U kijkt naar de website van NRC Handelsblad gedurende de periode 1995-2001. Bezoek ook de de huidige site.
    R A D I O  &   T E L E V I S I E  
NIEUWS  | TEGENSPRAAK  | SUPPLEMENT  | AGENDA  | ARCHIEF  | ADVERTENTIES  | SERVICE 

  NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e


Televisie

Radio

T V   V O O R A F :
Het einde van de jaren zestig

PIETER STEINZ
Het is nauwelijks meer voor te stellen, maar er was een tijd dat Neil Diamond gerekend werd tot de groten van de rock 'n' roll. Voordat de Amerikaanse singer-songwriter zich bezondigde aan duetten met Barbra Streisand, stond hij bekend als subtiel componist (Kentucky Woman, Sweet Caroline) en superieur live-performer.

En dus was hij erbij, op 25 november 1976, tijdens het laatste concert van The Band, samen met onder meer Bob Dylan, Neil Young, Joni Mitchell, Van Morrison en Ringo Starr. Zijn gastoptreden (Come Dry Your Eyes) behoort tot de hoogtepunten van The Last Waltz, de concertfilm die Martin Scorsese maakte van het afscheid van The Band. Onder het motto 'Don't push your luck' hadden Robbie Robertson, Levon Helm, Rick Danko, Richard Manuel en Garth Hudson besloten een punt te zetten achter een 16-jarige loopbaan waarin ze niet alleen zangers als Ronnie Hawkins en Bob Dylan begeleidden, maar ook baanbrekende rootsy muziek componeerden en opnamen (Music From Big Pink, The Basement Tapes). Een tiental Band-nummers is in The Last Waltz te horen, maar hoewel ze door de veelzijdige groepsleden adequaat gespeeld worden, vallen ze in het niet bij de songs van gastvocalisten als Mitchell (Coyote), Dr John (Such A Night) en Muddy Waters (Mannish Boy). Uit The Last Waltz leren we dat The Band het best tot zijn recht kwam als perfect ingespeelde begeleidingsgroep voor anderen.

Tot Jonathan Demme in 1984 de Talking Heads-film Stop Making Sense maakte, gold The Last Waltz als de beste concertregistratie ooit gemaakt. Scorsese (die tussen de songs door als interviewer in beeld is) bracht alles goed in beeld en zorgde voor perfect geluid, maar heeft niet kunnen verhinderen dat de film anno 1998 erg gedateerd overkomt. De interviewtjes met de sloom-kijkende en vroegoude Band-leden - alleen Robertson maakt een dynamische indruk - lijken haast een parodie, en delen van het concert geven de indruk van een reünie van muzikanten in het oldies-circuit. Zo bezien markeerde The Last Waltz het definitieve einde van de jaren zestig. Het is dan ook symbolisch dat de Sex Pistols hun eerste single tegelijkertijd met het Band-concert uitbrachten; hun Anarchy In The UK werd het strijdlied van een baard- en mondharmonicaloze nieuwe generatie.

The Last Waltz (Martin Scorsese, 1978). Ned.3, 22.45-00.53u.

NRC Webpagina's
21 AUGUSTUS 1998


    Bovenkant pagina

NRC Webpagina's © NRC HANDELSBLAD (web@nrc.nl)