NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

KESTER FRERIKS
Geen landschap komt er in de songteksten van Lou Reed voor. Lou Reed is urban rock 'n' roll'. Zijn stem is die van de grote stad, van de hassle in de straten, van het dreunen van de metro's, het zoeven van de auto's over asfalt en vooral van de nachtzijde van het leven. Prostitutie, drank, heroïne, kortom de uitputtingsslag die verslaving heet.

Lou Reed, ruim de vijftig gepasseerd, heeft het allemaal overleefd. Regisseur Timothy Greenfield-Sanders portretteert de jongen van Long Island vanaf zijn tiende jaar tot heden. Reed begon zijn muzikale carrière niet met een gitaar, maar met klassieke piano. Al snel koos hij voor de gitaar, hij wilde spelen zoals Carl Perkins en Roy Orbinson. Maar zijn ouderwetse leraar vond het maar niks: dit was Lou's eerste en laatste les. Daarna is hij zijn eigen weg gegaan,en dat is een fabuleuze.

Reed wilde geen liedjes maken, hij beschouwde zichzelf als dichter die in het voetspoor trad van Raymond Chandler, William Burroughs en vooral van zijn mentor, de dichter Delmore Schwartz. Lyriek en rock 'n' roll, dat zijn de twee krachtbronnen voor Reeds oeuvre. Behalve een begenadigd musicus, met die wat drenzende, lijzige stem die je nooit vergeet, is Reed iemand die welbewust nieuwe richtingen zoekt. Zijn aansluiting bij The Factory van Andy Warhol in de jaren zestig in New York is van grote muzikale betekenis: Reed bracht rock 'n' roll onder bij de artistieke avant-garde. Zijn groep en die van John Cale, de Velvet Underground, schreef geschiedenis. Rock 'n' roll was meer dan snelle liedjes van enkele minuten.

De film heet Lou Reed: Rock and Roll Heart en de vraag is of deze titel terecht is. Ik heb het niet bijgehouden, maar de beelden van Lou Reed en de interviews met hem zijn verreweg in de minderheid. De regie koos ervoor een immense stoet mensen, ik telde er gauw zo'n twintig, voor de camera te laten zeggen waarom Lou Reed de beste is, wat zijn essentie is enzovoort. Sommigen spreken persoonlijk, zoals David Bowie en John Cale, de meesten komen echter niet boven een opgewonden academisch vertoog uit. De film had de helft korter gekund, door uitsluitend de beelden te tonen die er toe doen.

Bowie was goed, de opnamen met de Velvet Underground en de rol die Andy Warhol daarin speelde waren intrigerend, temeer daar die twee, de blonde Warhol en de donkere Reed, elkaar schitterend aanvulden.

Reed en Bowie zijn behalve goede muzikanten ook intelligente musici. Heel mooi wist Reed de vraag van een interviewer te pareren tot op welke leeftijd je een rock 'n' roll muzikant kunt blijven. Reed: ,,Als je eerst het woord rock 'n' roll eruit haalt, is de vraag overbodig.'' Dat klopt. Reed heeft zich een geheel eigen stijl veroverd, met songs als Walk on the Wild Side, Heroin en Perfect Day, maar ook met een duister en dreigend album als Berlin. Deze is uitgebracht op de hoogtijdagen van de glam-rock, door John Lennon betiteld als 'rock met lippenstift'. Een niet echt treffende omschrijving voor een muzikaal genre dat ook onheilspellende kanten had.

In filmisch opzicht een van de mooiste, helaas te korte scènes (want er werd geleerd doorheen gekletst), was die van Walk on the Wild Side, waarin sneeuw dwarrelt in enkele adembenemende shots, genomen vanaf de hoogte van de New-Yorkse gebouwen naar de diepte van de straten, als ware het canyons. En daarachter Reeds stem - de stem van de grote, zwarte en tegelijk verslavende stad.

Rock Movie Nights. Lou Reed: Rock and Roll Heart (VS, 1997, Timothy Greenfield-Sanders), Ned.3, 22.56-0.12u