NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

WILLEM LAARMANS
Als er iets aan de man moet worden gebracht dat in een fles verpakt is, moet de copywriter een tegenstelling overbruggen. Want hoe vlugger de fles leeg is, hoe beter voor de fabrikant en hoe slechter voor de consument.

Voor wat in blik of karton zit, geldt het ook wel, maar wat vloeibaar is, wil vlugger op. Deze wet van de fles geldt dus altijd: voor voedzame lotion, wasmiddelen en bier. De vraag is: hoe jaag je de klant door deze vier fasen heen. 1. Fles kopen en thuis leegmaken. 2. Daarmee kortstondig tevreden of gelukkig zijn. 3. Dan het gevoel van ontevredenheid, tekort, ongeluk ervaren. 4. Naar de supermarkt of slijter gaan en een volle fles kopen. Uiteindelijk is het een emotioneel probleem. Bij de reclame voor bier is het alweer lang geleden opgelost door het laten zien van het uit de fles klokkende bier, de overbloezende schuimkraag om in te bijten, het parelende glas, met tot slot het onderschrift Geniet maar drink met mate. Daarmee is in feite een nieuwe tegenstelling in het gebied van de persoonlijke verantwoordelijkheid gegeven. Want wat, vragen steeds meer Nederlandse jongeren zich af, blijft erover van de opdracht tot genieten als er maar met mate mag worden gedronken. Hoe dit vraagstuk wordt opgelost, zien we in de trends zoals die uit de statistieken kunnen worden afgelezen.

Nu het afwasmiddel. Ariel verkoopt zijn product met een spotje waarop eerst een jongen van een jaar of tien achter een soort raketje zit. Waar dat vandaan komt is niet duidelijk. Dan verschijnt afwasmiddel Ariel in beeld. De jongen praat door over de raketten. Dat doet hij heel aardig, naturel. Zijn tekst is goed geschreven; er zit niets in waarvan je denkt dat zijn woorden komen uit het brein van een groot mens dat zich nog eens vergeefs in de kinderziel heeft verdiept. De tekst, de manier waarop die wordt gebracht en de typecasting zijn zo goed dat je het afwasmiddel erbij vergeet. De frappe verrast je: van Ariel heb je niet veel nodig om je sop aan het schuimen te krijgen. Intussen verdwijnt de jongen met zijn raketje naar een andere sector van de huiskamer.

Toen ik zo oud was als die jongen, gebruikte mijn moeder voor de afwas Lodaline, een doorschijnend vocht in glazen fles. Op de bodem van de fles lag een stukje gekleurd plastic. Dat was het onderdeel van een bootje. Was de fles leeg dan kreeg ik dit onderdeel, één van de zeven of acht die ik aan elkaar moest passen om het scheepje te kunnen bouwen. Ik hoefde nog niet naar school; ging dus met mijn moeder mee boodschappen om erop toe te zien dat ze, als de tijd daar was, een fles Lodaline kocht met een onderdeel dat ik nog niet had. Ik versnelde mijn scheepsbouw door af en toe naar de keuken te gaan en een scheut Lodaline regelrecht in de afvoer te gieten. Het was een soort voorgenieten met mate. ,,Nu is die Lodaline alweer op!'' Ik hoor het mijn moeder nog roepen.

Ik zit met mijn dochter van zeven naar de reclame te kijken, ook al omdat ik graag wil weten wat ze ervan vindt. Een aardig jongetje. Zou ze wel met hem willen spelen? Nee, dat niet, want ze houdt niet van raketjes. Waarom niet? Daar moet je de hele tijd mee door de kamer rennen en verder gebeurt er niks. Wat zou ze dan eens willen zien? De Spice Girls! Ook aan de afwas? Dat hindert niet, als ze er maar bij zingen.

De glazen flessen terug, en onderin het poppetje van een Spice Girl. Dan wordt de vaat doen weer een hartstochtelijke daad. Het is een vorm van kinderexploitatie, maar ze houden er mooie herinneringen aan over.