tragische privélevens en de sexual chemistry van de hoofdfiguren. Zoiets hoor je nou nooit over Prins Alexander en Emily Bremers. Het Britse vorstenhuis is binnenstebuiten gekeerd. We weten hoe Charles, ondanks zijn liefde voor de scherpe, geestige en dominante Camilla, met Diana trouwde. De liefde van de nieuwe prinses werd niet door haar echtgenoot beantwoord. Charles bleef Camilla bezoeken. Zelfs hun liefkozingen per mobiele telefoon werden uitgezonden. Toch bleef de man van Camilla hardnekkig bevriend met Charles. Het ergste wat prins Charles had gedaan was de openbare bekentenis van overspel, vonden de vrienden. Daar had hij niet alleen zichzelf mee geschaad maar ook zijn toenmalige echtgenote, Lady Diana en zijn overspelige vriendin, 'rottweiler' Camilla. De Parkers Bowles moesten alles in stilte dragen, terwijl Diana met haar bekentenissen in boekvorm van zich afsloeg. De grootouders hadden het gemakkelijker. De grootmoeder van Camilla werd gewoon uit de foto weggeretoucheerd als ze bij openbare gelegenheden naast haar minnaar, Koning Edward, liep. De lotgevallen van het Britse vorstenhuis zijn een waarschuwing voor president Clinton die door heel Washington wordt aangespoord om zijn vroegere liefdesrelatie tot in de laatste details op te biechten aan het publiek. Leuk voor de rottweilers van de media, maar hij zal er nog meer om worden veracht.